Met: Joe Henderson (tenor saxophone), Hideo Ichikawa (electric piano), Kunimitsu Inaba (bass), Motohiko Hino (drums)
Japan, jazzland. Het enige land ter wereld waar nog steeds en masse reissues worden van jazzplaten die ik dan voor veel te hoge kosten naar Nederland mag halen. Ik zou graag een keer een DiskUnion in Tokyo willen binnen wandelen en dan voor een schandalig hoog bedrag een eindeloze voorraad aan jazz willen scoren. Helaas is het allemaal wat ver weg en wat prijzig voor zo'n uitje.... Het is nu een beetje het beloofde land voor de jazzverzamelaar, maar vroeger waren Amerikaanse jazzartiesten er ook bijzonder graag. Niet alleen vanwege het eten, de verfijnde cultuur en de prachtige landschappen, maar vooral omdat ze op handen en voeten werden gedragen door de Japanners. Joe Henderson besloot in de zomer van 1971 op tour te gaan zonder band. Hij speelde door heel Japan met lokale musici en was onder de indruk van hun capaciteiten. Bij dit optreden in een knus jazzclubje in Tokyo sloten zich drie lokale topmuzikanten uit de jazzscene van de Japanse hoofdstad zich bij hem aan. Het resulteert in een uiterst vermakelijk live jazzplaatje.
Als er toch één saxofonist genoemd mag worden die, ondanks het feit dat hij redelijk binnen de lijnen van de meer traditionele jazz speelt, toch een retespannend stuk muziek kan neer zetten dan is het onze Joe Henderson wel. Eigen sound, creatief, origineel, lekker schurend hier en daar, weergaloze techniek en vooral een swing om u tegen te zeggen. Henderson heeft altijd wat te vertellen. Zet daar drie uitstekende Japanse muzikanten bij en het feest is compleet.
Het repertoire bestaat uit bekend werk dat is geschreven door Monk en Dorham en twee composities van de hand van Joe Henderson zelf. De opener 'Round Midnight begint met een bijzonder intiem stukje solo sax van Joe Henderson zelf waarna de band rustig toe treedt op achtergrond. Vanuit die klassieker wordt het tempo langzaam opgevoerd en wordt het spel langzaam intenser en spannender. Out 'N' In swingt als een tiet maar ook het ietwat oubollige Blue Bossa krijgt een stevig nieuw jasje aan en is veel spannender dan het origineel van Dorham. Prachtig hoe Henderson zijn solo rustig opbouwt om zichzelf af en toe in de hoogste registers te verliezen. Zoals
Supernormal zelf al terecht aangeeft is de afsluiter ook meteen het hoogtepunt van de plaat. Even heerlijk 14 minuten van de sokken worden geblazen onder luid gejoel van een publiek Japanse jazz fans.
Ik ben ook onder de indruk van de band van wie ik alleen Motohino Hino kende (broertje van Terumasa die ook wel met Mal Waldron speelde). Hij is bij de favoriet hier: uitstekende drummer die in staat is geavanceerde ritmes te drummen zonder ook maar een stukje aan timing in te boeten. Het minst ben ik onder de indruk van pianist Ichikawa die soms wat ver naar de achtergrond verdwijnt en in zijn solo's weinig verassend uit de hoek komt. Heerlijk trouwens om steeds het publiek zo te horen juichen en schreeuwen. Het doet deze intense live plaat eer aan. Revolutionair is het niet, ontzettend lekker is het zeker wel. Live jazz wordt niet veel beter dan dit.