"Standaard Bop-albums" als dit
Ongecompliceerde Jazz waar op een eenvoudige manier erg fijn wordt samengespeeld. Steve Lacy en Charles Davis blazen de ene vermakelijke solo na de ander en wisselen elkaar steeds op vrij speelse wijze af waardoor het wat minder voorspelbaar overkomt - het contast tussen beide saxofoons (sopraan en bariton) zorgt verder voor een erg interessante combinatie. Verder gesteund door Roy Haynes en John Ore die voor een sterke ritmesectie zorgen die hier en daar ook tonen dat ze meer in hun mars hebben waardoor dit geen enkele seconde verveelt. Geen baanbrekende Jazz dus, wel zes erg fijne composities van: Monk - Hoe kan het ook anders? Ellington - Zou vloeken in de Jazzkerk zijn als die werd overgeslagen. Charlie Parker - Hier omheen gaan bij een album waar standards gespeeld worden door saxofonisten en je zou eigenlijk je instrument voorgoed mogen inleveren. Cecil Taylor - Zorgt voor meer variatie en heeft ook een onmiskenbare invloed gehad op Lacy - variatie alom al zijn de interpretaties meer dan behoorlijk.
Natuurlijk ben ik vrij gul met mijn stemmen hierop, enerzijds omdat het erg mooie muziek is door artiesten die ik respecteer, anderszijds waarom ook niet? Dit is zo'n album waarbij ik wou dat er veertien in een dozijn zaten