Dit album is sinds de release, twee maanden geleden, in mijn vaste rotatie blijven hangen. Alle tracks houden sterk het midden tussen minimal techno en ambient techno, meditatief en melodieus tegelijk. Het doet allemaal heel Duits aan eigenlijk (als dit was uitgebracht op een Kompakt, BPitch, Dial, Traum, of Giegling had niemand gek opgekeken), maar is gemaakt door een Zweed, en uitgebracht op het beste Nederlandse electronic label van de afgelopen paar jaar. Stuwende dubby ritmes, een simpel maar raak gebruik van sprankelende percussie, en mooie volle pads die het geheel de juiste warmte meegeven: met deze minimale middelen weet Martinou het constant spannend te houden, en dat is best een prestatie. En waar
Thunder Road de absolute positieve uitschieter is, is er aan de andere kant eigenlijk geen zwak moment te horen op de hele plaat.
Zeker nu
Rift een hoge replay value blijkt te hebben durf ik inmiddels wel de conclusie te trekken dat het in een jaar met een paar absolute topplaten (zie
mijn stemmen over 2021), voor mij the best of the rest was.