menu

Omnium Gatherum - Origin (2021)

mijn stem
2,56 (8)
8 stemmen

Finland
Metal
Label: Century Media

  1. Emergence (2:35)
  2. Prime (5:23)
  3. Paragon (4:13)
  4. Reckoning (5:15)
  5. Fortitude (6:19)
  6. Friction (4:54)
  7. Tempest (5:58)
  8. Unity (6:19)
  9. Solemn (8:46)
  10. In Front of Me (4:46)
totale tijdsduur: 54:28
zoeken in:
avatar van gigage
Op Reckoning wordt wel een vrij poppy deuntje voorzien van death metal vocalen. Valt dit dan nog onder de scandinavische melodic death metal dan? Het is wel aanstekelijk maar ik ben bang dat ik het niet een heel album leuk ga vinden.

avatar van gigage
Als voorprogramma van Fleshgod Apocalypse kreeg de band de zaal vlot mee. Leuke live act.

avatar van RonaldjK
3,0
En gigage, beantwoord dan eens de vraag uit je eerste post bij dit album: valt dit onder Scandinavische melodeath metal? Tweede vraag: hoeveel sterren geef je dit album? Ben benieuwd geworden, hij staat op!

avatar van Edwynn
1,0
Het is melodieus, het komt uit Finland en het bevat deathmetalinvloeden. Dan kun je de vraag wel beantwoorden lijkt me.

Verder is het een tergend saai album dat ook nog is voorzien van een veel te modern geluid. Alsof de deathmetalpassages uit Into The Electric Castle en The Final Experiment zijn gelicht en uitgesmeerd. Ik krijg er sowieso een ernstig Ayreongevoel bij alleen mogen deze gasten de veters van Lucassen niet strikken. Ook moest ik nogal eens aan After Forever denken wanneer de vrouwelijke vocalen weggepoetst zouden zijn. Maar ook dan heeft deze band het vernuft niet om er wat boeiends van te maken. Het is niet vooruit te branden vanwege al die steeds maar dezelfde ritmische opzetjes en tandenloze grooves die voortdurend worden ingezet. Daar is dat Amon Amarth achtig gebrul vergeefs om het nog wat imposant te laten klinken.

avatar van gigage
Ik vond het album ook wat underwhelming vandaar geen sterren. Maar live wisten ze het publiek wel energierijk te overtuigen. Ik hou wel van een goed melo-death album maar je kunt niet verwachten dat met de nogal vele releases per jaar dat je niet iets extra's moet brengen tegenwoordig. daarvoor is de concurrentie gewoon te groot. Misschien dat ik eens een eerder album ga proberen maar voor dit jaar (2021) is deze release niet een blijvertje.

avatar van RonaldjK
3,0
Afgelopen zondag kwam ik dit album tegen omdat ik zag dat gigage er een bericht over had geplaatst. Omnium Gatherum, waar kende ik die naam ook alweer van? Had ik niet ooit een liedje van ze in een afspeellijst gezet? Dat ene met zowel heftige death metal als popachtige toetsen?
Het bleek te gaan om Frontiers, een track van het 2016-album Grey Heavens. Het nummer deed het best goed in die afspeellijst, die is gevuld met allerlei genres binnen het rijk der scheurende gitaren. Maar ondanks dat het me goed was bevallen, was ik de band eigenlijk vergeten. Tot de voorbije zondag.

Nieuwsgierig gemaakt naar hun "nieuwe", verschenen in november 2021, was het startpunt was de vraag van gigage: "Valt dit dan nog onder de Scandinavische melodic death metal dan?" Edwynn gaf al een dag later het antwoord, kortweg samengevat als "ja". De afgelopen week heb ik Origin tijdens enkele autoritten gedraaid, benieuwd naar deze vreemde eend in het genre.
Onlangs zag ik in 013 de Amerikaanse groep Coheed and Cambria, op promotietour voor dit album, waar ook al zo'n raar amalgaam van ronkende stijlen klinkt. Deze Finnen doen dat dus ook. Net als in 2016 vind ik ik de combinatie van popachtige toetsenpartijen en zware grunts interessant. Soms werkt het, soms niet.

Het instrumentale Emergence trekt je de muziek in, waarna Prime met toetsen á la jaren '80 begint (Nena met Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann bijvoorbeeld) ; dan volgt een snelle recht-door-zee-riff die niet zou misstaan in powermetal, waarna het de grunts van Jukka Pelkonen zijn die voor de deathmetalsound zorgen. Bij de zware en tevens héél melodieuze riffs klinken popachtige toetsenpartijen; die Aapo Koivisto houdt kennelijk nogal van sommige pophits van dertig, veertig jaar geleden. Het leidt ertoe dat ik nogal eens denk naar powermetal te luisteren, dat genre met snelle songs waarvan je meestal na 30 seconden al weet hoe de rest van het nummer zal gaan omdat ze daar niet van tempowisselingen houden.

In dat laatste zit 'm het verschil: Omnium Gatherum doet daar wél aan, maar evenmin schuwen ze aor-achtige koortjes zoals in mijn tweede favoriete track Paragon.
Als ik het album op elpee had gehad, had ik 'm moeten omdraaien voor het volgende hoogtepunt: Friction heeft in het refrein enkele rare drumpatronen, zich daarmee onderscheidend van de popachtiger genres binnen metal. Het verrast me, iets wat power metal zelden doet. Tempest tenslotte vind ik ook nog wel aardig met zijn blastbeats.

Omnium Gatherum heeft het lef om death metal te combineren met invloeden uit de lichte popmuziek. Alsof je zwart roggebrood overgiet met een dun laagje marsepein. Teveel om mij een heel album geboeid te laten luisteren, maar vijf nummers zijn geschikt voor een afspeellijst. Het nummer Paragon komt zelfs in mijn scheurendegitarenlijst van 2022, als album zal Origin echter mijn jaarlijst niet halen.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:11 uur

geplaatst: vandaag om 13:11 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.