Bloc Party - Alpha Games (2022)

Traps klinkt zowaar niet onaardig! Zou Bloc Party het dan toch nog kunnen? Die eerste singel maakt me in ieder geval toch weer een beetje benieuwd

Het gaat nooit meer goed komen met Bloc Party.

Die viel me idd ook gelijk op. Maar ach ik stoor me er al niet meer aan, nummer is verder best OK

Als het album maar een fractie lijkt op hun vorige ga ik hier snel klaar mee zijn. Traps klinkt op het eerste gehoor niet geweldig, maar ook niet rotslecht.
Mijn verwachtingen liggen laag, dus ze kunnen me alleen maar positief verrassen.

Four vond ik destijds nog niet zo slecht als de meeste zeggen. Hier stonden nog wel vrolijke catchy nummers op.

Ik weet dat het nog moeilijk goed doen is voor Bloc Party. Bij mij toch. Dit is de herkenbare sound van vroeger ja, maar voegt dit nog iets toe? Nee.

Er zit alleszins veel meer in dit ene nummer dan wat er in het volledige vorige album te vinden was.
Het wordt duidelijk ook sterker naar het einde toe, misschien is het te kort? Afwachten hoe het past tussen de andere nummers.

Veel Intimacy in het nummer, dus ik zette het maar eens naast Trojan Horse. Daar leunt het toch wel wat tegen aan wat mij betreft (en het eindigt bijna identiek).

Traps mag nog eens niet in de schaduw staan van menig nummer van Intimacy. Was het maar zo, dan konden we een knaller van een album verwachten. Zonder Matt en Gordon gaat het moeilijk worden. Geen Bloc Party in te bekennen dus..

Eerste single vind ik erg matig. Is bovenstaande een charme-offensief of zelfoverschatting? Ik kan echt niet warmdraaien voor een concert van hen op basis van hun laatste materiaal. Nostalgie van hun begindagen uiteraard wel.

Als ik 1 artiest/groep moet noemen die live suckt, is het Bloc Party wel. Ongeïnteresseerd, zwakke technisch onderlegd, slecht gezongen en de nummers spelen ze zoals ze op de albums staan zonder enige toevoeging of creativiteit. Het slechtste wat ik al live heb meegemaakt. Mogelijk hadden ze een slechte dag, maar het behoed mij toch om ze ooit nog eens live aan het werk te zien.

Ik vind Traps best catchy.

Echt hoogstaand is het natuurlijk niet, maar die verwachtingen had ik niet.
De lyrics zijn natuurlijk wel echt ondermaats. Kele Okereke is toch wel de zwakke schakel in de groep.

"There you go-go
Looking like a snack
Cute like Bambi
But you're headed to a trap (It's a trap)
Meet me in the boom boom room
And we can do what you like
I wanna be your education
I wanna be your contact high"

en natuurlijk vooral:
"lick lick lick, lickety split "

Ben ik de enige die in 'The Girls Are Fighting' een beetje Adam & The Ants hoor?
Dat bedoel ik trouwens positief!

Ik volg de vergelijking. Zelf vind ik deze single maar niets.

If We Get Caught is eindelijk raak. Het gemis is natuurlijk nog steeds groot van Gordon en Matt. Helaas moeten we het hiermee doen. If We Get Caught heeft in ieder geval de melancholie in zich, dat hebben die miskleunen van vorige singles niet.

If we get caught is echt top, laat bij mij het oude bloc party gewoon weer helemaal terug keren. Beste singel tot nu toe, hoewel de andere 3 ook zeker niet mis waren. Bloc Party is toch echt een beetje terug

Traps vond ik OK, zonder meer. Hetzelfde voor de andere nummers die ik reeds hoorde. Maar If We Get Caught heeft mij ironisch genoeg wel te pakken. Geen voltreffer, maar wel de Bloc Party die mijn oren kan plezieren.

Dat heb ik dus ook, heb ook echt zin in die plaat. Ook een stuk nostalgie, want toen Silent Alarm uitkwam was ik nog een jonge god die zonder onderkin rondliep op een lowlandsterrein dat niet eens uitverkocht was. Zelfs mijn buik was nog een bloc party. Dat er iets op Okereke aan te merken valt kan ik wel begrijpen, maar om hem de zwakste schakel in de band te noemen kan ik niet helemaal plaatsen. Of er moet op de lyrics gedoeld worden, anders is het vrij moeilijk om Bloc Party te beluisteren als je zijn zang niet trekt.

Gast, deze formulering.

Na de opvolgers van het debuut heb ik mij altijd afgevraagd hoe ze ooit zo een briljante eerste plaat gemaakt hebben. Wellicht tegen beter weten in toch deze maar eens proberen.

Jouw mening -niet zelden afwijkend doch steeds als feiten geponeerd- kan ik me niet in terug vinden. AWITC wil ik nog voordeel van de twijfel geven maar Intimacy was een gedrocht dat door zowel fans als critici zeer slecht werd ontvangen. Dat album was een commerciële en artistieke zelfmoord, nota bene uitgebracht op de vooravond van hun grote doorbraak. Bloc Party was een naam geworden, en Flux was het eerste nummer dat het ook goed deed in de charts. En toen verscheen Intimacy, en daarna nog een aantal LP's, de ene nog triester dan de andere.

Nog meer verwonderd ben ik als mensen 15-20 jaar na datum een Silent Alarm part 2 verwachten. Geweldige plaat was dat, energiek, jeugdig en vol verontwaardiging zoals dat eigen is aan die leeftijdsfase. Bij een stel veertigers komt dit imo nogal geforceerd over, maar ach, bands als Green Day gaan hiermee door tot hun zestigste en doen ook niemand kwaad.

Jeugdsentiment inderdaad, zoals wel meer van die Engelse springbandjes; ze agen zeer slecht. Iets wat bijvoorbeeld The Killers en Interpol -toch generatie-en stijlgenoten- wel prima hebben gedaan.

Als je de lijn van de waardering en het aantal stemmen doortrekt, eindigt deze met 30 stemmen op 2,00

We’ll see

Bovenstaand bericht -de eerste zin dan- was naar coldwarkids toe gericht (teneinde zich niemand ten onrechte geschoffeerd voelt). In een discussie ineens berichten verwijderen is imo triest maar wel geheel in de lijn met het niveau van de (trol)posts van deze user. Terug on topic dan maar.

Als echte Bloc Party fan van het eerste uur ga ik deze ook weer eens proberen. Het zal zeker niet op één lijn liggen met de eerste drie maar If We Get Caught komt aardig in de buurt van hun melancholie. Toch houd ik m’n hart vast.

Ik vind elk album echt de moeite waard! Het is nu echt een andere band, zowel qua bezetting als sound, maar ik kan die ontwikkeling wel waarderen, oud en nieuw.

Typisch zo'n band waar we allemaal maar blijven roepen dat het nooit meer zo goed wordt als het debuut.

De laatste drie albums heb ik allemaal 3* gegeven, dat is magertjes. Dus waarom dan toch maar blijven luisteren? Omdat Kele me ergens wel intrigeert? Hoop ik op toch weer eens een voltreffer (tegen beter weten in, want de band wordt ouder en heeft een andere samenstelling)?

Ik weet niet wat dat is. Het is allemaal niet slecht, maar ergens boeit Bloc Party me al zo lang niet meer dat ik beter kan blijven teren op Silent Alarm.

Zou je denken... toch weer nieuwsgierig naar hun laatste worp. En het valt me best mee eerlijk gezegd. Ik kan er dezelfde waardering aan kwijt als A Weekend in the City (3,5*).

Grappig om de naam Adam Ant voorbij te zien komen: ik krijg dat gevoel soms ook.

Het zal voor velen ongetwijfeld nog steeds lekker Bloc Party afzeiken worden, maar deze keer vind ik dat dan onterecht. Best een prima album. Ik zie dit zelfs snel al een verhoging krijgen eerlijk gezegd.

Bij Sex Magik afgezet, dit was al het derde nummer dat ik niet af kon luisteren. Ik had er eerlijk gezegd ook niks van verwacht maar ik schrijf een band nooit volledig af. Voor nu, weer lekker de nieuwe Moss opzetten!

Dat van Adam Ant was van mij. De drums in ‘The Girls Are Fighting’ lieten me denken aan de Burundi-beat die The Ants in bijna elk nummer gebruiken op ‘Kings of the Wild Frontier’. Dankzij de nieuwe Bloc Party weer een aantal keren naar dat album geluisterd!

Nou, mij hoor je dat in elk geval niet roepen: ik vind A Weekend in the City stukken beter dan Silent Alarm.

Ik heb alleen nog Day drinker gehoord en Kele probeert Morrissey na te doen. En dat pakt wat mij betreft best goed uit... Niet gedacht maar ik ga eens zitten voor een nieuwe bloc party

Dat telt niet. Jij doet wel vaker gek

Man, man man, wat een aardverschuiving bracht Silent Alarm toch teweeg. Bloc Party, kwam, zag en overwon. Een droomplaat met puntige postpunk, een spermachine aan drumslagen, en die beladen emozang van Kele Okereke. Op het meer elektronische A Weekend in the City struikelt Bloc Party al over de goedbedoelde ideeën. Een overvol muzikaal schilderij, waarbij elke vrije ruimte de nodige verfstrepen toegevoegd krijgt. We zullen maar zeggen, de lastige tweede, het voordeel van de twijfel. Intimacy verzuipt in overstuurde dancebeats, gepijnigde noise en schreeuwerige vocalen. De bloedarmoede zet zich voort in de opgeblazen steroïderock van Four en bereikt zijn voorlopige dieptepunt in het dansbare Hymns, een veredelde zuurstofarme softwave Kele Okereke soloplaat.

Die carrière van de frontman verkeert tevens in een neergaande spiraal, al krabbelt hij met The Waves Pt. 1 enigszins overeind. De verslapte aandacht bereikt het nulpunt, en Bloc Party wordt in de geschiedenisboeken weggezet als de grote verrassing van 2005, welke dit succes nooit en te nimmer evenaart. Dan kondigt Kele Okereke in januari 2020 aan dat de band aan nieuw materiaal werkt. Een daadwerkelijk stil alarm, gevolgd door helemaal niets. Maar dan verschijnt eind november 2021 Traps. Een overtuigende single, en het gedoofde vlammetje ontwaakt, en begint langzaamaan weer wat te schitteren. Ook het opruiende The Girls Are Fighting, de tintelende Sex Magik ervaring en het nostalgische If We Get Caught stellen niet teleur. In een korte periode begint het heilige vuur weer volop te branden, en zijn de verwachtingen voor Alpha Games hooggespannen.

Day Drinker geeft het pandemie gevoel perfect weer. Thuiswerk en thuisdrink generatie, onzeker toekomstbeleid in overmatig alcohol gebruik wegspoelend. De fles als vriendschappelijk reddingsmiddel om het ongenoeglijke internet surfen te bevredigen. Gezellig wijnen als hedendaags werkwoordsvorm, het stiekeme drinken is tegenwoordig een veroorloofde geaccepteerde bezigheid. Triest, maar wel de 2022 realiteit. Blijkbaar is Bloc Party wakker geschud. Day Drinker heeft de urgentie van het vroegere werk. Kele Okereke gaat directer confronterender van start. De melancholische ondertoon afgewisseld door een bijna jeugdige boosheid. Het verdwaalde Bloc Party op de juiste cruise control weg, nog gedoseerd de handrem erop, klaar om vol gas te gaan. De opruiende jeugd heeft niks aan zwaarmoedige zweverigheid, de behoefte naar daadkrachtige taal heerst. Nou die zullen ze krijgen, zelfs van het Bloc Party kamp.

Het heftige Traps strooit zout in de wonden, geen Klaas Vaak slaapzand. Weg met die idealistische dromen, de Brexit realiteit heerst. Dansfeestjes in overheidsgebouwen, het Silent Alarm roodgloeiend explosief. Staccato mitrailleur gitaargeweld volgens de decennia oude postpunkprincipes. Met een strakke ritmesectie hoofdrol voor bassist Justin Harris en drummer Louise Bartle, de nieuwbakken groentjes van Bloc Party. Het zacht verzuchtende treurgitaar track You Should Know The Truth is veiliger, kinderlijk melodieus. Ze verspelen hiermee de serieuze opgezette kansen van de eerste twee tracks. Duistere Drum & Bass exorcisme en tegendraadse straaljager gitaarduikvluchten hemelen de wanhopige spraakzang van Callum Is a Snake op, toch leidt die veelbelovende aftrap niet tot scoren. Dat gebeurt ook net niet bij de bevreemdende gesteriliseerde Rough Justice tribal spanning. De ingehouden elektronische anticlimax vraagt om een ejaculerende ontlading welke zich pas tegen het einde redelijk effectief inzet. Het blijft een beetje nadruppelen, de daadkracht tot een minimum teruggebracht.

The Girls Are Fighting is de overgangsfase tussen stadion meebrullende glamrock en postpunk diepgang. Onschuld versus provocatie. Kele Okereke herpakt glansrijk zijn maniakale frontman rol. Russell Lissack laat zijn effectenpedalen het overige werk verrichten, en voegt er een smerig verlichtend grunge aura aan toe. Of Things Yet to Come, het goedkeurende grote gebaar liedje, inspelende op sentiment en saamhorigheid. Als we er allemaal maar de schouders onder zetten, dan komt het wel goed. Ik wil geen vals optimisme, ik wil gemeende pijn ervaren. Ik wil nerveuse gejaagdheid, kwellende onzekerheid en uitzichtloze wanhoop. Het beangstigende toekomstbeeld van Silent Alarm blijkt profetisch. Ik moet die bijtende teleurstelling van binnenuit voelen, maar ik voel het gewoon niet. De catchy antipopsong By Any Means Necessary of de eighties doorzichtige new wave chloorgolven van If We Get Caught, het zijn niks meer dan uitgewerkte bruistabletten.

In een blinde paniekaanval memoreren ze bij In Situ naar de New wave of British heavy metal, met melodieuze synthesizergitaren en doordravende basakkoorden. Op het kruispunt waar de natuurelementen op elkaar knallen ontstaat het futuristische Sex Magik. En daar zit hoe dan ook de kern. Alpha Games is een frontale lichtvoetige new wave en duistere postpunk botsing. Bloc Party kiest geen kleur, geen verregende grijsheid, geen flitsende neon felheid, alleen vervaagde pasteltinten. The Peace Offering is waardig melodramatisch. Hoe ver ga je voor vastigheid in het leven. Vrede als opoffering voor stabiliteit. De woorden raken, maar de leegheid past niet bij de dwarrelende synthpop kamikaze uitvoering. Het mist die overtuigende Silent Alarm diepgang. De luchtalarmtest van de eerste maandag van de maand verliest zijn geloofwaardigheid, Bloc Party verkeerd in diezelfde fase.

Bloc Party - Alpha Games | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

Mijn eerste luisterbeurt achter de rug en ik zit met hetzelfde gevoel als ik bij de singles.

Enkele nummers (voornamelijk de eerste 4) vind ik best genietbaar. Ze refereren meer naar ouder werk en hebben die bepaalde Bloc-Party-fun-factor welke ik apprecieer. Je kan je wel de bedenking maken of ze op hun leeftijd nog zo jeugdig moeten willen klinken, maar dit zie ik door de vingers. Ook de soms wat idiote teksten kan ik nog door de vingers zien. @Bartjeking.: Ja mijn zwakke schakel opmerking sloeg op de lyrics en niet de zangstijl van Kele. Hoewel dit live wel een ramp is, De keren dat ik Bloc Party Live gezien heb was ik telkens teleurgesteld en voornamelijk owv Kele zijn performance.

Maar vanaf Rough Justice gaat het volgens mij helemaal mis. Hier volgen 4 nummers welke op uitzondering van "The Girls Are Fighting" (ook geen hoogvlieger) direct de prullenbak in mogen. Ik ga zelfs geen moeite doen om deze tracks nog een tweede kans te geven, want dit gaat ten koste gaan van mijn inzet voor de rest van het album.

Vermoedelijk blijven er voor mij dus op het einde enkele nummers van het album overeind en die mogen dan weer mijn collectie en muzikaal geheugen in.

Traps is echt een lekker nummer, dat me warm maakte voor dit album. Day Drinker opent het album verdienstelijk. Maar de rest kom ik echt met moeite doorheen. Ik was geen Bloc Party-fan, en ondanks Traps zal ik dat voorlopig niet worden ook.

Een verbetering ten opzichte van de voorganger, maar geen hoogvlieger. Alleen In Situ brengt enigszins die rauwheid terug die we van vroeger kennen.