menu

The Goon Sax - Mirror II (2021)

mijn stem
3,18 (17)
17 stemmen

Australiƫ
Pop / Rock
Label: Matador

  1. In the Stone (4:07)
  2. Psychic (4:23)
  3. Tag (3:56)
  4. Temples (3:52)
  5. The Chance (3:31)
  6. Bathwater (4:54)
  7. Desire (5:15)
  8. Carpetry (2:43)
  9. Til Dawn (4:04)
  10. Caterpillars (3:49)
totale tijdsduur: 40:34
zoeken in:
3,5
Deze Australische plaat heeft niet één, zoals op de eerste plaat, maar drie zangers en songschrijvers in huis. Op zijn braafst klinken ze als The Go-Betweens, één van de leden is de zoon van Robert Forster, maar op hun stoutst klinken ze losgeslagen experimenteel maar steeds uitermate catchy. Eén van de beste platen van het jaar.

avatar van erwinz
4,5
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Goon Sax - Mirror II - dekrentenuitdepop.blogspot.com

The Goon Sax - Mirror II
De Australische band The Goon Sax strooit op het prachtige Mirror II driftig met onweerstaanbaar lekkere popliedjes, die ook nog eens alle kanten op mogen schieten en maar blijven groeien

De komkommertijd in de muziek lijkt deze week begonnen, maar de uit het Australische Brisbane afkomstige The Goon Sax doet er niet aan mee en levert zomaar een van de leukste albums van 2021 af. Mirror II laat horen dat The Goon Sax uit de voeten kan met popsongs die herinneren aan The Go-Betweens, maar het Australische drietal blijkt van vele markten thuis. Mirror II verschiet vrijwel continu van kleur en laat zich geen enkel etiket opplakken. De band kan uit de voeten met melodieuze en aanstekelijke songs, maar zoekt ook het experiment. Het levert een serie geweldige songs op en het zijn songs van het type die je na één keer horen nooit meer wilt vergeten. Wereldplaat!

De Australische band The Goon Sax debuteerde vijf jaar geleden, toen de leden van de band nog op de middelbare school zaten. Ik heb Up To Anything destijds niet opgemerkt en ook het in 2018 verschenen We’re Not Talking heb ik onbeluisterd op de stapel laten liggen. Het zag er lange tijd naar uit dat het bij twee albums zo blijven toen een van de leden van de band naar Berlijn vertrok en de andere twee leden aan een nieuw avontuur begonnen. Gelukkig is het allemaal weer goed gekomen, want met het deze week verschenen Mirror II zet The Goon Sax uit Brisbane een reuzenstap.

In de openingstrack doet de muziek van The Goon Sax direct wat denken aan wat mij betreft de beste band die Australië heeft voortgebracht, The Go-Betweens. Ook die band kwam uit Brisbane, maar de verwantschap met de legendarische Australische band gaat nog een stuk verder. Bandlid Louis Forster is immers de zoon van The Go-Betweens voorman Robert Forster en heeft de kunst van het schrijven van geweldige popsongs in de genen meegekregen.

The Goon Sax beschikt over drie getalenteerde songwriters, want ook James Harrison en Riley Jones laten op Mirror II horen dat ze een onweerstaanbaar popliedje kunnen schrijven, al vliegen die van eerstgenoemde wel eens uit de bocht. Ik heb de eerste twee albums van The Goon Sax inmiddels ook beluisterd en het zijn charmante albums, maar album nummer drie is een paar klassen beter.

In de openingstrack doet het zoals gezegd wel wat denken aan de muziek van The Go-Betweens uit de jaren 80 en 90, maar The Goon Sax heeft op Mirror II meerdere gezichten. In de tweede track wordt een flinke batterij synths ingezet en klinkt The Goon Sax bijna als The Human League, zeker als de donkere stem van Louis Forster wordt gecombineerd met de meisjesachtige zang van Riley Jones.

De eerste twee tracks op het album klinken al flink verschillend, maar Mirror II kan echt alle kanten op. Soms hoor je The Go-Betweens, soms 80 synthpop, soms shoegaze, soms Phil Spector girlpop, soms jangle pop, zo nu en dan new wave en postpunk en zo kan ik nog wel even doorgaan. The Goon Sax schuurt hierbij met enige regelmaat tegen zonnige en nagenoeg perfecte popliedjes aan, maar de band uit Brisbane kan ook een stuk experimenteler klinken.

Het zijn met name de zonnige popliedjes die zich in eerste instantie genadeloos opdringen, maar ook de songs die het je net wat moeilijker maken zijn na een paar keer horen vrijwel onweerstaanbaar. Vergeleken met de vorige twee albums klinkt het allemaal wat complexer en eigenzinniger, maar de songs van de band uit Brisbane komen ook stuk voor stuk bijzonder lekker uit de speakers, zeker wanneer een scheurende sax wordt ingezet.

Het is ook de verdienste van producer John Parish, die een goede balans heeft gevonden tussen zonnige en zoete popliedjes en wat donkerdere en schurende popsongs. Mirror II klinkt soms bijna lichtvoetig, maar het album kan net zo goed loodzwaar klinken en schakelt tussen beiden in een paar noten.

Mirror II van The Goon Sax is een album om direct bij eerste beluistering smoorverliefd op te worden, waarna de songs van het Australische drietal alleen maar leuker en spannender worden. Het rammelt zo nu en dan aan alle kanten en het springt ook nog eens van de hak op de tak, maar ondertussen wordt de perfectie keer op keer benaderd. Wat is The Goon Sax een leuke band en wat is Mirror II een fantastisch album. Erwin Zijleman

avatar van deric raven
3,5
Als begin jaren tachtig de opbloeiende Australische New Wave scene zichzelf internationaal op de kaart zet profiteren de indierockers van The Go-Betweens daar uiteraard ook van. Na zes zeer geslaagde albums is de inspiratie nog ver te zoeken, en nemen ze in 1989 het wijze besluit om de band op te doeken. Na een stilte van ruim 10 jaar verschijnen tot aan het overlijden van Grant McLennan in 2006 nog drie nieuwe platen. Van de oorspronkelijke kern is dan alleen Robert Forster nog over, die gepast doorgaat met het maken van soloplaten. Ondertussen is hij allang ingehaald door de nieuwe generatie muzikanten waartoe ook zijn zoon Louis Forster behoort. Aangevuld met James Harrison en Riley Jones leveren ze als The Goon Sax netjes om de drie jaar een album af. De brave eersteling Up to Anything wordt gevolgd door de nog constantere collegerock van We’re Not Talking.

Ze duiken de studio van Portishead frontman Geoff Barrow in om aan de slag je gaan met het materiaal wat uiteindelijk tot Mirror II zal leiden. De kenmerkende triphop sound uit Bristol ontbreekt echter op het eindproduct. Wel is de invloed van John Parish voelbaar die terecht in een adem genoemd wordt met de rockdiva PJ Harvey. Als bandlid vervult hij in eerste instantie voornamelijk op het podium de rol als gitarist op zich waarna hij vervolgens uitgroeit tot een veelgevraagde producer. Na eerder dit jaar al succes te boeken met Dry Cleaning is nu dus The Goon Sax aan de beurt. Hij neemt de lastige opgave op zich om deze totaal van elkaar verschillende persoonlijkheden eerst als het ware te ontleden en ze uiteindelijk weer samen te brengen. Er wordt flink geschaafd aan de puzzelstukjes om het uiteindelijk passend te maken.

Er wordt gelijk al bij In The Stone ingezet op de tienerdramatiek van het op een afstand beëindigen van een relatie. De man-vrouw samenzang belicht beide kanten van het verhaal. Louis Forster die zich al vragend vastkluistert aan een sprankje hoop, en de afstotende drang om te vergeten waarmee Riley Jones hem beantwoordt. Lege postpunk portretten met een deprimerende ondertoon, gegoten in grimmige eighties synthpop songstructuurlijnen. De opzwepende drums vormen een mooi evenwicht bij de futuristische donkere keyboardpartijen. Opgedrongen eenzaamheid, zelfgekozen eigenredzaamheid en verlaten donkere straten vormen het sferische decor voor Mirror II. Kil, dicht bij huis en ver verwijdert van de wereldproblematiek.

Het wispelturige The Goon Sax is getransformeerd tot een unieke band waarbij James Harrison de rol vervuld van het neurotische buitenbeentje, Louis Forster de starre postpunkdromer is en Riley Jones zich presenteert als de opstandige jong adolescent die in gedachte de burgerlijke saaiheid ontvlucht. Een ontvlambare tegenstrijdige drie-eenheid, die in alles elkaars tegenpolen zijn. Dit gegeven levert de nodige dreigende spanningen op, die zich song na song opeen stapelen tot een beklemmende jaren tachtig postpunk bouwwerk. Het is alleen mogelijk om een mooi toekomstbeeld neer te zetten door de strijd met het verleden aan te gaan. In de opzet om wat meer variatie toe te voegen zijn ze ruimschoots geslaagd.

The Goon Sax - Mirror II | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van henrie9
4,0
Wat een capriolerend plaatje krijgen we hier nu van het jong Australisch trio The Goon Sax! De pa van zanger Louis, dat was Robert Forster van The Go-Betweens. Brandt er zo al onmiddellijk een lampje, want deden die ook al niet  zo'n mooie ontwapenende duetten, net als hier Louis en medezangeresje Riley Jones in opener 'In the Stone'? En ook bij The Go-Betweens kon alles toch al eens ogenschijnlijk vierkant klinken. Je hoort bovendien ook dat het trio, dat elkaar al kent van school, duidelijk de rollen afspreekt. Ze komen er finaal altijd samen uit zeggen ze, maar iedereen heeft zo zijn eigen inbreng. In 't songschrijven, met welke invloeden dan ook. Iedereen speelt de instrumenten en zingt om beurten. Bijt je dan zeker en gerust maar doorheen bijvoorbeeld 'Temples', een song kruising Pavement en The Velvet Underground en met opnieuw zó'n charmerend postpunky vals gekweeld parlando dat het wel echt opzettelijk moet zijn. En dan na hernieuwde luisterbeurten proef je 't telkens aan de hoogst prettige nasmaak, wat is dat alles toch creatief, intrigerend en catchy as hell! 't Lijkt een debuut wel, met al dat frisse, al dat simpele. Je verorbert het dus eerst met verbazing, 't ene na 't andere, postpunk, shoegaze, new wave, indiepop maar evengoed oude psychedelische poprock. Bathwather -met sax- leeft dan weer op door het The Strokes-rockinfuusje. Met allerhande pittige ingrediënten heeft The Goon Sax je dus, onder 't streng toeziend oog van producer John Parish, een unieke, maar voortreffelijke muzikale Gentse waterzooi voorgezet.
En waarover hebben ze het? Over dingen die jongelui bezig houden natuurlijk, over toekomstbeeld, relaties, gevoelens en onzekerheden. 't Lijkt allemaal donker en melancholisch. Zoals al direct in de opener : "Denk je dat het beter is helemaal niets te voelen?" Maar eigenlijk leggen ze je juist hoopvol uit dat voelen precies de grootste gave is, dat je gewoon groeien moet doorheen al dat hartzeer, die twijfels en verlangens. The Goon Sax houdt hun generatie simpelweg spiegels voor. Laat dit nu juist de bedoeling zijn van 'Mirrors II'. Hap dus maar toe, want de hele plaat is cool en zo aanstekelijk!

avatar van Barend G
henrie9 schreef:
Iedereen [...] zingt om beurten.

Wel jammer dat ze dat geen van allen zelfs maar een héél klein beetje kunnen. Ik kan ietwat valse zang doorgaans prima verdragen, maar hier gaat 't tegenstaan.

avatar van henrie9
4,0
Barend G schreef:
(quote)

Wel jammer dat ze dat geen van allen zelfs maar een héél klein beetje kunnen. Ik kan ietwat valse zang doorgaans prima verdragen, maar hier gaat 't tegenstaan.

Zeg ik ook, in de daaropvolgende zin... Maar toch.

avatar van jorro
3,0
Prima composities, maar inderdaad is een nummer als Temples niet om aan te horen vanwege de valse zang. Ik dacht dat Tag al slecht gezongen was maar hier komt er nog een schepje, wat zeg ik, een kruiwagen bovenop. Slechts één van hen haalt een krappe voldoende!
Het verknoeit het luisterplezier in hoge mate, waardoor ik op 3* blijf steken.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:11 uur

geplaatst: vandaag om 13:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.