Dit is misschien wel het donkerste album die Delerium heeft gemaakt, maar ook nog eens één van de beste. Zo jammer dat ze tegenwoordig zo commerciëel klinken. Dit is toch echt heel andere koek.
Ik leerde de band kennen toen ze net de overgang maakten van Dark Ambient naar etnische synth-pop, ergens in 1994 ten tijde van het uitbrengen van Semantic Spaces.
Mijn eerste album was Spheres, maar zelfs dit klinkt toch weer anders. Persoonlijk hou ik gewoon heel erg van dit soort naargeestige klanken. ' Drama' klinkt op een geweldige manier echt dramatisch, en begint als een soort van bizarre dodenmars. Aftermath II is een soort vervolg van Aftermath die op Stone Tower staat en is een duistere afdaling naar de diepste catacomben van je ziel. Track 4 en 6 zijn sfeervolle maar donkere abstracte klanktapijten waar geen enkel ritmisch stuk in voor komt. Awakenings doet zijn naam echt eer aan, het is alsof je luistert naar een ceremonie waarin de herijzenis van één of andere duistere god centraal staat. Kippenvel, mensen!!!