King Gizzard and The Lizard Wizard - Omnium Gatherum (2022)

De eerste 18 minuten zijn in elk geval al heerlijk.

LP's worden pas 4 juli verzonden staat op de website van KGLW. Hopelijk dat de digitale en fysieke releases elkaar in de toekomst weer wat meer gaan opvolgen. Triggert toch iets minder een pre-order te plaatsen en maar even af te wachten.

Idd zeg, dat eerste nummer degradeert de uitputtingsslagen van pak m beet Oh Sees tot wandelingetjes in het park.
Waanzinnig.

Waanzinnig nummer! Doet denken aan hun andere lange nummers als Head On/Pill. 18 minuten pure King Gizzard gekte.

Nummer is idd top! De heren hebben weer heel wat nieuwe muziek klaarstaan, hoe krijgen ze het toch telkens voor elkaar.

Ongetwijfeld veel fanboys, maar The Dripping Tap staat op #27 van beste singles aller tijden op RYM: The Dripping Tap by King Gizzard & The Lizard Wizard (Single, Acid Rock): Reviews, Ratings, Credits, Song list - Rate Your Music - rateyourmusic.com

Tweede single Magenta Mountain is ook heerlijk en lijkt een Butterfly 3000 B-side. Van Gaia is een live versie te beluisteren op YouTube en lijkt een Infest The Rats Nest B-side. Wordt een divers album dus, voor iedere King Gizzard fan wat wils.
Hopelijk toch een mooi en consistent geheel.

Ik kijk hier erg naar uit!

Wat een divers album, heerlijk. Sadie Sorceress en The Grim Reaper zijn echt briljant en voor King Gizzard vernieuwend. Kepler-22b glijdt lekker naar binnen. Ook een flinke dosis 'luchtige' nummers, zoals Persistence, The Garden Goblin, Persistence en Evilest Man. Met het zwaardere werk (zoals Predator X en Gaia) heb ik minder, maar wat peterjames777 zegt: voor iedere fan zit er wat tussen.

Op Sadie Sorceress en The Grim Reaper gaan ze de Beastie Boys kant op, dus ook hip-hop kunnen we nu afvinken bij King Gizz. En het klinkt ook nog eens vet haha.

The grim reaper is idd heel erg vet!

Waar start je met King Gizzard & the Lizard Wizard? Dat was tot nu toe een moeilijke taak, om een goede instapper te bepalen. Op iedere plaat verandert de Gizzard-gedaante namelijk. Eigenlijk kon je alleen op basis van iemands smaak de meest passende plaat bepalen, maar het zou een stuk makkelijker zijn als ze gewoon alle stijlen op één plaat spelen, zodat je van alles wat meekrijgt. Welkom Omnium Gatherum. Dit is de plaat waar King Gizzard naar toe heeft gewerkt, hier komen alle verschillende verkenningen van stijlen samen in een ijzersterk tachtig minuten durend geheel dat voelt als een kleurrijke mixtape in de meest positieve zin van het woord.

Als eerste vind ik het enorm lef hebben om te starten met een grandioos verzengende achttien minuten durende psych/krautrock-trip als The Dripping Tap. Het gevaar schuilt hem dan toch wel behoorlijk in het verschijnsel dat die monstertrack de andere tracks overschaduwt. Dat is absoluut niet zo. Wat de band heel slim doet, is om het terrein van The Dripping Tap niet meer te betreden tijdens de rest van de plaat. Het is een eigen avontuur en hierna gaan we alle kanten op.

Het heeft geen nut om iedere track te gaan beschrijven, maar wat misschien het grootste compliment is voor de band, is dat ze niet proberen te klinken als bijvoorbeeld een metalband, synthpopband, prog-gezelschap of een hip-hopgroep, maar een ge-Gizzifiseerde versie daarvan brengen. Hoe ver de tracks ook uit elkaar liggen, je hoort constant dat je met King Gizzard & the Lizard Wizard te maken hebt. Daardoor kan The Dripping Tap opgevolgd worden door de krankzinnig funky elektronische (synth)poptrack Magenta Mountain, die Kevin Parker van Tame Impala graag had geschreven, en het voelt niet vreemd. Dat soort stijlsprongen gebeuren door de volledige plaat. In Gaia (en ook Predator X) zet de band nóg een aantal stappen verder in zijn metalgedaante vergeleken met Infest the Rats' Nest, waar een waanzinnig vette proggy stoner/doom-sound wordt neergezet waarin de typerende liefde voor oneven maatsoorten compleet vrij spel heeft. Het hakkende riff-festijn van Gaia wordt opgevolgd door het ontzettend chille en soulvolle Ambergris. Deze overgangen met een absurd groot contrast zouden op papier compleet niet moeten werken, maar alles valt fantastisch in elkaar. Wanneer de band op Sadie Sorceress en The Grim Reaper zelfs met Beastie Boys-stijl (Paul's Boutique) hip-hop weer een nieuwe stijl aan zijn arsenaal toevoegt, hoor je nog steeds de stoffige psych/garage/progsound doorschemeren waar ze bekend om staan.

Hoe fijn je deze plaat gaat vinden lijkt mij vooral te gaan afhangen van of alle stijlen die King Gizzard brengt naar je gading zijn. Om heel eerlijk te zijn is er in mijn optiek namelijk helemaal niks op de uitvoering aan te merken. Dit is een tachtig minuten durende masterclass in alle stijlen die King Gizzard beheerst. Als jij de luisteraar bent die met plezier switcht van Oh Sees, naar artiesten/bands als Hawkwind, Can, Electric Wizard, Sleep, High on Fire, Steely Dan, Tame Impala, Mastodon, MGMT, Beastie Boys en Thundercat, dan is er een behoorlijk grote kans dat Omnium Gatherum je nieuwe favoriete Gizzard-plaat is. Ik denk dat dat bij mij namelijk het geval is. Wat een genot.

Toch zonde dat ze in 2020/21 niet nog héél eventjes gewacht hebben met die selftitled dubbel-LP. Als er één plaat is die gewoon "KGLW" had moeten heten, is het deze wel.

Fans van King Gizzard and The Lizard Wizard - daar kunnen er zo onderhand toch niet genoeg van zijn - bij deze, jawel, de band doet het weer! Tijdens de pandemie kwamen ze al losjes op met twee nieuwe albums, 'L.W.' en 'Butterfly 3000' en nu is daar zo maar eventjes 'Omnium Gatherum', een nieuwe blinkende dubbelaar. Het zestal stak nochtans pas sinds 2010 de neus aan het muziekvenster, maar hun carrière is intussen best indrukwekkend en zit al echt overvol genreoverschrijdende hoogtepunten. Wie echt nog niet goed weet tot wat deze overgetalenteerde krachtpatsers al die jaren in staat waren, beluister dan toch deze maar even, de staalkaart eigenlijk van alles waar ze zo puur en eigenzinnig goed in zijn. 16 nieuwe songs, een huzarenstuk van 80 minuten. In tijden van onbetaalbare energie morsen deze Aussies er dus onvermoeibaar kwistig op los. Hun klanktanks plein-vol bruisende ideeën. Wat tijdens jams startte als potpourri van nog nooit uitgebrachte sterke nummers, groeide het snel uit tot hun grootste project so far. De titel werd dan ook 'Omnium Gatherum', wat in neologistisch latijn ergens moet klinken als, 'alles bijeen'. De nagalm van hun vroegere gitaarsongs, van behoorlijk heavy stuff tot en met hun metal, zachtere synthpop, jazzy dingen en nu, als nieuwe eenden in de bijt, zelfs rap en hiphop. Alles bijeen, alles erin. De onophoudelijke kriskas-opeenvolging van die leuke melodieën waaien binnen als blind dates, waarbij je heerlijk in het ongewisse bent of je bij het volgende nummer zal chillen dan wel uit de bol gaan. Voor hen was het proeven van oases waar ze al eens succesvol passeerden. Tegelijk was er de geestdrift als er tijdens de exploratie toch weer nieuwe bronnen ontsprongen.

Het begint met het pièce de résistance, de memorabele vreugdestoot 'The Dripping Tap', een verbijsterende knoert van een topsong, meer dan achttien intense minuten lange, transcendente prog- en krautrockjam, topcocktail van stijlen, prachtig netwerk van psychedelische gitaren en het vliegt allemaal zomaar vloeiend voorbij.
Bij de zwaarste nummers zitten het epische 'Gaia', als een Mastodon met z'n gejaagde percussie, schrapende vocals, vette riffs en akkoorden, het is bezwerende sludge en thrashmetal en 'Predator X', nog zo'n ratelende thrasher met Metallica-allures. Het best lange 'Evilest Man' is dan weer dromerige prog en acid-rock vol op hol gedraaide elektronica en gitaren.
Onder het hoofdstuk 'zacht' valt het pure 'Magenta Mountain', atmosferisch gelaagde dreampop, vol meerstemmigheid, lieflijke synths en dito beats, dat best ook op hun voorganger 'Butterfly 3000' had gekund. Ook teder : 'Candles', zweverige dancetrack. Even vriendelijk, 'The Garden Goblin', nostalgisch soulnummer incluis met etherisch hoge stemmetjes, alles op één lange dansbare synths-lijn. 'Blame It on the Weather', andermaal opvallend door zijn toegeknepen falsetto-stemmetjes en repetitieve samenzang. Rustig, het door soul verlucht gezongen 'Persistence', fraaie melodie dansend op de percussie. De perfecte groove en smachtende harmonieën zitten in 'Kepler-22b', zonnig, lui en jazzy met zijn in suiker wentelende piano- en basakkoorden. Evenals 'Ambergris', loungy funkjazz met een Steely Dan-feel. Ook 'Red Smoke', zo sfeervol, met z'n The Doors-pianootje.
In het nostalgische 'Presumptuous' komen ze aan met springerige lounge-elektrische piano, maar dan gaan ze ongedacht met pompende bas en seventies dwarsfluit vooral een zomerse Carlos Santana achterna. Evengoed uit vervlogen tijden, het afsluitende 'The Funeral', instrumental, één lang exotisch oosters klanktapijt op akoestische gitaren, traag langs Indische landschappen denderende treintrip overheen hobbelige fuzzy percussie.

Voor het opzienbarend nieuwe bij King Gizzard and The Lizard Wizard moet je dan bij het krakend orgelende 'Sadie Sorceress' zijn. KGLW goes Beastie Boys-hiphop, je meent het, en ze doen hun rapping o zo voortreffelijk. Naast de holle percussie zo gaaf ondersteund door het exotische orgeltje. Even energiek, de crossover in 'The Grim Reaper', microtonaal en funky fluitende hiphopper in een spannend oriëntaals sfeertje.

'Omnium Gatherum'. Hier dus weer het magische KGLW ten voeten uit. In de nasleep van de lockdown effe gretig retrospectie doen met nieuwe nummers en onconventionele combinaties en dan groots en verrassend uitpakken met een eclectisch pakket dat hun hele muzikale spectrum etaleert. Maar pas op, wellicht is dit KGLW met zijn vrijmoedig opeenvolgende smaken, mogelijks, toch niet voor iederéén bedoeld. Het 'Omnium Gatherum'-menu zal perfect matchen in eetkamers of eetkroegen waar de muzikale omnivoren thuis zijn. Dan de hele lange, uiteenlopende hap zonder voorbehoud consumeren zoals in de plaattitel gesuggereerd, dan kom je gegarandeerd tot de zalige meer-dan-de-delen-luisterervaring.

King Gizzard and The Lizard Wizard's instelling van nieuwsgierigheid en verkenning maakt ze intussen in alle geval, al 20 albums lang, tot de grootste muzikale durvers van de jonge eeuw. Ze zijn de genre-band al een tijd voorbij en toch is hun gelijktijdige succesklim nog bezig. King Gizzard, zelfs in deze zestien gangen, het houdt het muzikale hoofd fit! Ook wederzijds, wel te verstaan.

Alle releases bijhouden van deze hyperproductieve band is praktisch onmogelijk als je nog heel wat andere muziek wil ontdekken, maar bij elk album beluister ik wel enkele singles. In dit geval beperkte ik me tot de 18min durende opener. Wat een track is me dat toch! Voor mij een instant classic die nu al in eindjaar lijstjes thuis hoort!
Na deze geweldige single kan ik niet anders dan ook de rest van het album verder te ontdekken. TBC

Ps. waarom krijgt KG&TLW in de media zo weinig aandacht?

Hun sterkte is meteen ook hun zwakte.
De nummers zijn zo divers dat er voor ieders weer wat tofs tussen zit, anderzijds is totaal geen cohesie tussen de verschillende nummers, waardoor dit album voor mij uiteindelijk ook weer in de vergetelheid zal geraken.

Sowieso één van mijn favoriete releases van dit jaar. Alsof je over een festivalterrein heen loopt, zonnetje, drankje, dan weer even bij het ene podium gaat kijken, dan weer bij het andere. Met het verschil dat in de wereld van King Gizzard and the Lizard Wizard er alleen maar goede muziek gespeeld wordt op dat festival.

Ben wel een beetje verdrietig, vinyl gepre-orderd, hij zou deze week uitkomen maar natuurlijk heeft-ie vertraging opgelopen. Eind september staat er nu.

Klopt wel hoor, ik pik er de nummers uit waar ik dan zin in heb. En als mensen King Gizzard nog niet kennen, raad ik ze nu dit album aan.

The Dripping Tap moet toch een van de állerbeste nummers aller tijden zijn. Voor mij althans .

Nieuwste update: de boys droppen drie nieuwe albums in oktober! Details volgen nog.
Kan niet wachten.

Het wordt tijd. Ik dacht al dat ze gesplit waren...

Mee eens: eigenlijk gebeurt hier hetzelfde als bij Gumboot Soup in de 2017-reeks van albums: één microtonale banaan, één gestoorde murder-plaat, één polyritmische, één jazzy avontuurtje, allemaal best samenhangend qua stijl... en dan een mixed bag van overgebleven tracks.
Zo ook hier ook een iets té bonte mix, van érg rustige 3000-tracks naar Infest-stijl thrashers.

Tracks zelf zijn soms wel erg goed, en de Beastie Boys experimentjes zijn ook veel beter dan ze op papier zouden moeten zijn!

Mwah. Ik snap dat het openingsnummer je met zijn 18 minuten meesleurt in een diep krautrockravijn, maar om nu te zeggen dat O Sees een walk in the park worden gaat me wat ver. Die kunnen er ook wat van, en ze hebben geen 18 minuten nodig om je van de sokken af te blazen. Soms zelfs maar 2 minuut 21, getuige deze krachtpatser.
Deze kan ik trouwens ook van harte aanbevelen. Duurt slechts 8:42 verschroeiende minuten.
Verder niets dan goeds over deze sympathieke Australische vinylvreters!

Dat ik in deze context O Sees noemde om mijn punt te maken, is een compliment aan het adres O Sees
Lees m dus meer als: welke gekken doen iets soortgelijks? En ik kan dan alleen maar aan O Sees denken.

Meanwhile is het dat ik jou bericht hier lees want eerlijk gezegd was deze plaat alweer uit mijn aandacht verdwenen. Toch wat meer geschikt om live te ervaren (zowel O Sees als King Gizzard)

. Helemaal mee eens. Albums zijn niet altijd luisterbaar. Te vermoeiend af en toe. Maar live echt een Feest met een hoofdletter F, of eigenlijk gewoon een FEEST!

Door de vele fantastische live uitvoeringen van een groot aantal nummers van deze plaat, ben ik deze Omnium Gatherum toch gaan beschouwen als een van de betere albums van ze. De ‘White Album’ van KG.