Epica - The Divine Conspiracy (2007)

Het derde album in mijn Epica-marathon. Omdat het tweede album mij enorm beviel en vanwege het hoge cijfer van dit album, had ik zeer hoge verwachtingen. Deze werden maar deels ingelost. Een staan prachtige nummers op zoals Chasing the Dragon en het toch wel catchy Never Enough, maar naarmate de tweede helft volgt, zwakt mijn aandacht af.

Albums langer dan een uur hebben veel variatie nodig in het songmateriaal om mij de volledige speelduur te kunnen boeien en dat mis ik hier wel. De onderlinge nummers lijken vaak op elkaar en om dan de aandacht er 75 minuten volledig bij te houden, is best wel een opgave. Misschien is het een groeier of moet ik mijn luisterbeurten in twee delen opsplitsen.

Een flinke verbetering ten opzichte van de vorige twee albums en dat ligt voor een groot gedeelte aan de productie waar nu eindelijk eens wat gitaren te horen zijn. De overstap naar Nuclear Blast gaf Epica kennelijk de boost die ze nodig hadden om echt goed te worden, want voor het eerst hebben we album dat buiten dat het goed klinkt ook praktisch volledig bestaat uit goed materiaal. Chasing The Dragon is wat dat betreft wel een van de beste tracks door de prachtige balladesque opbouw waar Simons echt helemaal uitblinkt. Op de eerste albums was het bij vlagen nog wat wankel, maar op The Divine Conspiracy is haar stem fantastisch gerijpt.

De 4.5 sterren die ik in eerste instantie had gepland heb ik toch bij een extra luisterbeurt laten eindigen op een hele volle 4, aangezien 75 minuten misschien toch net te lang is om niet voor overdaad te zorgen. Dat de band op dit moment bezig was om After Forever voorbij te streven en Nightwish langzaamaan te banderen, moge verder wel duidelijk zijn.

Tussenstand:
1. The Divine Conspiracy
2. Consign To Oblivion
3. The Phantom Agony

Ik vind het echt heel moeilijk om te zeggen hoe ik dit album in kwalitatief opzicht vind... Het komt er simpelweg op neer dat het zo'n ongelooflijke kluif is dat ik aan enkele luisterbeurten niet genoeg heb. Wat wél direct opvalt is de stap naar een groot label. Epica is absoluut goed terecht gekomen bij Nuclear Blast. Qua productie zijn alle mankementen als sneeuw voor een atoombom verdwenen. Alles klinkt helder, heeft over over het algemeen de juiste volume en bovenal... het klinkt mooi gelaagd. De muziek komt daardoor in elk geval veel krachtiger en intenser over. Het nostalgische gevoel is weg, maar dat heb ik er graag voor over. Het is ook niet de uitsluitend symphonic/gothic metal die we van de jaren ervoor kennen, maar soms is het evengoed power metal of death metal.

Verder zijn een aantal dingen wel hetzelfde gebleven. Simone zingt fantastisch en Marks grunt ligt me nog steeds niet echt. Toch stoor ik me er niet aan. Nog zo'n persoonlijk dingetje is de speelduur. 75 minuten is en blijft te lang voor mij. Zeker omdat de muziek erg volgepropt is. Dat laatste is enerzijds wel een kwaliteit, want het vergroot de luisterwaarde voor de lange termijn. Ik geniet ook wel echt van de composities, waardoor ik dat ook wel ga doen. Chasing The Dragon is weergaloos en wordt mooi afgewisseld. Death Of A Dream heeft fenomenale zangpartijen. Mijn vrouw liep halverwege de luistersessie binnen en vroeg zich af of het Nightwish was. Lijkt me een mooi compliment. Ik blijf nog wat mild met de score, maar dat komt dus echt omdat het een stevige kluif is. Misschien is dat wel heel goed, maar het kan zijn dat ik straks na meerdere luisterbeurten concludeer dat het teveel is.


Tussenstand:
1. The Divine Conspiracy
2. Consign To Oblivion
3. The Phantom Agony

Ik denk dat dit album juist het meest afwisselende album van de band is. Persoonlijk blijft hij de volledige speelduur boeien, wat ik met latere albums van de band niet meer had.

Maar ik geef toe dan albums van 70 minuten of meer vaak ook echt een lange zit zijn. 45 tot max 55 minuten is toch vaak de ideale lengte.