De op 8 september 1968 geboren Schotse zanger Ray Wilson wordt volgende week 53 jaar en heeft met “THE WEIGHT OF MAN” zijn nieuwste solo album uitgebracht.
Wilson scoorde met de band Stiltskin een nummer 1 hit in de Engelse hitparade in 1994 met de grunge-achtige single “INSIDE”, waarna hij door Genesis werd gevraagd om in de leegte die Phil Collins, na diens vertrek daar, te willen stappen. Met Tony Banks en Michael Rutherford maakte hij één Genesis album, het commercieel zeer tegenvallende, maar artistiek niet onaardige “CALLING ALL STATIONS” in 1996. De opkomst bij de daarop volgende tournee was ook niet groot, waardoor het avontuur voor Wilson daar eindigde. Daarna zong hij regelmatig mee bij diverse projecten en collega muzikanten, zoals bij ex Genesis gitarist Steve Hackett en met de Nederlandse DJ Armin van Buuren.
In zijn carrière maakte hij meerdere studio albums en volgens mij is “THE WEIGHT OF MAN” zijn zevende en is het de opvolger van het in 2016 verschenen “MAKES ME THINK OF HOME”, een prachtig album. De muziek van Wilson kun je in de pop/rock hoek plaatsen, met invloeden uit de progressieve rock, maar ook hoor ik er subtiele folk invloeden in terug. Erg melodieus en de mooie, warme, licht hese stem van de Schot geeft het geheel een eigen geluid. Voor dit nieuwe album schreef Wilson de nieuwe 10 liedjes met Scott Spence en Uwe Metzler die beiden ook op respectievelijk toetsen en gitaar een enkele keer te horen zijn. De muzikanten die de basis van “THE WEIGHT OF MAN” verzorgen zijn drummer Nir Z, bassist Lawrie MacMillan, gitarist Ali Ferguson en Jethro Bodean op keyboard. Ze zorgen voor een heerlijk warm geluid en kwalitatief fantastisch album.
Het bijna 51 minuten durende schijfje (als je de cd-versie hebt, want daar staat namelijk een bonustrack op), trapt af met het zeer sfeervolle en melodieuze “YOU COULD HAVE BEEN SOMEONE”, midtempo en erg pakkend. “MOTHER EARTH” met subtiel gitaarwerk, mooi drumwerk heeft een erg mooie opbouw en is een van de hoogtepunten van het album. Het één na langste nummer is “WE KNEW THE TRUTH ONCE”, ook weer een midtempo liedje met een pakkende melodielijn en mooie arrangementen. Daarna volgt “I, LIKE YOU” een ruim 5 minuten durende song waarin Wilson de afgelopen periode overdenkt en waarin fenomenaal mooi gitaarwerk in te horen is. Weergaloze song! “AMELIA” heeft een meer proggy aanpak, je kunt genieten van geweldig spel en ook in dit nummer is er een hoofdrol voor gitarist Ferguson.
Voor mij is het absolute hoogtepunt van het album het titelnummer “THE WEIGH OF MAN”, het eveneens langste nummer. Een fantastische opbouw, boeiend van de eerste tot de laatste second en Wilson zingt geweldig! “THE LAST LAUGH” is een meer classicrock song, maar ook dat past Wilson als gegoten. Mooie melodielijn, opnieuw subliem gespeeld, ook weer een topper. Het kortste nummer is getiteld “ALMOST FAMOUS”, alsof hij terugkijkend naar zijn carrière tot nu toe tot de conclusie komt dat hij het net niet gered heeft als “rockstar”. Ik proef in dit liedje een soort van Nickelback sfeertje, dat kan ook komen doordat “rockstar” vaak gezongen wordt en dat een grote hit was voor die band. Een echt rustpunt is “SYMPTOMATIC”, minimale begeleiding en dus komt het aan op de stem van Wilson en zoals eerder gezegd, dat is weer een lust voor het oor. Het laatste nummer op de vinyl editie is “COLD LIKE STONE”, een liedje met mooie akoestische gitaar begeleiding, meer in de stijl van zijn album “SONG FOR A FRIEND” uit begin 2016. De bonustrack op de cd-versie is de Beatles cover “GOLDEN SLUMBERS”, een perfect einde van een geweldig album.
Ray Wilson is erin geslaagd een 10-tal prachtige nieuwe liedjes te schrijven en ze op te nemen met een fantastische band. “THE WEIGHT OF MAN” is daardoor een topper in het oeuvre van de Schot en een must voor elke pop/rock liefhebber die van karakteristieke stemmen houdt. Je zult niet teleurgesteld worden.