menu

Oasis - Knebworth 1996 (2021)

mijn stem
4,22 (45)
45 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Big Brother

  1. Columbia (4:47)
  2. Acquiesce (3:56)
  3. Supersonic (5:09)
  4. Hello (2:55)
  5. Some Might Say (5:04)
  6. Roll with It (4:05)
  7. Slide Away (5:47)
  8. Morning Glory (4:12)
  9. Round Are Way (4:47)
  10. Cigarettes & Alcohol (4:42)
  11. Whatever (5:59)
  12. Cast No Shadow (4:46)
  13. Wonderwall (4:04)
  14. The Masterplan (4:40)
  15. Don't Look Back in Anger (4:54)
  16. My Big Mouth (5:10)
  17. It's Gettin' Better (Man!!) (5:56)
  18. Live Forever (4:56)
  19. Champagne Supernova (7:26)
  20. I Am the Walrus (6:40)
totale tijdsduur: 1:39:55
zoeken in:
avatar van pdonidvie
4,5
Eindelijk.

Het meest legendarische optreden van de band, dat in diverse documentaires als kruispunt (of zelfs hoogtepunt) van hun carrière wordt aangehaald, en destijds door diverse cameraploegen is vastgelegd (zowel beide optredens, als alles wat errond gebeurde), krijgt eindelijk zijn lang uitgestelde release.

Niet alleen worden de optredens vrijgegeven (geluid én beeld), er komt zelfs -ter ere van zijn 25ste verjaardag- een bijhorende documentaire van uit (incluis cinemarelease).

Feest voor de liefhebber!

avatar van Poles Apart
Kan me nog herinneren dat ik aan de radio gekluisterd zat (3FM zond het -bijna- integraal uit) destijds, vooral ook in de hoop dat de band nieuwe nummers zou spelen (want die waren er) van wat "Be Here Now" zou worden. Dat deden ze ook (#16 en 17), maar die mochten niet uitgezonden worden en hoorden we dus niet.

Heb ergens nog een cassettebandje liggen met de opnames van de radiouitzending.

Oasis op haar hoogtepunt.

avatar van deric raven
4,5
Als Oasis in de lente van 1994 hun debuutsingle Supersonic uitbrengt gaat het heel snel met de band. Ondanks dat het een prima middenmoter in de charts blijkt te zijn, begint het vuurtje steeds harder te branden. Zo hard zelfs dat hun debuutplaat al direct na de release op die felbegeerde toppositie terecht komt, en in de eerste week al meer dan 100.00 keer over de toonbank heen gaat. Definitely Maybe is brutaal jongensachtig met de energie van de punk die Noel Gallagher in zijn door Johnny Marr (The Smiths) beïnvloede gitaarspel legt. Zijn broer Liam heeft dezelfde nonchalante houding als de boegbeelden van de Madchester scene, en weet dit door goed uitgekiend gebruik van zijn ego volledig uit te buiten. Definitely Maybe is pure rock & roll, gevormd in pakkende catchy popliedjes met het buitensporige van de jaren zeventig glamrock. Bijna perfect…

Dat punt van perfectionisme wordt vervolgens met (What’s The Story) Morning Glory? bereikt. De rol van Noel is hierop nog groter, en zijn voorliefde voor The Beatles straalt van de plaat af. Het accent ligt veel meer op de sixties, het geluid is rustiger en meer onder controle. De stevige gitaarexplosies zijn veelal vervangen door een sober intiemer akoestisch geluid, met hier en daar wat klassieke strijkers. Het meest opvallende echter is dat Noel zich ook steeds meer met de zang bezighoudt.

En daar begint het al wat te schuren en te scheuren. Liam deelt zijn sterrenstatus nu met zijn broer, en is duidelijk not amused. De door de pers breed uitgezette vete met Blur doet de verstandhouding in het popklimaat ook weinig goeds, zeker niet als deze agressieve houding versterkt wordt door het buitensporig consumeren van drugs. En het publiek? Het publiek geniet ervan. Vergeet niet dat Oasis in die periode echt wel de grootse Britse band was (sorry Blur), en hofleverancier is van geniale kop en staart songs.

En dan breekt het weekend van 10 en 11 augustus 1996 aan. De band speelt voor 250 duizend toeschouwers op het Knebworth Festival. Een memorabel concert welke door de critici uitgeroepen wordt tot een, dan wel, het beste optreden van de vorige eeuw. Het is tevens de vooravond van het grote verval. De relatie tussen de twee bloedbroeders is dan zodanig verziekt, dat ze met regelmaat niet meer samen op het podium te vinden zijn. De ruzies breiden zich steeds verder uit, en ook de publiekelijke houding is er eentje van minachting en door de verslavingen versterkte grootheidswanen. Het niveau van dat bewuste weekend in augustus 1996 zouden ze nooit meer halen, en opvolger Be Here Now verkocht nog waanzinnig, maar echte klassiekers zijn daarop niet meer te vinden.

Maar wat maakt Knebworth 1996 nou zo geweldig? Eigenlijk alles! Het dolenthousiaste publiek, waardoor het als een ware thuiswedstrijd aanvoelt. De straatschoffie vechtershouding van een behoorlijk op dreef zijnde Liam Gallagher en het uitmuntende livespel van zijn broer Noel. Natuurlijk verkeren drummer Alan White, bassist Paul “Guigsy” McGuigan en tweede gitarist Paul “Bonehead” Arthurs ook in topvorm, maar de aandacht gaat (terecht) uit naar de broertjes Gallagher.

De film begint met de herkenbare spanning of het de overenthousiaste fans lukt om aan concerttickets te komen. Bellen, opnieuw proberen, de voelbare frustratie dat vrienden wel kaartjes hebben. De opgeklopte waanzin dat Oasis zichzelf populairder dan God neerzet, de relaxte houding van de bandleden tijdens de voorbereiding van de gig. De zichtbare spanning op de gezichten van de bandleden tijdens de helikoptervlucht naar het festivalterrein, en dan is het wachten tot het moment dat ze zichzelf daadwerkelijk overtreffen; de aftrap van het Knebworth concert.

En uiteraard verkeren ze in topvorm, niks staat die nonchalante egotrippende houding nog in de weg. En zo hoort het ook, we hebben het hier wel over fucking Oasis. Het Oasis verhaal start met de eerste door Noel Gallagher geschreven song Columbia, dus de show begint begrijpelijk ook met deze zwaar psychedelische druggy track en overtreft direct al alle gedroomde verwachtingen met dit strak geoliede gezelschap. Ze onderstrepen die schijt aan de wereld houding door hier vervolgens Acquiesce de B-kant van Some Might Say achter te droppen. Het publiek gaat helemaal los, misschien juist wel door deze gedurfde keuze. Het is ook lastig als je in zo’n creatieve hoogwaardige periode verkeert om onderscheid te maken tussen de nummers, ze behoren allemaal tot dat toch al niet misselijke topniveau. Het prachtig georkestreerde Cast No Shadow hoort in het rijtje thuis tussen Whatever en Wonderwall. Geschreven voor Richard Ashcroft van The Verve, en het bewijst dat Oasis niet met al hun collega’s op oorlogsgebied leeft. Een prachtig, veelzeggend eerbetoon.

Het donkere Supersonic is een van mijn persoonlijke favorieten en het is geduldig wachten tot het moment dat Noel zijn gitaar aangenaam heerlijk laat gillen. Dan weet je gewoon dat een memorabele avond als deze niet meer stuk kan gaan. De filmvolgorde wijkt overigens af van de later te verschijnen cd versie en wordt aangenaam vervolgd door een andere Definitely Maybe klassieker, Cigarettes & Alcohol. Later nog gevolgd door het venijnig nasaal gezongen hoogtepunt Live Forever, met op de achtergrond een immense foto van John Lennon. Je mag dan wel beweren dat je groter dan God bent, maar deze held staat nog een trede hoger dan Oasis. Een veelzeggend beeld van Liam en Noel die zich van het publiek afwenden en zichtbaar hun idool aanbidden. Tot zover het verslag van de eerste geslaagde avond op zaterdag 10 augustus 1996. Vervolgens begint het hevig te regenen…..

Gelukkig begint de tweede dag als de fans arriveren droog en belooft het weer zo’n geweldige avond te worden. Het publiek is nog uitbundiger dan op de eerste dag, maar de chaos blijft beperkt tot rondvliegend toiletpapier. Noel, die zich ervan bewust is dat ze geschiedenis schrijven en dit voor aanvang van het concert nog eventjes publiekelijk deelt. We horen een bevlogen met giftig wah-wah gitaarspel rockende Hello, een hemel doorbrekende Some Might Say en het rock & roll lijflied Roll With It. De broers zijn zichtbaar meer onder invloed van drugs dan de eerste avond, maar daar leidt de show verder niet onder, het heeft zelfs een positieve werking op het speelplezier.

Slide Away, Morning Glory en Round Are Way, het zijn allemaal publieksfavorieten. Je kan Oasis in deze tijd gewoon niet betrappen op mindere nummers. Het zogenoemde restmateriaal verschijnt vervolgens op de verzamelaar The Masterplan, en verkoopt ook nog gigantisch goed. Don’t Look Back in Anger is weer een Noel momentje, die zich er duidelijk van bewust is dat hij zijn losbandige overschreeuwende broer aan het overstijgen is. Hier is het evenwicht er nog, maar de aftakeling zal helaas snel volgen. Het autobiografische verslag van het rock & roll leven met zijn ups and downs. Zijn ultieme moment is echter de emotioneel rakende uitvoering van The Masterplan hier schitterend ingeleid door de mondharmonica van Mark Feltham.

Liam wijst broederlief vervolgens nogmaals op zijn plek door die voortreffelijke uitvoering van Champagne Supernova met de van The Stone Roses afkomstige gitarist John Squire als meesterlijk ondersteunende in bloedvorm verkerende gastmuzikant. Voor mij verreweg de beste song die ze ooit gemaakt hebben. John Squire mag ook de The Beatles klassieker I Am The Walrus mede opsieren. Och ze treden hiermee eventjes uit de schaduw van hun muzikale helden. Jammer dan voor al die tribute coverbandjes, maar zo zet je dus een voortreffelijke uitvoering neer. Verplicht studiemateriaal. Liam smijt weer rebels die microfoonstandaard op de grond, en duikt met een confronterende houding het publiek in om daar goedlachs het contact op te zoeken. De toegift Wonderwall is wereldwijd waarschijnlijk wel het meest bekende nummer van Oasis, in de Britse charts haalt deze dus onbegrijpelijk niet die eerste plek positie. Dit is Oasis zonder de opgepoetste rock & roll glamour, puur in zijn eenvoud, groots in de uitwerking van Liam Gallagher, zijn ultieme moment.

Een klein puntje van kritiek. Als men de voorbereidende periode zou inkorten zou er ruimte zijn voor volledige uitvoeringen van de gespeelde tracks. Al heeft het ook wel iets om die sfeer van die bewuste concertreeks te proeven. Het angstzweet van de wanhopige fans die met gestrande auto’s hun droomweekend zien stranden, het platgelopen festivalgras, het moment dat Oasis het podium betreedt. Dit alles draagt mee aan die fantastische beleving. Oasis – Knebworth 1996 draaide 23 en 26 september in de bioscoop. De albumversie verschijnt op 19 november.

Oasis - Knebworth 1996 | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van bigmouth
4,0
Vreemde hoes als je je bedenkt dat alleen Liam er op staat en die foto niet eens op Knebworth genomen is. Liam droeg die concerten een gebreide oma trui van 3 maten te groot en een witte parka.

avatar van Poles Apart
bigmouth schreef:
Vreemde hoes als je je bedenkt dat alleen Liam er op staat en die foto niet eens op Knebworth genomen is. Liam droeg die concerten een gebreide oma trui van 3 maten te groot en een witte parka.

Dit is een replica van de originele poster die gebruikt werd om het concert te promoten.

avatar van bigmouth
4,0
Poles Apart schreef:
(quote)

Dit is een replica van de originele poster die gebruikt werd om het concert te promoten.


Ah, oké, thanks. Dat was mij onbekend.

avatar van Lost
4,5
Time flies…. Hier waren ze op de top van hun kunnen… Machtig concert….

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Oasis - Knebworth 1996 - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Oasis - Knebworth 1996
Op 10 en 11 augustus 1996 was de Britse band Oasis heel even de grootste band ter wereld en ook nog eens in topvorm, wat prachtig is gevangen op het bijzonder fraaie tijdsdocument Knebworth 1996

Je moet het geluk maar hebben als band: op je grootste optreden uit je carrière ook nog eens in je beste vorm verkeren. Oasis had het geluk en 250.000 fans waren getuige (en vele anderen via de radio). Het live-materiaal van 10 en 11 augustus 1996 is terecht gekomen op Knebworth 1996, dat deze week in een aantal varianten is verschenen. Ik beperk me tot de muziek en die is geweldig. Opgejut door uitzinnige fans gaat Oasis vliegend van start en houdt het een uur en veertig minuten lang een bijzonder hoog niveau vast. De setlist is prachtig, de muzikanten van de band zijn in topvorm en Liam Gallagher zingt de sterren van de hemel. Twee grootse dagen in 1996, nu prachtig gevangen.

Deze week verschenen twee belangrijke live-albums: The Legendary 1979 No Nukes Concerts van Bruce Springsteen & The E Street Band en Knebworth 1996 van Oasis. De eerste heb ik uiteindelijk toch laten liggen. Bruce Springsteen en zijn band waren tijdens de No Nukes concerten in New York in september 1979 in prima vorm, maar ik heb Springsteen en zijn band nog veel beter gehoord en ook de inmiddels beschikbare live registraties zijn deels beter dan de nu beschikbare opnamen uit 1979.

Het ligt anders voor Knebworth 1996 van Oasis. De Britse band bereikte in de zomer van 1996 niet alleen het toppunt van haar roem maar stak op de twee avonden in augustus ook in absolute topvorm. Op 10 en 11 augustus trad Oasis op voor in totaal 250.000 fans op de festivalweide in het Britse Knebworth. Oasis had de jarenlange strijd met Blur definitief gewonnen en had met speels gemak een veelvoud van het recordaantal van 250.000 kaarten kunnen verkopen.

Als de band op 10 augustus voor het eerst het podium in Knebworth betreedt staat een uitzinnige menigte klaar, terwijl wereldwijd miljoenen fans aan de radio gekluisterd zitten. Oasis speelt een bij voorbaat gewonnen wedstrijd, maar moet uitkijken dat de zenuwen niet toeslaan. Dat doen ze niet.

De band uit Manchester staat vanaf de eerste noot met heel veel zelfvertrouwen en bravoure op het podium en laat vervolgens een uur en veertig minuten lang horen dat het in topvorm verkeert. De band zou uiteindelijk ten onder gaan aan de vele ruzies tussen de broers Liam en Noel Gallagher, maar in 1996 weten ze nog het beste in elkaar naar boven te halen.

Direct vanaf de eerste noten gaat de band er stevig in en hoor je dat de topvorm niet beperkt blijft tot de broers Gallagher, want ook de ritmesectie en de extra gitarist spelen vanaf de eerste noten geweldig. Oasis klinkt op Knebworth 1996 als een geoliede machine die het publiek met speels gemak om haar vinger windt. Noel Gallagher soleert er driftig op los, maar zijn broer Liam steelt wat mij betreft de show met geweldige zang.

De setlist is natuurlijk prachtig en bouwt fraai op naar de publieksfavorieten die vooral in het tweede deel van de set zitten, maar persoonlijk vind ik het eerste deel van de set met vooral wat stevigere albumtracks het best.

Live-registraties zijn door de beschikbaarheid van heel veel materiaal op YouTube tegenwoordig wat overbodig, maar Knebworth 1996 is het soort livealbum waar je in het pre-Internet tijdperk zo vurig op hoopte. Direct vanaf de eerste noten is duidelijk dat Oasis bezig is met een bijzonder optreden en het is knap hoe de band het hoge niveau vast houdt, terwijl de fans steeds uitzinniger worden. Het klinkt heerlijk ruw allemaal, maar het blijft ook melodieus.

Heel even was Oasis de allergrootste band op aarde en de band heeft het geluk dat juist dit moment perfect is gevangen op deze prachtige live-registratie. Heel even lijkt het overigens wat in te zakken wanneer het tempo wat omlaag gaat halverwege de setlist, maar de band herstelt zich snel.

Ook na Knebworth 1996 zou Oasis nog een aantal prima albums maken en met veel succes optreden, maar de pure magie van de twee zomeravonden in 1996 keerde niet meer terug. Of ik er heel vaak naar ga luisteren weet ik niet, maar bij gebrek aan echte concerten gaat dit zeer memorabele concert er zo op zijn tijd wel in. Erwin Zijleman

Boer K
Is het vreemd wanneer ik, afgaande op het live geluid op dit album, Oasis classificeer als een gitaarrock band?
Kan me vaag herinneren dat Oasis ooit betiteld werd als de nieuwe Beatles? Nogal een gewaagde vergelijking... Denk dat Beatles veel veelzijdiger waren, en zeker geen gitaarrockband...
Bij live-registraties komen de echte 'guts' van een band openbaar, en daarom ben ik, zoals nu bij beluistering van Knebworth 96, meer gecharmeerd van Oasis live dan Oasis studio.

avatar van deric raven
4,5
De eerste plaat was wel degelijk een gitaarrock plaat. En zelfs een hele goede. Op de 2e werd het geluid breder door de strijkers e.d.
Oasis was gigantisch groot in het Verenigde Koninkrijk. De nieuwe Beatles? Andere tijden. The Beatles waren vernieuwers, Oasis maakt goed gebruik van de muziekgeschiedenis en stopt er ook bijvoorbeeld glamrock in. Oasis wordt vaak vergeleken met Blur, terwijl die op hun debuut een totaal ander geluid hadden. Voor mij had het debuut van Oasis dezelfde impact als de eerste van Suede, ook uit die tijd.

avatar van west
5,0
Ik had dit fantastische concert van een op zich al geweldige live band al op prima bootleg 2LP. Maar het geluid van mijn officiële 2CD is toch nog even wat beter. Die mastering hebben ze bij Sterling Sound echt uitstekend gedaan. Ook het artwork ziet er goed uit, al had ik graag ook de luchtfoto van de massa mensen gezien die wel op mijn bootleg staat. En ook Noël voorop de hoes, naast Liam. In totaal zagen 250.000 (!) mensen Oasis op Knebworth.

Oasis dus, op hun artistieke hoogtepunt, vlak nadat (What's the Story) Morning Glory? was uitgekomen en daarvoor natuurlijk Definitely Maybe. Al die fijne songs van die geweldige albums spelen ze tijdens dit concert plus meer. Zoals prima b-sides en ook een hele mooie versie van I Am the Walrus als afsluiter. Eigenlijk is alles goed, maar nog beter vind ik bijvoorbeeld Acquiesce, Supersonic, Some Might Say, Slide Away, Cigarettes & Alcohol, Don't Look Back in Anger, Live Forever & Champagne Supernova om er eens een paar te noemen. Fantastisch gitaarspel en prima zang van Noël en erg goede zang van frontman Liam. Wat een subliem live album is dit: don't miss it! Er is een titel van een boek die alles mooi samenvat: "Oasis Knebworth: Two Nights That Will Live Forever".

avatar van west
5,0
bigmouth schreef:
Vreemde hoes als je je bedenkt dat alleen Liam er op staat en die foto niet eens op Knebworth genomen is. Liam droeg die concerten een gebreide oma trui van 3 maten te groot en een witte parka.

Hé grappig, die witte parka droeg hij ook tijdens zijn geweldige concert in de Ziggo Dome in 2020. Mijn laatste concert voor de lockdown...

avatar van west
5,0
Boer K schreef:
Bij live-registraties komen de echte 'guts' van een band openbaar, en daarom ben ik, zoals nu bij beluistering van Knebworth 96, meer gecharmeerd van Oasis live dan Oasis studio.

Alleen zou je niet nog jouw cijfer hieraan moeten aanpassen?

avatar van BenZet
3,0
Ik weet het niet hoor. Oasis altijd geweldig gevonden. Live aantal keren meegemaakt aantal cd’s grijsgedraaid, maar dit vind ik toch echt meer nostalgie dan echt goed. Je hoort de arrogantie van die gasten, iets wat me nooit echt boeide, maar op dit album irriteert. Soms is t gewoon schreeuwen en live ( vind ik ook bij die andere live plaat) valt het op hoe matig de die drummer was. Gitaarwerk ( m.n. Bonehead) maakt een hoop goed maar een 3* is voor mij nu echt de max.

avatar van Frans van Laarhoven
3,0
Ik kan niet meer dan 3* geven, eenzijdig f@#$ing optreden met veel f^&*ing gebler!

avatar van west
5,0
Eigenlijk valt het op dit Knebworth nog mee met het gescheld en gevloek van de broertjes. Dat konden ze beter.

avatar van Julian McArthur
3,0
Oasis is zo'n band die tof is om live te zien maar een live album heeft voor mij weinig tot geen meerwaarde. Ze spelen gewoon wat ze ook op plaat spelen. Als je dat vergelijkt met échte topbands zoals Pink Floyd en Dire straits, mensen met skills... dan is Oasis maar een middelmatig garagebandje. Ik hou het bij de studioplaten. Ik draag de band een warm hart toe, puur uit nostalgie. Toen Be Here Now uitkwam was ik 15 en was weggeblazen. Nu bekijk ik het met andere ogen. Deze band kan voor mij niet tippen aan de échte topbands.

avatar van deric raven
4,5
Smaken verschillen. Bands als Pink Floyd (zeker tijdens de Gilmour periode) en Dire Straits spelen de nummers perfect na, maar voor mijn gevoel teveel op de automatische piloot. Vaak suf. Oasis was hier nog een echte rockband, wel met een onverschillige nonchalante houding, maar dat past wel bij ze. Ik hou ervan. Echte topbands? Wat zijn echte topbands? Bestaan die eigenlijk wel? Dire Straits is lief, Oasis brutaal.

avatar van Brunniepoo
4,5
In de jaren '90 was ik zeker geen Oasis-fan en met Britpop had en heb ik niets. In de loop der jaren is mijn interesse in gitaarbands bovendien fors afgenomen (en hij was al niet heel groot om mee te beginnen). Des te verbazingwekkender dat ik Oasis juist meer ben gaan waarderen.

Dat begon met het herontdekken van Champagne Supernova en vervolgens de hits. En dan deze: dit is echt een waanzinnig optreden, wat een energie! Ik kan me de legendarische status van dit optreden heel goed voorstellen, hier was ik graag bijgeweest. In plaats daarvan heb ik ze vier jaar later op Werchter gezien en daar vond ik toen geen moer aan...

avatar van TEQUILA SUNRISE
4,0
Gave live plaat, de energie spat van de band af.
Liam is erg goed bij stem en de stuitende arrogantie van de broers vond / vind ik wel vermakelijk.
CD 1 had wel een “ rustpunt “ kunnen gebruiken met een nummer zoals Cast No Shadow, nu is het pakweg 45 minuten puur gitaargeweld en ligt er mijns inziens wat eenvormigheid op de loer en dreig ik oorsuizingen op te lopen.
Favorieten zijn voor mij Columbia, Wonderwall, Live Forever & Champagne Supernova.
I Am The Walrus is een geweldig nummer maar had gerust beperkt kunnen worden tot pakweg 4 minuten.
De laatste minuten vind ik een brei van geluid en doet afbreuk aan het optreden, maar wellicht sta ik hier qua mening alleen in.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:22 uur

geplaatst: vandaag om 11:22 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.