Aoife O'Donovan - Age of Apathy (2022)

Het was al weer zes jaar geleden dat Aoife’s vorig reguliere soloalbum In the Magic Hour verscheen. Niet dat deze geweldige Amerikaanse zangeres met Ierse roots de afgelopen jaren stil heeft gezeten. Tijdens de Coronapandemie bracht ze twee ep’s en vier live albums uit, waaronder een integrale uitvoering van Bruce Springsteen’s Nebraska. Daarvoor was ze druk met het succesvolle trio I'm With Her, wat ze samen vormt met de eveneens buitengewoon getalenteerde Sarah Jarosz en Sara Watkins.

Door de Corona beperkingen werkte ze dagelijks tijdens kantooruren vanuit Full Sail University in Winter Park, Florida met engineer Darren Schneider (Deep Purple, Koryn Hawthorne, Trivium) op afstand met de ervaren producer Joe Henry (oa Bonnie Raitt, Rhiannon Giddens). Age of Apathy is intussen haar derde soloalbum.

Net als bij de voorganger had Age of Apathy behoorlijk wat tijd nodig om bij mij in te dalen. Dat heeft te maken met haar gelaagde songstructuren. Maar net als bij de voorganger beginnen ze van loop van tijd onder de huid te kruipen. Vooral met dank aan de inventieve inbreng van de ritmesectie gevormd door bassist David Piltch en drummer Jay Bellerose. Met Allison Russell zingt ze een fraai duet in Prodigal Daughter en in de positieve afsluiter Passengers met Madison Cunningham. Prijsnummer is voor mij het spannend opgebouwde Lucky Star.

Age of Apathy ligt in het verlengde van In the Magic Hour, maar is misschien nog een tikkeltje mooier. Hopelijk kan haar liveoptreden in februari doorgaan, want Aoife behoort de allerbeste zangeressen die ik ken.

Aoife O’Donovan live:

8-2-2022 UTRECHT : TivoliVredenburg

Deze release kwam op mijn radar omdat de naam Aoife me opviel. Nader onderzoek leidt ertoe dat deze hoogstwaarschijnlijk uit het Gaelic stamt, en deze dame zou inderdaad daadwerkelijk Ierse roots hebben. Leuke info om zo'n eerste luistebeurt mee af te trappen.

Dit bevalt me erg, in de eerste plaats door het engelachtige stemgeluid van O'Donovan, ten tweede door de uitgekiende instrumentatie, die lekker zacht en organisch aanvoelt. Met Joe Henry als producer zit je goed, een ontzettende klasbak. En Piltch en Bellerose, die Lura hierboven reeds aanhaalt, zijn twee door de wol geverfde vaklui die ook vaak met Henry hebben gespeeld. Metier, kwaliteit, sfeer.

Deze folkplaat zal zeker nog vaker de revue passeren, en ik ben gelijk geïnteresseerd in eerder werk van O'Donovan. Die integrale live-coverplaat van Nebraska zal zeker nog volgen!

En of ie uit het Gaelic stamt, vooral aan de westkust van Ierland is Aoife een veel voorkomende naam. Aoife's vader is afkomstig uit Clonakilty, een klein Iers kustplaatsje vlak onder Cork, waar nog steeds familie van haar woont. De hoesfoto van haar vorige album is in dat plaatsje genomen.

Het startpunt van de nieuwe eeuw ligt voor velen niet op 1 januari 2000, maar juist als anderhalf jaar later de aanslagen van 11 september 2001 een zwarte episode van het geschiedenisboek inluiden. Het bruisende empathische inlevingsvermogen verstard en het egocentrische ingehouden tijdperk doet zijn intrede. De verdoofde samenleving wordt het hardste in het bloedende hart van New York getroffen, als de in basis verbonden verbindingslijnen deze zuurstofvoorzieningen zien afsterven. Aoife O’Donovan neemt noodgedwongen afstand van haar speelse tienerjaren om de opgedrongen volwassen vrouw positie te aanvaarden. Uit de asresten van het getroffen World Trade Center wordt er gewerkt aan de wederopbouw om zich als een vurige moederlijk over haar nazaten wakend herboren feniks te representeren. Die optimisme verwerkt de singer-songwriter in het krachtige Phoenix.

Aoife O’Donovan benut haar damestrio ervaringen van het Grammy winnend gezelschap I’m with Her om op Age of Apathy tevens de hulp in te schakelen van dierbare vrouwelijke collega’s. De hereniging tussen moeder en dochter in het duistere inlevende Prodigal Daughter wordt versterkt door de naar de achtergrond geplaatste verbittering van Allison Russell. Madison Cunningham heeft het stukken eenvoudiger in het vreugdevolle naar Thelma & Louise vrijheid toerijdende Passengers. Twee uitersten die beide treffend in de uitgewerkte verhaallijnen passen.

Age Of Apathy is de verslaglegging van twee decennia lang in een geïsoleerde maatschappij leven waarin emotieloze onvrede en lusteloosheid de kernbegrippen vormen, versterkt door de eenzame pandemie opeisende wereld vervreemde afsluiting. Aoife O’Donovan zegt de stedelijk grijsheid van haar woonplaats Brooklyn vaarwel, en besluit om zich in de herfst van 2020 in het beboste natuurlijk groen ingekleurde Florida te vestigen. De daarop volgende strenge winter maakt haar in Town of Mercy sneeuwblind en pas in de aankomende lente zal de opbloeiende schoonheid van de nieuwe woonplaats zich onthullen. Het chaotische jazzy piano intro van het stormachtige Lucky Star vervalt in de verorberende leegheid van de corona duisternis. De binnengehouden tranen vinden een uitweg in de gure verregende eenzame zomer.

Op haar derde volwaardige soloplaat hervindt de zangeres haar weggestopte jeugdigheid en voegt daar de mystiek van haar Ierse voorouders aan toe. Sister Starling belichaamt de Keltische new age folk invloeden uit het verleden en maakt op pijnlijke wijze duidelijk dat de rusteloze vluchtende Aoife O’Donovan zich nergens op haar gemak en thuis voelt. De soberheid van het inlevende titelstuk is een rondreis langs vergeten herinneringen en herinneringen die vergeten dienen te worden. Ze laat een spoor aan ontkiemende zaadjes achter waaruit zich een weelderige bloemenpracht ontwikkelt of waaruit juist het meest hardnekkig onkruid zich parasiteert. Het Age of Apathy escapisme wordt doorbroken door het inbeeldende verlangen naar evenwichtigheid en geluk.

Aoife O'Donovan - Age of Apathy | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

dit vind ik dus echt fantastisch, 1 van de mooiste stemmen in de muziekwereld van dit moment.

En wat klinkt dit puur en oprecht, zoveel beter dan de bejubelde Swift folk albums. Geen valse pop te bekennen hier, wel een gelaagdheid binnen heerlijke melodische stromingen.

Huh, wat?! Waar? Niet op Spotify helaas. Waar kan ik dat ongetwijfeld supermoois horen?

Geweldig tiny desk-concert van nummers van dit album: https://www.youtube.com/watch?v=HJDx_8PIqxk

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Aoife O'Donovan - Age Of Apathy - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Aoife O'Donovan - Age Of Apathy
Aoife O’Donovan slaat op Age Of Apathy net wat andere wegen in, wat een complex maar ook mooi en interessant album oplevert, met uiteraard een hoofdrol voor de geweldige stem van de Amerikaanse muzikante

Ik kan me niet herinneren of ik Age Of Apathy van Aoife O’Donovan vorig jaar heel intensief heb beluisterd, maar feit is dat ik het album uiteindelijk niet selecteerde voor een plekje op de krenten uit de pop. De jaarlijst van het gerenommeerde No Depression bracht het album opnieuw onder mijn aandacht en dit keer liet ik me wel overtuigen door het derde album van de Amerikaanse muzikante. Het is een wat complexer album dan we van Aoife O’Donovan gewend zijn en het is bovendien een album dat wat opschuift richting Laurel Canyon folk met jazzy accenten. Het is even wennen, maar de bijzonder mooie stem van de Amerikaanse singer-songwriter overtuigt nog altijd bijzonder makkelijk. De rest volgt vanzelf.

Age of Apathy, het vorig jaar verschenen derde studioalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Aoife O’Donovan haalde vorige maand, toch wel enigszins tot mijn verbazing, de top 5 van de jaarlijst van No Depression, het voormalige lijfblad van liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek. Het is een album dat in mijn herinnering verder wat lauw is ontvangen en zelf was ik alweer bijna een jaar geleden volgens mij ook niet heel positief over het album, terwijl ik de eerste twee albums van de muzikante uit New York hoog heb zitten.

Omdat ik geen herinnering had aan het album heb ik het er toch maar weer eens bij gepakt, al is het maar omdat Age Of Apathy is geproduceerd door niemand minder dan muzikant en producer Joe Henry (Rhiannon Giddens, Bettye LaVette, Elvis Costello, Bonnie Raitt, Over The Rhine) en onder andere Madison Cunningham, Allison Russell, Patrick Waren, Jay Bellerose en Joni Mitchell, die meeschreef aan een van de songs, gastbijdragen hebben geleverd.

Aoife O’Donovan beschikt verder over een van de mooiste stemmen binnen de Amerikaanse rootsmuziek, dus wat kan er nou eigenlijk mis gaan? Niet zo heel veel denk ik en dat blijkt ook, want Age Of Apathy is een erg mooi album. Het is een album dat, net als de vorige albums van de Amerikaanse muzikante, in eerste instantie vooral de aandacht trekt door de zang van Aoife O’Donovan. De muzikante uit New York beschikt over een heldere en warme stem die makkelijk verleidt. Het is een stem die het beste van Joni Mitchell, Sandy Denny en Alison Krauss combineert, maar het is ook een expressieve stem, die de songs op het album voorziet van dynamiek.

Age Of Apathy is verder een behoorlijk introspectief album, dat is getekend door de perioden van isolement die werden veroorzaakt door de coronapandemie. Het is een periode waarin Aoife O’Donovan haar thuis in Brooklyn verruilde voor de bossen van Florida. In muzikaal opzicht gaat schuift het derde album van Aoife O’Donovan wat op richting de jaren 70. Invloeden uit de Laurel Canyon folk hebben stevig aan terrein gewonnen en dat mag een stijlbreuk genoemd worden.

Op de vorige twee soloalbum van de Amerikaanse muzikante speelden invloeden uit de (progressive) bluegrass een veel grotere rol, net als op de albums van de bands waar Aoife O’Donovan voor de start van haar solocarrière deel van uit maakte (Crooked Still, Sometymes Why) en en het gelegenheidstrio dat ze een paar jaar geleden vormde met Sara Watkins en Sarah Jarosz (I'm with Her). Age Of Apathy bevat niet alleen meer invloeden uit de Laurel Canyon folk, maar bevat ook complexere songs met hier en daar flink wat invloeden uit de jazz.

De instrumentatie bestaat uit meerdere lagen, is sfeervol en avontuurlijk en is bovendien buitengewoon knap in elkaar gesleuteld door Joe Henry, terwijl de songs keer op keer dingen doen die je eigenlijk niet verwacht. Misschien stond dit me bij eerste beluistering van het album een jaar geleden nog wat tegen, maar nu vind ik het derde album van Aoife O’Donovan alleen maar mooi en interessant. Het is niet het makkelijkste album, maar zeker als je vaker naar de songs luistert winnen ze aan kracht. Ik was misschien wat sceptisch toen ik de jaarlijst van No Depression zag, maar uiteindelijk blijkt de hoge notering voor Age Of Apathy zeer terecht. Erwin Zijleman

Aoife O'Donovan Plays Nebraska | Aoife O'Donovan - aoifeodonovan.bandcamp.com

Fijn album!