Helemaal Graham Parker zoals ik hem ken sinds de jaren 70 toen hij doorbrak met zijn band The Rumour. dat was pittige popmuziek, beetje soul, beetje rock, met grappige en somsbijtende teksten. Ik heb Parker al vele jaren niet meer gehoord en dit is het eerste album dat ik beluister sinds het uitstekende Struck by Lightning uit 1991.
Maar hoewel er een aantal heel goeie nummers op deze plaat staan (She swallows it,Chloroform,Did everybody just get old) blijft het niet echt hangen. Het is alsof Parker precies hetzelfde kunstje doet als in de jaren 70. Ook zijn teksten en stem zijn nog hetzelfde.
Hij is nog steeds een beetje een angry young man en ik mis toch wat rijping en wijsheid van de inmiddels wel bereikte middelbare leeftijd van de heer Parker. Kortom: af en toe wat meer ingetogenheid zou de tamelijke gelijkvormigheid van deze songs doorbreken
Intussen blijft dit toch wel een plaatje om af en toe even lekker op te zetten.