In 1973 hoorde ik voor het eerst muziek van Magna Carta. Mijn broer en zijn vriend waren 4 jaar ouder en luisterden naar Simon & Garfunkel, Ferré Grignard en Magna Carta. Ik was 17, vond dat allemaal veel te soft en was meer bezig met steviger muziek, zoals Jimi Hendrix, The Who, Yes, Emerson, Lake & Palmer, Rolling Stones en Led Zeppelin.
Seasons was dus veel te soft voor mij, maar met Lord of the Ages kwam hier verandering in door het tweetal meer stevige nummers: Father John was best oké en de titelsong vond ik zelfs erg fraai. Maar daar bleef het de jaren daarna dus bij.
Eind jaren negentig kwam ik ergens in de uitverkoopbak deze Milestones tegen. Een dubbel CD voor een paar gulden, daar kon ik me geen buil aan vallen. En toen bleek dat mijn muzikale smaak in de loop der jaren flink verbreed was. De muziek kon mij ineens erg bekoren. Dus ben ik mij ook gaan verdiepen in de reguliere albums. Dat beviel prima.
Maar omdat dit toch de ultieme verzamelaar is bleef dit album regelmatig terugkeren: 2 à 3 keer per jaar beluister ik het met veel plezier.
Met het klimmen der jaren ben ik meer van deze softfolk gaan waarderen, zoals het gehele oeuvre van Al Stewart, Simon & Garfunkel of America (de Amerikaanse tegenhanger van Magna Carta).