Vanaf het moment dat ik dit album een aantal jaren in huis haalde wist ik er niet zo goed raad mee. De stem van Tony Bennett was hoorbaar gesleten, wat ik niet altijd zo'n probleem vind, en ook op dit album hindert dat me nauwelijks. Maar wat ik wel een beetje storend vind is dat hij in sommige nummers, wellicht ter compensatie, in vocaal opzicht te veel kracht bijzet. Dat is althans wat ik hier meen te horen. Verder vind ik de productie iets té gepolijst, en dat doet die magnifieke composities van Ellington (en van Billy Strayhorn, namelijk Chelsea Bridge) naar mijn idee geen goed. Wat ik ook hinderlijk vind is dat je enige malen een snipper van Take the A Train kunt horen, wat de sfeer van het album voor mij onderuit haalt. Half gelukt album dus.