Edgar Froese - Beyond the Storm (1995)

Normaal heb ik het niet zo op verzamelaars, maar dit is wel een bijzondere te noemen. Alles is opnieuw door de mixer gehaald en bovendien zijn er wat aanpassingen gepleegd aan de composities.

Door dit voorafgaande krijg ik althans het idee dat Edgar Froese op de vrije zondagmiddag de studio is ingedoken en zich de tijd heeft gegund om bepaalde zaken te heroverwegen. Dit alles heeft er toe geleidt dat de composities die al bekend zijn een hele frisse invalshoek hebben gekregen. Dit rechtvaardigdt ook de titel Beyond the Storm.

Filosofisch bezien heb ik dan ook het gevoel dat het hard waaide in het hoofd van Edgar Froese op het moment dat hij bezig was met de originele versies, en nadat deze brainstorm is gaan liggen er tijd is gekomen om zaken te herzien. Dit alles maakt dit album tot een interessante kijk in de keuken wat arrangeren met muziek kan doen. Een leuke aanvulling dus voor wie de composities van Edgar Froese in een andere context wil horen. Voor wie kennis wil maken met zijn muziek een prima instap.

inderdaad een prima album wat je relatief weinig (onder de 10 euro) in de winkels ziet liggen.

Dat is sowieso een probleem dat je dit niet bij winkels in de bakken ziet liggen. Daardoor moet je al uitwijken naar bedrijven op internet. Of afreizen naar een plaats waar nog een behoorlijke platenzaak is te vinden. Hetgeen te betreuren is, omdat hele stromingen aan muziek hierdoor links blijven liggen. Het spontane is er daardoor wel vanaf.

Daarom ben ik althans blij dat hier een platform bestaat, waar de muziek van Edgar Froese onder de aandacht wordt gebracht. En bij het schrijven ben ik mij er van bewust dat niemand van deze goede man heeft gehoord. Toch lijkt mij dit album een prima introductie in wat Edgar Froese heeft gemaakt. Voorzichtigheid blijft geboden, maar voor iemand die al langer met electronische muziek bezig is, is dit een goed overzicht te noemen van deze Edgar Froese.

Een heel prettig album van Edgar. Herziene versies van origineel materiaal en een aantal niet eerder verschenen tracks. Dit is een lekkere verzamelaar voor de late winter avonden.

Ah ja niet om jou aan te vallen maar hier geef ook jij iets aan waar ik het aardig van op m'n heuoen kan krijgen, lees dit dus vaker niet in de zelfde bewoordingen, maar het komt op het zelfde neer.

Als Edgar solo muziek een beetje wijzigd is er schijnbaar niets aan de hand, wat doet ie dan als hij stukken van TD bewerkt? Mag dat niet?

In een eerder bericht over Tangerine Dream, bij het album Hyperborea 2008 om precies te zijn, heb ik mij ook kritisch uitgelaten over iets wat mijn gehoorgang binnen kwam. Zoiets doe ik zeker niet om iemand op de kast te jagen of iets dergelijks.

Nu komt het dus waarom ik bij Edgar Froese zelf minder kritisch ben dan bij Tangerine Dream. De muziek op dit album is voor de volle 100 procent van hem, daar mag hij mee doen wat hij wil, daar ga ik niet moeilijk over doen.

De muziek van Tangerine Dream daarentegen is het product van meerdere mensen. Schmoeilling, Franke, Haslinger en zo kan ik wel een tijdje doorgaan. Als daar een nieuwe versie van uitkolmt ben ik van mening dat ik daar best kritisch naar mag kijken. In het geval van re-makes zou ik het wenselijk achten dat oudgediende daarin betrokken worden. Een zaak van principe dus, hoe zou een track als White Eagle hebben geklonken zonder de inbreng van Schmoelling en Franke bijvoorbeeld.

We zijn beide fan van Tangerine Dream en Edgar Froese en zijn daardoor extra gevoelig voor wat een ander daar over zegt. Toch ben ik van de mening dat de kritische weg bewandelen de meest eerlijke is. En als ik mensen op de kast jaag is dat niet met kwade opzet of iets dergelijks. Hier zit ik voor mijn eigen mening, en als een ander daar anders over denkt rolt daar een boeiende discussie uit, wat de doelstelling van deze site is volgens mij.

Ik voel me niet op de kast gejaagd hoor, alleen is het zo dat Edgar gewoon het bezit heeft over TD's muziek. Daar zijn alle anderen akoord mee. Dus kan hij doen wat hij goed vind met alles wat er uitgebracht is. Deze is een voorbeeld wat je met oude stukken kunt doen.

Zit nu deze cd te luisteren en ineens valt op dat de productie wel erg goed is. Mooi doorzichig zoals dat wordt geneomd in technische kringen. Daardoor mijn waardering ietwat naar boven bijgesteld.

Verbazingwekkende is dat dit hele album nu ook op de ambient Highway cd's staan.

Op Detroit Snackbar Dreamer na dan.

Eerder overbodig dan verbazingwekkend. Als alle onuitgebrachte stukken van de Ambient Highway-series op één album waren gezet, dan was de release daarvan een stuk interessanter geweest. Nu zijn dus op één track na álle nummers van Beyond the Storm uitgesmeerd over de 4 Ambient Highway-albums. Tja, da's natuurlijk nogal gemakkelijk.
Als fan wilde ik natuurlijk die albums wel hebben i.v.m. de onuitgebrachte nummers en gelukkig heb ik ze voor niet al te veel geld binnen kunnen halen, maar persoonlijk vind ik het uitmelk-gebeuren van het Ambient Highway-project nogal overtrokken. Ook i.v.m. met het al veel eerder uitgebrachte en oorspronkelijkere Beyond the Storm, waar ik v.w.b. de muziek op een later tijdstip nog een keer op terug kom.
En ja, ik snap het wel: Edgar mag doen en laten wat ie wil met z'n muziek, daar kun je het mee eens zijn of niet. Feit blijft (en dat punt heb ik wel eens eerder aangehaald in een discussie hierover), dat vooral op het gebied van de compilaties (en ook die van TD), je bij tijd en wijle je vraagtekens kan en mag plaatsen.

Helemaal mee eens, te meer omdat Edgar Froese ooit eens in een interview naar voren bracht de verhouding tussen hemzelf en de fans belangrijk te vinden. Iets wat met de vele compilatie albums van TD en Edgar Froese zelf in twijfel kan worden gebracht. Dat je nogal wat ideeën hebt over muziek in je hoofd is mooi meegenomen, maar laat de fan niet "tig" keer voor hetzelfde betalen. Dan zijn na mijn idee de goede verhoudingen tussen fans en de maker van het schoons ver te zoeken. Eerlijk handel dus die niets met "enge" commercialiteit van doen heeft. Het mag in huis warm zijn, edoch bloedheet is wat overdreven.

Na onlangs wat kritiek gegeven te hebben over het uitmelken van materiaal op compilaties van zowel TD als Edgar Froese, die er voor zorgen dat fans van het eerste uur, (waar ik me onderhand ook onder schaar), een flinke duit aan nummers zo onderhand wel 800 keer, (bij wijze van spreken), in de kast heeft staan, is het nu tijd om de muziek eens nader onder de loep te nemen.

Beyond the Storm kwam 12 jaar na Pinnacles uit en was dus het eerste solo-album van Edgar Froese sinds lange tijd. Een compilatie met een hoop oud materiaal (herzien, geremasterd en met nieuwe stukken in verwerkt) en een hoop nieuwe nummers. Vooral de nieuwe nummers doen me toch erg denken aan het werk van TD uit dezelfde periode. Het oude werk van Froese zelf doet in veel gevallen meer eigenzinnig en experimenteler aan.

Het album knalt af met het opzwepende "Heatwave City". Een frisse en vlotte compositie in de welbekende TD-stijl. Opgesierd met een avontuurlijke sax-solo (waar ongetwijfeld mevr. Linda Spa voor verantwoordelijk zal zijn), is deze opener geen echte orenspitser, maar ook niet vervelend of zo...

Het valt me vaak op bij veel van Froese's werk dat hij dezelfde basis-grondtonen als thema lijkt te gebruiken, waaroverheen dan smaakvolle solo's en andere synth-aspecten gespeeld worden. Zo ook tijdens "Dome of Yellow Turtles", wat verder overigens een mooi nummer is. De saxofoon is er ook weer, en alhoewel ik niet echt een sax-man ben, past het wel goed bij de muziek, wat ook het latere werk van TD zou bewijzen. Liever had ik een strakke gitaar-solo gehoord. Maar goed...

"One Fine Day in Siberia" is één van de mooiere, ingetogen Froese-composities die ik ken. Op dit nummer laat Froese duidelijk horen dat hij met gemak in staat is, om prachtige en gevoelige nummers te schrijven. Dit nummer bewijst het! Ook het welbefaamde hobo-geluid waar zowel TD als Froese graag gebruik van maken, wordt ook hier uitvoerig gebruikt als hoofd-melodielijn.

"Magic Lantern" klinkt op het eerste gehoor niet zo heel erg bijzonder. Het is wederom een aardig nummer, maar wordt pas beter, als Edgar in volle glorie een fantastische gitaarsolo ten gehore laat brengen.

"Walkabout" is de eerste van de geremasterde, oude nummers die voorbij komt op deze compilatie. Er is relatief weinig aan veranderd en de kracht van het nummer is gewaarborgd gebleven. Het is een weliswaar wat monotone, maar tegelijkertijd prachtig en feeëriek nummer, die z'n schoonheid pas prijsgeeft na meerdere luisterbeurten. Een persoonlijke favoriet.

"Genesta in the Afternoon Glow" is een kort, bescheiden en rustgevend nummer die zeker niet als zomaar een tussendoortje beschouwd mag worden.

Een aanstekelijk ritme gaat hand in hand met een smaakvolle en dromerige muzikale aankleding tijdens "Moonlight on a Crawler Lane". Let hier ook op het vervormde katten-gemiauw! Een leuke toevoeging, want ik ben dol op katten .

"Scarlet Score for Mescalero" klinkt in deze versie iets langer dan het origineel. Iets meer opgesierd in deze versie, maar gelukkig niet storend of zo, blijft dit nummer een vredig en welhaast schilderachtig pareltje.

Jammer van "Upland", maar in deze versie met het opzwepende ritme en andere accenten, vind ik deze klassieker van Aqua toch nagenoeg om zeep geholpen. In dit geval was het beter geweest om het origineel zo goed als mogelijk trouw te blijven. Missertje...

"Santa Elena Marisal" is een avontuurlijk nummer die uit 3 verschillende stukken lijkt te bestaan, aaneengesmeed tot één geheel. Een zéér aardige toevoeging op dit album, welteverstaan...

"Macula Transfer" is eigenlijk een lichte bewerking van "IF 810", uiteraard oorspronkelijk afkomstig van één van Edgar's meest typische platen, Macula Transfer. Vooral het aparte ritme valt op aan dit nummer.

"Drunken Mozart in the Desert" kent hier een opvallend plechtig en deftig intro die met veel bombarie wordt gebracht en verschilt daarin totaal van het intro van het origineel. Ik moet zeggen dat het hier zeker verrassend klinkt. De rest van het nummer is natuurlijk ook geweldig en persoonlijk vind ik het één van Froese's beste composities.

"Descent like a Hawk" is een vrolijk en positief geladen nummer die later op de soundtrack van Zoning terug zou keren als "Eyewitness News".

"Carneol" klinkt van de nieuwere nummers wat afwijkend, vanwege de typische sequence-sectie die doet herinneren aan het oudere werk van TD en Froese. Het is een ietwat eigenzinning nummer waar een lekkere vaart in zit.

"The Light Cone" is een opwekkend nummer met een vrolijk thema. De kabbelende, intieme sequence-sectie die steeds kabbelender gaat klinken maar subtiel op de achtergrond blijft, is ook een sterke troef van dit mooie nummer.

"Detroit Snackbar Dreamer" ademt, mede door de typische, ietwat zoemende lead-line, een wat geheimzinnig karakter uit. Het nummer wordt iets steviger naarmate ie vordert en is sowiezo, ook in deze remix-uitvoering prima te pruimen.

Van "Epsilon in Malaysian Pale" is alleen nog maar de onderhuidse sequence-sectie te herkennen. De overige synth-lagen zijn voor het grootste gedeelte nieuw en bezoedelen i.m.o. het mystieke en broeierige karakter van het origineel. Tevens is deze versie drastisch ingekort. Jammer, maar ook deze remix vind ik, na "Upland" ook niet geslaagd.

"Tierra del Fuego" is weer een meer balladesque nummer, met een rustige melodielijn die om de beurt van toon wisselt met een meer zangerige melodielijn. Typisch voorbeeld van een mooi, maar dit keer i.m.o. niet echt opvallend nummer.

Blijkbaar moet Edgar gedacht hebben toen hij begon met het componeren van "Bobcats in the Sun", dat hij besloten had maar wat aan te gaan klooien. Onder het mom van: ik zie wel wat er van terecht komt. Niet veel dus, aangezien "Bobcats..." qua structuur nergens op slaat, de verschillende keyboard-aanslagen zomaar ergens neergezet worden en dit onder een ritme die constant over zichzelf heen lijkt te duikelen. Gelukkig maakt Edgar het aan het einde nog een beetje goed door op een smaakvolle en rustige manier te eindigen, maar voor de rest is dit duidelijk één van de zwakste nummers die ik ken van meneer Froese.

"Metropolis" klinkt in deze uitvoering nog wat theatraler dan het origineel en verder is deze opvallende compositie voor dit album een stuk ingekort. Uiteraard is het origineel beter, maar verder is er met deze versie eigenlijk weinig mis.

"Year of the Falcon" is een vrij origineel nummer, die als basis een korte, nadrukkelijke sequence-sectie kent die zich constant herhaalt en een melodielijn die ergens in de verte, in ieder geval qua geluid en een klein beetje qua melodie wel wat weg heeft van Vangelis' "Pulstar". Het zorgt in ieder geval voor één van de meer opvallende nummers op deze dubbelaar.

"Juniper Mascara" is duidelijk één van de meer experimentele en persoonlijke nummers van meneer Froese. Dit komt vooral door de vreemde invalshoeken die dit nummer voornamelijk qua synthklanken heeft en ook de dartelende hop-paardje-hop sequence-sectie valt op. Op zich kan ik het wel hebben, maar echt goed kan ik het niet noemen.

Over "Shores of Guam" valt weinig te zeggen. Het is een aardige mid-tempo track die redelijk wegluistert. Het is er nou ook niet eentje die me bij zal blijven, hoor.

"Pinnacles" daarentegen wel. Zonder twijfel een echte Froese-klassieker is dit nummer natuurlijk meesterlijk te noemen. Zo jammer dat Froese zelf het origineel eigenlijk te lang vond duren en voor de nieuwe versie van het album Pinnacles uit 2005 het nummer definitief naar een véél kortere lengte bracht. In definitie is de versie zoals ie hier prijkt op Beyond the Storm exact dezelfde versie en als het ware dus een remix van de eerste sectie van het nummer. Ondanks dat is en blijft Pinnacles een echte topper.

Ook "Stuntman" is natuurlijk weergaloos, o.a. door het o zo herkenbare en geweldige thema. In deze versie klinkt "Stuntman" een stuk voller, maar blijft gelukkig voldoende trouw aan het origineel.

"Days of Camouflage" doet me qua stijl denken aan de muziek van de TD-albums Livemiles en Melrose. Het nummer ligt duidelijk in het verlengde daarvan. Weinig mis mee. Een vlotte, ritmische oppepper.

Zwaar ingekort en muzikaal is er ook nog eens een dikke laag make-up toegevoegd aan deze versie van "Tropic of Capricorn". Het origineel is natuurlijk een prachtnummer van het zwaar onderschatte Ages-album. Deze versie kan er redelijk mee door...

De compilatie eindigt met "Vault of the Heavens", duidelijk één van de toegankelijke en meer pakkende van de nieuwe tracks die dit album rijk is.

Eigenlijk kan ik me tot slot alleen nog maar afvragen of het wellicht niet beter was geweest om alle nieuwe nummers te bundelen en zonder de remixen van de oude nummers, apart uit te brengen. Aan de andere kant vormen de oude, zowel als de nieuwe nummers een prima combinatie om kennis te maken met de muziek van Edgar Froese. Tja, 'tis maar net hoe je het bekijkt. Feit is wel, dat Beyond the Storm het belangrijkste compilatie-album is van Edgar. Nadien zou e.e.a. uitgemolken en herkauwd gaan worden. Overigens m.u.v. het laatste solo-album die Edgar tot nu toe heeft uitgebracht: het uit 2005 afkomstige Dalinetopia...

Een dikke 4 punten.