Gavin Sutherland, een naam die de meeste mensen hier niet veel zal zeggen. Gavin had nog een oudere broer, Iain Sutherland, met wie hij in 1968
The Sutherland Brothers oprichtte. In 1972 bracht het duo hun eerste album uit,
The Sutherland Bros' Band, waarvan de eerste single,
The Pie, een bescheiden hit werd. De opvolgende single,
Sailing, een compositie van Gavin, deed helemaal niets. op instigatie van Muff Winwood werd de groep Quiver aan de broers toegevoegd. De combinatie
Sutherland Brothers & Quiver bleek meteen behoorlijk succesvol in de VS in 1973 met de single
(I Don't Want to Love You But) You Got Me Anyway, maar het echte succes met een nummer één hit hadden ze o.a. in Nederland in 1976 met
The Arms Of Mary. In de tussentijd had Rod Stewart, die bevriend was met Gavin en Iain, op een paar concerten het nummer
Sailing gehoord. Aangespoord door zijn vriendin nam Stewart het nummer op en scoorde er in 1975 een wereldhit mee. Bij heruitgave in 1985 werd het nummer in het Verenigd Koninkrijk nogmaals een hit.
The Sutherland Brothers & Quiver werden rond 1977 links en rechts ingehaald door het geweld van punk en new wave. De groep had hier geen antwoord op en viel in 1978 uitelkaar. In 1979 namen de broers hun laatste gezamenlijke album op, scoorden nog een hitje in Engeland en besloten in goed overleg te stoppen. Iain Sutherland bleef componeren voor anderen, bracht heel sporadisch een soloalbum uit, en overleed op 25 november 2019.
Gavin bracht begin tachtiger jaren een soloalbum uit voor een Nederlandse platenmaatschappij en sloot zich aan bij de Britse formatie
Demon om daar vervolgens in 1985 weer uit te stappen.
Pas in 2000 pakt Gavin Sutherland zijn solo-carrière weer op. Sindsdien heeft hij een zestal albums uitgebracht, o.a.
Wireless Connection (2017).
Wireless Connection is een roots album. Veel akoestische gitaren, af en toe lapsteel gitaar, accordeon, piano, cello, koperblazers, mandoline en, hoewel het niet op de hoes staat, meen ik ook regelmatig een Resonator te horen. Heel af en toe achtergrondzang door een paar dames. En hierover de gruizige vocalen van Gavin Sutherland, die de muziek iets melancholisch meegeeft. De teksten zijn af en toe ook behoorlijk melancholisch, al zijn er ook vrolijke uitstapjes met het J.J. Cale-achtige
Blueberry Wine, die over het heerlijke nietsdoen gaan. Gavin Sutherland komt heel dicht in de buurt van hoe Ronnie Lane nu had kunnen klinken als hij niet overleden was.
Nadat ik dit album heb aangeschaft en beluisterd, ben ik heel snel overgegaan tot aankoop van de opvolger [url=
https://www.discogs.com/Gavin-Sutherland-A-Travellers-Tale/release/14079935]. Deze kan helaas niet op MM worden opgevoerd omdat het om een promo gaat. Maar ook dit album is net zo fraai als zijn voorganger.
En is het geen fantastische hoes, met die prachtige buizenradio?