menu

Jan Verstraeten - Violent Disco (2022)

mijn stem
3,60 (15)
15 stemmen

Belgiƫ
Pop / Rock
Label: Unday

  1. Vampire in My Bed (3:11)
  2. Gone Gone Gone (3:19)
  3. Cry Baby (4:09)
  4. Violent Disco (4:15)
  5. Ice Dreams (3:07)
  6. It's Like a Movie (3:23)
  7. Flu (4:00)
  8. Bad Bad Love (3:32)
  9. Hit Me Baby (3:18)
  10. Goodbye World (3:02)
  11. Lover, I Wanna Be Forgotten (5:07)
totale tijdsduur: 40:23
zoeken in:
avatar van Lura
4,5
Eigenlijk had Jan’s debuutalbum Violent Disco een logisch vervolg moeten worden op zijn lovend ontvangen debuutep Cheap Dreams (waaronder een recensie van Written in Music’s Dick Hovenga). Dus een album gevuld met goed in het gehoord liggende, subtiele en ingetogen songs.

Echter de wereld ging door Corona op slot en besloot Jan voor meer uitbundige en rijkelijk georkestreerde songs te gaan. Humor, voor Jan het belangrijkste in het leven, hield hem op de been. Dat blijkt al uit het feit dat hij zijn muziek gekscherend Cheap Disney Music noemt. Ook prijkt bovenaan zijn persbericht de zin, “Ceci n’est pas un corona album”. Wat uiteraard een verwijzing is naar het beroemde schilderij van René Magritte, Ceci n'est pas une pipe, waarop een pijp staat afgebeeld.

Overigens afgaande op de hoes en Jan’s muzikale punk verleden, verwachtte ik een album vergelijkbaar met de muziek van The Cramps. De hoes schilderde de van origine grafisch ontwerper overigens zelf. Het scheppingsproces is eventueel op zijn Facebookpagina terug te zien.

Met school had Jan in zijn jeugd weinig, met muziek des temeer : “Als ik naar school ging met mijn skateboard luisterde ik vooral hip-hop en punk. Maar in de klas zette ik stiekem zachte muziek op om de tijd te verdrijven en buiten te kijken. School was een verschrikkelijke periode voor mij”, aldus Jan. Tegenwoordig is zijn voorliefde erg breed, vooral underground niche en diy muziek. Maar hij luistert net zo graag naar Lana Del Rey.

Violent Disco is een album geworden vol schitterende, rijkelijke georkestreerde kamerpop met heel veel scheuten zeventiger en tachtiger jaren funk en soul. Het soulvolle aspect wordt nog eens versterkt door de uistekende achtergrondzang van Monique Harcum, een zangeres geboren in soulstad Philadelphia.

Jan keek de laatste tijd op Netflix veel naar Maffia films, vandaar die soulinvloeden. Ook luisterde hij veel naar triphop (oa Portishead) en soms hoor je wat invloeden van Moby terug. Een belangrijke rol is weggelegd voor de succesvolle producer Nicolas Rombouts (ex Dez Mona). Naast de productie speelde hij tevens de bas- en mellotron partijen in. Wat afwijkend van de overige songs is de fraaie afsluiter Lover, I Wanna Be Forgotten, waarop Jan zichzelf alleen begeleidt op piano. Bij het titelnummer had ik trouwens meteen associaties met de muziek van Kira Neris.

De gebruikte kinderstemmen haalde Jan van Funny videos. Hoe grappig en creatief Jan is blijkt eens te meer uit de video van zijn nieuwe single Goodbye World, een ode aan het escapisme. Bij de vinylversie zal een tekstvel worden meegeleverd.

De afgelopen weken heeft Violent Disco een bijzonder verslavende werking op mij gekregen. Het is dan ook een debuutalbum geworden wat dit jaar ver boven het maaiveld zal blijven uitsteken, eindejaarlijstjesmateriaal.

Jan Verstraeten live (onvolledig) :

17-02 TILBURG : Paradox
23-02 ROTTERDAM : Kantine Walhalla
03-03 BRUSSEL : AB

avatar van WoNa
3,0
Over de hoes en de muziek zelf zal ik niet beginnen, maar zorgde er wel bijna voor dat ik de plaat nooit opzette. De verrassing was des te groter toen ik dat wel deed. Een weldaad aan warme klanken stortte zich over mij uit, met allerlei invloeden uit decennia muziek, die zich moeiteloos ineen rijgen. Ben ik helemaal overtuigd? Nee, maar dat heeft waarschijnlijk meer met mijn muzieksmaak te maken dan wat Verstraeten presteert op Violent Disco. Het feit dat ik inmiddels meerdere malen met veel plezier naar de plaat heb geluisterd, is een indicatie dat er meer dan *** inzit.

avatar van deric raven
4,0
Hoe misleidend kan een bandnaam zijn. Charlie Jones’ Big Band heeft helemaal niks met een georkestreerde blazers bigband swing te maken, maar is het project van drummer Joris De Bock en muzikaal allesvreter Jan Verstraeten. Het duo heeft meer raakvlakken met de diepzwarte motorolie zelfkant van de country blues. Stroperig primitief, inclusief jankende mondharmonica en het rituele slagwerk. Na zeven vruchtbare jaren en twee albums rijker besluit Jan Verstraeten om in 2015 solerend onder zijn eigen naam verder te gaan, en levert met het drie jaar geleden verschenen Cheap Dreams een indrukwekkende klein gehouden EP af.

Stemmige strijkers kleuren het sprookjesgeluid met traditionele filmische dramatiek en scheppen een imaginaire wereld die zich in de ontastbare hersenspinsels van de weemoedige melancholische zanger langzaam aan de oppervlakte openbaren. Door zich direct op die innerlijke intimiteit te richten ontstaat het idee om een zintuigelijke Silent Disco plaat te maken. Ogen gesloten, en in sensitief isolement je eigen feestje bouwen. Nou, die afzondering en egocentrische houding openbaart zich mondiaal in de daarop volgende corona crisis. Silent Disco wordt tot Violent Disco omgedoopt, introverte gevoelsbeleving maakt plaats voor uitbundige extroverte openheid. Violent Disco is de orkestrale bombastische popplaat waarmee men ruim tien jaar geleden spottend in verwarring gebracht zou worden, en sluit qua sfeer perfect aan bij de Charlie Jones’ Big Band benaming.

Maatschappelijke vervreemding openbaart zich in het persoonlijke van zich af schreeuwende Vampire in My Bed. Voedende met de ellende van internet bezoekers en de daaruit ontstaande fake news generatie, gebruikt hij de lege omhulsels om er een eigen bloeddorstig Netflix verhaal van te maken. De duistere kant die anoniem het binnenhuiselijke escapisme naar croonende theatrale bewoordingen omzet. De van Dez Mona bekende Nicolas Rombouts arrangeert de beeldende zwartgalligheid, filtert deze van onnodige bijzaken en levert een ijzersterke intrigerende basis af. Verlate nachtclub decors, bewoond door sprekende geesten uit het verleden, hunkerend naar liefde, vermaak en saamhorigheid.

Verbitterende leegte in hedendaagse blues vertellingen, ondersteund door ritmische beats die de stoffige krakende Bristol sfeer uit de jaren negentig reanimeren in het triphop gevoelsklimaat. Seventies soulfunk, Motown gospelkoortjes en een zware cinematische rolbenadering geven aan Gone Gone Gone die verdiende Bigger Than Life retrotoetsing waarbij de klassieke strijkers grotendeels door macho blazers vervangen zijn. Door zeurende vervelende kinderstemmen in een ander context te plaatsen ontstaat er een Cry Baby dramatiek, donker en slepend fragmentarisch. Het moment dat angst zich in het onschuldige leven mengt, en de eeuwige veiligheid van het korrelige toekomstperspectief verzand in vermorzeld puin.

Het verschil tussen illusionerende verbeelding en fictieve werkelijkheidsdrang wordt door diezelfde jeugdige vocalen in de avondduistere It’s Like a Movie strijkers onrust versterkt. Nicolas Rombouts stoft zijn contrabas af, en herpakt zijn muzikale verleden door de track met een griezelige duistere omlijsting te markeren. Vriendelijk klinkende jazzy kinderspeelgoed Flu stofdeeltjes parasiteren zich in de verraderlijke doortikkende nachturen om zich te mobiliseren tot een dreigende binnensluipende vijand.

Violent Disco, het gelijknamige vintage disco nummer breekt die nachtmerrie open en gooit er een aanstekelijke koppelende beat doorheen. Het krachtige soulgeweten krijgt vorm als de Amerikaanse soulzangeres Monique Harcum haar helende vocalen toevoegt. Dans om te overleven, hou je ogen open, wees scherp en alert. Kristalheldere Ice Dreams breekbaarheid toont zijn littekenweefselbarsten, gecamoufleerd door Disney musical pluimage en wollige oubolligheid.

Het lukt Jan Verstraeten niet om die thrillerspanning tot het einde vast te houden. Bij Bad Bad Love heb je de clou van het herhaal wel door en de Britney Spears cover Hit Me Baby is een gewaagde keuze, maar kleurt niet helemaal denderend bij de stem van Jan Verstraeten. Terwijl hij bij de rest van het zelf geschreven repertoire wel heerlijk smoothy charmant en doorleefd slepend klinkt.

Geeft dat dan iets? Welnee, Goodbye World heeft wel die pakkende zonsondergang big beat Silent Disco feeling. Optimistisch stappen we de hergeprogrammeerde toekomst binnen, en herpakken de oorspronkelijke Violent Disco setting. De ballad Lover, I Wanna Be Forgotten, is een waardige afsluiter die de pijn van een mislukte relatie met restaurerende Radioheads Street Spirit (Fade Out) achtige melodielijnen geneest, thematisch niet eens zo ver van elkaar verwijdert. Jan Verstraeten heeft de tijd genomen om zijn Violent Disco debuut te voltooien en maakt de overtuigende Cheap Dreams verwachtingen meer dan waar.

Jan Verstraeten - Violent Disco | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van henrie9
4,0
Was ik hem echt bijna straal voorbijgelopen, deze sterke Jan Verstraeten. Mogelijks, gewoontjes, omdat m'n verre buurman ook zo heet. Gelukkig, dan hoor je hem toch een paar keer voorbijkomen op Vox, het onvolprezen alternatieve hitprogramma van Radio 1 en ja, raak je toch nog gelijk om.

Volgens zijn bio is hij een artistieke nomade. Maakt zijn muziek in een eenheid met film en beeldende kunst. Heeft nu een voorkeur voor roze, tekent en schildert zelf alle platenhoezen, zoals de vervaarlijke tongzoen hier tussen mens en demon, tatoeëert eigenhandig zijn fans en ontwerpt podiumoutfits voor zijn band, ook de grandioze videoclips regisseert en animeert hij zelf. Maar Jan is in zijn songwriting een echte loner, die zich pas sinds zijn relatie met Lingerie Fille d'O, Murielle Scherre, echt in z'n kunstenaarschap gerespecteerd weet en zich in zijn eenzaam scheppen nu zelfs de koning te rijk voelt.

Z'n plaat. De titel ervan, 'Violent Disco' heeft met de gehate coronalockdown te maken, toen dansfeestjes gereduceerd werden tot nepevents, in het beste geval tot 'silent disco', helemaal in je eentje, disco thuis, koptelefoon erop.

Jan Verstraeten maakt aanstekelijke, onbelgisch duistere blues en soul met een onweerstaanbare groove, een volstrekt eigenzinnige Verstraeten-sound. Wat je dus zeker moet gehoord hebben! De muziek is zijn speeltuin en bevat tal van stijlen, pop, blues, soul, funk, triphop, house, Moby, maar vooral filmisch grootse dingen als komend van soundtrackorkesten en bigbands. De fraaie soulvolle melodieën komen dan weer voort uit 'de soul in maffiafilms', bekeken in tijden van corona. In zijn muziek ook passende vaak creepy klinkende filmdialogen. 'Violent Disco', het album, is dus dansbaar, maar gaat tegelijk samen met melancholie, tristesse, somberte. Jan, niet alleen treurwilg met veel gevoel voor humor, soms ook griezelig als een alien. Oordeel, lyrics die gaan over vampieren en andere duivelse gedachten, ijselijke dromen, scary movies, krijsende kinderen, moeilijke liefde, verbroken relaties, liefdesverdriet...

Muzikaal prominent aanwezig op het album zijn de strijkers, die in vrijwel elk nummer een hoogst sierlijke begeleidingsrol krijgen. Het macabere 'Vampire in My Bed' is een om liefde smachtende, slepende blues à la Charles Bradley. In de vingerknippende klassieke soulsong 'Gone Gone Gone', zie je de full-Motown-danspasjes en dito samenzang weer voor je. En dus die heel mooie strijkersarrangementen! Een mysterieuze reis maak je met 'Cry Baby', dramatische strijkers volgen de dialoogsample met de peuter die geen mens wil worden. Titelsong 'Violent Disco' is klaagzang der liefde, na de droeve intro vol zwaarwegende violen start met de sambapercussie toch een dans, nerveuze triphop, trieste Moby-gezangen van schitterende soulzangeres Monique Harcum. Covertje ook, 'Hit Me Baby' van Britney Spears hier in de dreigende Verstraeten-sfeer, dus met z'n somberste strijkers overladen.Topper is het blij klinkende 'Goodbye World', zang, percussie en vioolpartijen uit voorbije tijden, zo Morricone-filmisch als wat, inclusief met hoogjengelend vrouwenkoor. Een behaaglijke pianosong in de aftiteling, 'Lover, I Wanna Be Forgotten', prachtig intimistisch, sereenst mogelijke weggalmende afsluiter.

En zo kan het dus ook voor Jan Verstraeten niet anders. Met een uitstekende, sfeervolle plaat als 'Violent Disco' moet zelfs de loner de boer, het podium op. Want, zeg nu zelf, wie houdt er nog van 'silent disco'?

Gast
geplaatst: vandaag om 14:25 uur

geplaatst: vandaag om 14:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.