The Stranglers - Dark Matters (2021)

Dit verbaasd mij een beetje, een nieuw album van The Stranglers. Ik was overtuigd dat "Giants" hun laatste zou wezen. En waarom verbaasd mij dat, omdat Jean Jacques Burnell nofg de enige overgebleven is van The Stranglers. De band heeft al meerdere zangers gehad, Jet Black doet ook al een tijd niet meer mee vanwege zijn leeftijd en wat zwakke gezondheid, en David Greenfield , die het typerende Stranglers-orgeltje had is helaas overleden.Het schijnt dat Jet Black ook nog wel eens achter de schermen actief is, maar 1 persoon JJ Burnell dus als enige originele Strangler, is het dan niet meer gepast om onder de naam JJ Burnell verder te gaan, desnoods met de rode Strangler letters in dezelfde grafische vorm weergegeven. Ik dacht dat The Stranglers altijd een band was, en niet 1 overgebleven persoon. Net zoiets dat van de Rolling Stones het enige originele lid Keith Richards doorgaat onder de naam Rolling Stones.

Greenfield doet op dit album nog mee, ze werkten al aan dit album voor z'n overlijden.

o.k. dat wist ik niet. En het nummer "And if you should see Dave".dat is natuurlijk een ode, maar moet ook zeker pijnlijk zijn, in de opnames van een nieuw album. Maar laten we eerlijk zijn, ik begrijp nu nog dat dit onder The Stranglers uitgegeven word, ook zeker als ode aan Dave Greenfield. Maar maak zeker geen nieuw studioalbum meer onder de naam The Stranglers. Zou niet fair zijn aan al de oud gedienden.

P.s. ik ben al jaren fan van The Stranglers,.helaas nog nooit live gezien. Daarentegen ben ik jaren geleden naar een concert gewest van ex-Strangler Hugh Cornwell, wat ik erg goed vond.

Ik heb wat interviews gezien met J.J Burnell. En inderdaad ze hadden al 8 nummers met Dave Greenfield opgenomen. Ik was mischien iets te voorbarig waarom J.J. als enigste originele Stranglers-lid doorging. Nu valt voor mij de puzzel op zijn plaats. Begrijpelijk allemaal, met zelfs een ode aan toetsenist Dave Greenfield.Ik heb trouwens de clip van het nummer 'This Song' gezien ( goed nummer trouwens) en wat me opviel dat de hoofdrolspeler in deze clip heel veel weg had van de hoofdrolspeler van de clip 'Owner of a lonely heart' van de band Yes.

SoundWave Oud-profvoetballer (en tegenwoordig coach) Stuart 'Psycho' Pearce speelt de hoofdrol in de video van "This Song".

Heb The Stranglers qua nieuw werk al 30 jaar niet meer gevolgd, maar ben hier erg benieuwd naar. Liep de afgelopen maanden toevallig aan tegen If Something’s Gonna Kill Me en If You Should See Dave en dat zijn meer dan prima songs. Ook “This Song” mag er wezen en is weer heel anders.

Hoog tijd om er mee te stoppen na dit album. Dit kun je je trouwe fans niet aandoen.

Hoog tijd om jezelf uit te schrijven, dit soort niet onderbouwde onzin kun je de andere gebruikers niet aandoen. Bij de Manics staat ook al zo'n nutteloos bericht.

Je tere zieltje is nu gekwetst? Grow up.

Een album dat inmiddels twee maanden uit is en waarbij nog geen enkele recensie is geplaatst? Het leidde er vanavond toe dat ik van een passieve lezer van MuMe een actief lid ben geworden. Op deze site kom je immers om gefundeerde meningen van andere muziekliefhebbers te lezen, niet het zonder enige argumentatie afkraken van een album. Laat staan het bekvechten dat ik hierboven (en helaas ook bij vele andere albums) aantref. Ik wil weten of een album al dan niet goed is én waarom iemand dat vindt. Dat helpt mij bij het (her)ontdekken van oude en nieuwe muziek.

Laat ik doen alsof ik The Stranglers voor het eerst hoor. Ik probeer te vergeten dat ze op mijn radar staan sinds No More Heroes in 1977 een hitje was en ik bij Toppop zag hoe zij playbacken leuk maakten. Daarbij laat ik hun lange historie en alle encyclopedische feitjes voor wat ze zijn. Ook probeer ik te doen alsof ik ze niet in 2014 in Hedon en in 2019 in de Melkweg heb zien optreden. Dark Matters met frisse oren beluisteren.

Opener Water begint rustig, maar al spoedig zijn daar een grommende basgitaar, ijle synthesizerklanken en een fraaie melodie, verpakt in een loom-swingende 6/8 maat.
This Song is sneller met opnieuw dat basje en die synths; het bevat een scherpe tekst over een voorbije liefde, bijtend gezongen.
And If You Should See Dave is één van de weinige liedjes op Dark Matters die na het overlijden van toetsenist Dave Greenfield werden geschreven. Met zijn akoestische gitaren, klokken en een dromerige gitaarsolo is het een fraaie ode.
Op If Something’s Gonna Kill Me krijgen de toetsenpartijen plotseling een jaren ’80-sound, gevolgd door een trompetsolo van een gastmuzikant. Heel anders dan de vorige tracks, maar man, opnieuw zó lekker.
No Man’s Land bestaat uit een hoekige riff, gevolgd door een uptempo refrein. De track is boos, vooral in het instrumentale deel. Niet mijn favoriet van dit album, maar met zijn kleine 2½ minuut is het precies goed.

The Lines klinkt verrassend genoeg bijna als een folkballade, met een tekst over de lijnen op het gezicht, verwijzend naar gebeurtenissen in het leven. Een hammondorgeltje valt spoedig bij in dit lieve, kleine liedje.
Payday heeft weer de stevige sound van track 1, 2 en 5, maar krijgt in de brug een jazzy benadering. Dát is wat dit album ook zo fijn maakt: het muzikale vakmanschap, de muzikale zijstapjes, de variatie.
Met Down komen we het derde ballade-achtige werkje tegen, deze keer op basis van pianospel. Ballades zijn niet mijn favoriete genre, maar ook hier geldt: kort en krachtig. De akoestische gitaarsolo mag er bovendien zijn.

Op het uptempo The Last Man On The Moon klinken dwarrelende toetsenlijnen. De basgitaar houdt zich in en een digitaal mannenkoortje maakt het lichtelijk gotisch. Het liedje bouwt op naar een climax met een heerlijke toetsensolo.
White Stallion bevat een zware synthesizerbas en meer digitale geluiden klinken, anders dan eerder op dit album. Bovendien is daar alweer een koor, dat ten opzichte van de vorige track is uitgebreid met enkele vrouwspersonen. Onder dit alles klinkt gestaag een discobeat. Als een synthese tussen progrock en new wave, bombastisch-gotisch met heerlijke melodieën.
Afsluiter Breathe is een midtempo ode aan een dame, met zowel akoestische als stevige delen. De laatste klanken van het liedje zijn als van een zender op een verre planeet, met een beetje fantasie verwijzend naar de titel van dit album.

De productie van Louie Nicastro is zowel helder als stevig, alle toetsen werden door Greenfield gespeeld en voor het eerst drumt Jim MacAlauley op een studio-album van de veteranen. Hij oogt overigens steeds meer als de jonge versie van zijn voorganger…

Ik kocht Dark Matters direct bij de band, samen met bonus-cd Dave Greenfield: A Tribute. Hierop acht live-opnamen uit de periode 2015-2019, met zowel oude als recente songs (o.a. Dead Ringer uit ’77 en Water van Dark Matters). De opnamen knallen, opnieuw dankzij producer Nicastro. Opvallend is ook hoezeer zanger/gitarist Baz Warne een meer dan waardig vertolker van het oude werk is. Ook deze bonusschijf is een fraai afscheid van de toetsenist, wiens weduwe op 12 november op de sites van de band een oproep deed aan de fans om zijn opvolger gastvrij te verwelkomen.

Gisteren maakte de band aan start van een Franse tour de naam van hun nieuwe toetsenist bekend: ene Toby Hounsham.

Misschien wel één van de beste albums van The Stranglers. Veel te laag gewaardeerd hier.

Opent met sterke nummers en metname 'This Song' steekt er bovenuit. Ánd if you should see Dave' is een ode aan de overleden toetsenist Dave Greenfield die nog aan een groot aantal nummers van "Dark Matters" heeft meegewerkt. Ondertussen is de drummer, Jet Black, ook al overleden. J.J.Burnell is dus alleen nog over van de originele bezetting. "Dark Matters" zal dan toch wel het laatste studio-album van The Stranglers zijn mag ik aannemen. Beetje in dezelfde stijl als de voorgangers waar ik niet elk nummer even sterk van vind. Maar over het geheel, opzich wel een puik stukje werk, alleen veel nieuws toevoegen doet het allemaal niet meer zo, vind ik. Als dit inderdaad het laatste Stranglers-studio-album zal zijn zou ik daar vrede mee hebben. Ik geef ze het voordeel van de twijfel, net 3.5 ster.