Het is gevaarlijk om enkele jaren achteraf nog eens platgetreden paden af te gaan. Dat is wat Tempest voornamelijk doet op dit album. Laat ik positief beginnen. De muzikanten zijn stuk voor stuk capabel. Het album is bepaald afwisselend - een heleboel platgetreden paden zeg maar. Dat maakt deze plaat bepaald niet saai.
Maar onvermijdelijk gaat de luisteraar vergelijken. En ondergetekende vraagt zich af: waarom zou ik hier naar luisteren als de muziek niet zo donker is als die van Black Sabbath, de solo's niet zo agressief als die van Blackmore, de riffs niet sprankelen als die Page gejat heeft en de zanger een kleiner bereik heeft dan Gillan en Plant en minder expressief is als Byron? Kortom, wat is de meerwaarde? Daar heb ik geen antwoord op gevonden. Dat wil zeggen, Gorgon is nieuw, maar ik weet niet of ik de slepende zang wel mooi vind. Het is opzettelijk, want op de andere nummers is de zang wel loepzuiver. En Upon Tomorrow heeft een aardige vioolpartij.
De liefhebber van hard/blues/jazzrock die zijn verzameling graag compleet wil hebben en geen bezwaar heeft tegen muziek die naar overbodigheid neigt kan zich geen buil vallen. Daarom geef ik dit een krappe onvoldoende.