Afgaande op de liedjes die ik mij uit de hitlijsten herinner, is oktober 1976 de maand geweest dat ik intensief naar popmuziek ging luisteren. Net op tijd voor de eerste hit van Heart,
Magic Man, dat in december de hitlijsten van Nederland betrad.
In de zomer van '77 viel het kwartje pas echt. Ik nam het liedje op van
Radio Caroline, toen nog op de middengolf: dof geluid met het gekraak van de ether, inclusief krachtige afkondiging van de dj met zijn melodieuze Engelse accent.
Dat cassettebandje draaide ik daarna vaak en het lied werd zo in mijn dna gestempeld: dit gepassioneerde hoogstandje blijft één van mijn absolute klassiekers. Bovendien werd Ann Wilson mijn favoriete zangeres in de rockwereld, gezien het feit dat ze prachtig klein én groot kan zingen.
Aan
Fierce Bliss te horen heeft ze nog altijd die extra power in haar stem; bepaald niet slecht voor iemand die volgende maand 72 hoopt te worden! Dat is bijvoorbeeld David Coverdale, ruim een jaar jonger, niet gelukt, al heeft diens inmiddels gruizige stem wél zijn charme...
Dank aan
Marco van Lochem voor zijn uitgebreide recensie-met-achtergrondinformatie. Die heb ik erbij gehouden tijdens het beluisteren (streaming), desondanks ben ik iets minder enthousiast over de plaat. Dat zit 'm dus niet in de zang en ook niet in het spel van de muzikanten, waar alles dik in orde is. Het zit 'm in het tempo van de liedjes, die te vaak midtempo of langzaam zijn.
Opener
Greed is een lekkere aftrap en heeft een bijzondere tekst, waarvoor ze ongetwijfeld uit haar levenservaring putte. Daarna echter komen maar liefst drie langzamere tracks voorbij. Die zijn op zichzelf prima, maar mijn aandacht dwaalt af bij zoveel traagheid, zeker als die bekende ballade van Queen volgt en het nog meer stilvalt.
Pas met
Missionary Man komt er weer tempo in. Op vinyl is dit de opener van de B-kant, lekkere cover! Hierna opnieuw langzamere tracks waarna het met
A Moment in Heaven weer vlotter gaat, een heerlijk lied. Met de laatste twee muziekjes is de voet weer van het gaspedaal, waarbij ik wél gecharmeerd ben van afsluiter
As the World Turns. Met zijn akoestische intro en mooie opbouw is dit mijn vierde hoogtepunt van dit album.
De composities zijn op zichzelf prima, de covers worden bovendien fraai uitgevoerd, maar deze jongen mist variatie. Degenen mijn moeite niet delen, kunnen rustig een ster extra aan mijn drie stuks voor
Fierce Bliss toevoegen en misschien nog wel meer.