menu

Joan Shelley - The Spur (2022)

mijn stem
4,00 (22)
22 stemmen

Verenigde Staten
Folk
Label: No Quarter

  1. Forever Blues (3:03)
  2. The Spur (3:52)
  3. Home (4:24)
  4. Amberlit Morning (5:15)

    met Bill Callahan

  5. Like the Thunder (3:49)
  6. When the Light Is Dying (4:01)
  7. Breath for the Boy (3:22)
  8. Fawn (2:30)
  9. Why Not Live Here (2:30)
  10. Bolt (2:47)
  11. Between Rock and Sky (1:50)
  12. Completely (3:43)
totale tijdsduur: 41:06
zoeken in:
avatar van Lura
5,0
Sinds ik dankzij Popmagazine Heaven acht jaar terug Joan Shelley ontdekte kijk ik reikhalzend uit naar nieuwe releases van haar. The Spur is inmiddels haar zesde studioalbum. Het titelnummer The Spur en Amberlit Morning werden reeds vrijgegeven. Laatstgenoemde is een samenwerking met de eigenzinnige Bill Callahan. Naast het verlenen van zijn stem, heeft Bill Callahan ook bijgedragen aan het arrangement en de tekst.

Shelley zegt over het nummer: "Toen ik een kind was, vertelde mijn vader, de schilder, me het citaat van Picasso: “Elk kind is een kunstenaar”. Het probleem is hoe we een kunstenaar kunnen blijven als we eenmaal volwassen zijn. Hij probeerde me te leren dat wonder en die heldere visie vast te houden, maar vasthouden bleek onmogelijk. Terwijl ik dit nummer schreef, zag ik hoe het dit thema van schoonheid en vergankelijkheid kreeg. Ik stelde me voor om er een duet van te maken dat zou aanvoelen als een gesprek tussen twee sterrenbeelden.

Ik wilde dat er een mythisch verhaaltje voor het slapengaan werd gezongen, een verhaal dat Bill Callahan zou kunnen schrijven. Dus ik vroeg hem om het met mij te schrijven en te zingen. Kunnen we dat sterrenperspectief vastleggen? - de wereld zien van voordat we het gevoel van triomf of tragedie leerden; voordat we leerden waar we trots op moeten zijn of waar we bang voor moeten zijn.”.

Callahan over de samenwerking:“De gitaarriff van Joan zoog me meteen de wereld van het nummer in. Een wereld die voortduurde en eindigde en weer voortduurde. Ze wilde een beetje hulp om het uit te werken, of gewoon het perspectief van iemand anders op waar ze naar aan het kijken was. Ik gooide er wat regels in die ze mythisch noemde. Ik heb de neiging om te zien in mythen, in dromen. Ik heb misschien een akkoordwijziging toegevoegd, mogelijk op haar verzoek - het mooie van het nummer voor mij is dat het zijn sporen in de sneeuw heeft bedekt, dus nu kan ik me niet meer herinneren wat ik heb toegevoegd of veranderd.

Misschien is die gitaarriff iemand die zijn sporen in de sneeuw bedekt. Ik kan het mysterie van de zaak als geheel wel waarderen. Joan beweert dat de hoge stem aan het einde van mij is, de hoge stem die de sporen van de lage bedekt. Ik weet niet of ik haar geloof.”.

De zang van Joan weet me nog meer te raken dan op de voorgangers. Samen met haar muzikale partner Nathan Salsburg werd ze vorig jaar moeder van een dochtertje, wellicht heeft dit nieuwe inspiratie gegeven. Vooral de zang in een song als When the Light Is Dying bezorgt me dik kippenvel. Overigens is deze langzaam voort meanderende song prachtig ingekleurd met een spaarzame cello en blazers.

Bij de fantastische opener Forever Blues wist ik trouwens al dat het goedzat. Nog een van de vele hoogtepunten is voor mij Home, waarvan het aanstekelijke refrein meteen blijft hangen. Soms vormt de piano het ingetogen, leidende instrument (Breath for the Boy). Bij het schrijven van de tekst van Breath for the Boy kreeg Joan hulp van romanschrijver Max Porter. Meg Baird zingt mee op de opener en op Between Rock & Sky.

Het zal de luisteraar niet verbazen dat het leven in isolement in coronatijd een album van diepe meditatie over licht en duisternis opgeleverd heeft. The Spur is een album dat grote indruk op mij maakt, prachtplaat!

avatar van Lura
5,0
Drie voorproefjes van dit prachtige album zijn reeds te vinden op YouTube.

avatar van erwinz
4,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Joan Shelley - The Spur - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Joan Shelley - The Spur
De Amerikaanse singer-songwriter Joan Shelley vervolgt haar weg met het intieme The Spur, dat vol staat met ingetogen, maar prachtig ingekleurde folksongs, die worden gedragen door haar wonderschone vocalen

Joan Shelley is ondanks de lange pauze na haar vorige album alweer toe aan haar vijfde album in acht jaar tijd. The Spur borduurt voort op de vorige albums van de muzikante uit Kentucky, maar legt ook net wat andere accenten en laat bovendien wederom groei horen. Joan Shelley maakt nog altijd behoorlijk ingetogen folksongs, maar haar songs zijn ook dit keer fraai ingekleurd met vooral veel mooi snarenwerk. Het past allemaal prachtig bij haar stem, die zich soepel beweegt door het vaak aan de folk uit de jaren 60 herinnerende geluid. Het levert een even mooie als indringende luistertrip op die je twaalf songs en ruim veertig minuten lang vastgrijpt en betovert.

De Amerikaanse singer-songwriter Joan Shelley debuteerde alweer tien jaar geleden, maar krijgt pas sinds haar vijf jaar geleden verschenen titelloze derde album veel aandacht van de critici. De muzikante uit Louisville, Kentucky, verdient deze aandacht dubbel en dwars met folky songs, die zo lijken weggelopen uit de jaren 60.

In het werk van Joan Shelley zijn tot dusver flink wat invloeden uit de Laurel Canyon scene en van met name Joni Mitchell te horen, maar de songs van de Amerikaanse muzikante raken ook aan die van alternatievere folkzangeressen uit het verleden als Linda Perhacs, Karen Dalton en Judee Sill. Nu zijn dit invloeden en namen die ik de afgelopen jaren welk erg vaak moet intypen in recensies, maar Joan Shelley slaagt er vooralsnog in om meer indruk te maken dan de concurrentie.

Joan Shelley koos op haar titelloze album uit 2017 voor Wilco voorman Jeff Tweedy als producer en werkte op het drie jaar geleden verschenen en op IJsland opgenomen Like The River Loves The Sea samen met multi-instrumentalist James Elkington, die op de meeste van haar albums is te horen. James Elkington keert terug op het deze week verschenen The Spur, waarop ook haar vaste gitarist Nathan Salsburg weer is te horen.

Joan Shelley was na de tour die volgde op Like The River Loves The Sea het touren en reizen helemaal beu en besloot zich terug te trekken op een boerderij op het platteland van Kentucky. De coronapandemie maakte het mogelijk om het touren zo lang mogelijk uit te stellen, waardoor in een intieme setting de tijd kon worden genomen voor het opnemen van haar nieuwe album, waarop ook gastvocalen van onder andere Meg Baird en Bill Callahan zijn te horen en dat vorig jaar al werd afgerond.

Joan Shelley werd in de tussentijd ook nog moeder, wat de bijzondere en vaak intieme sfeer op het album nog wat verder heeft versterkt. Het betekent overigens niet dat er in muzikaal opzicht heel veel is veranderd in de muziek van Joan Shelley. Ook op The Spur hoor je immers vooral ingetogen folksongs die herinneren aan folkzangeressen uit een ver verleden.

Vergeleken met deze folkzangeressen uit het verleden heeft Joan Shelley wel meer aandacht besteed aan de instrumentatie. De akoestische gitaar of piano en de stem van Joan Shelley worden op The Spur omgeven met bijzonder fraaie accenten van andere instrumenten, waaronder het inmiddels bekende prachtige gitaarwerk van Nathan Salsburg en incidenteel stemmige cello bijdragen of bijdragen van blazers.

The Spur klinkt hierdoor voller dan de folkalbums van weleer, maar van overdaad is nooit sprake, waardoor The Spur nog altijd de sfeer van de jaren 60 kan ademen. Het combineert bijzonder mooi met de prachtige stem van Joan Shelley, die ook met haar stem herinnert aan Amerikaanse folkzangeressen van weleer, maar ook af en toe wel wat heeft van Gillian Welch, zeker wanneer haar stem wordt gecombineerd met fraai rootsy snarenwerk.

Joan Shelley beschrijft The Spur zelf als een meditatie langs licht en donker, want de lange periode in isolatie leverde niet uitsluitend positieve ervaringen op. Het meditatieve karakter van de muziek herken ik zeker, want The Spur is een heerlijk album om je mee af te zonderen of om bij te ontspannen.

Ik had eerlijk gezegd verwacht dat ik de ingetogen folk met een hang naar het verleden na zoveel albums inmiddels wel gehoord zou hebben, maar de muziek van Joan Shelley wordt vooralsnog alleen maar mooier en indrukwekkender. The Spur vind ik dan ook haar beste album tot dusver en dat zegt wat. Erwin Zijleman

avatar van Gladius
4,5
jaja, ze bouwt rustig verder op haar vorige werk, prima zo! Het moet nog wat garen, maar langzaamaan komen er weer pareltjes bovendrijven. Voorlopig zou ik zeggen dat haar vorige drie albums, en dan vooral Over and Even, nog grotere indruk bij me maakten.
Ik ben er inmiddels wel achter dat dit volledig mijn ding is, en dat ik op termijn al haar werk zal aanschaffen. Je zou denken dat het nieuwe er op een gegeven moment wel af is, maar niets is minder waar. Less is more is hier absoluut van toepassing. Sinds een dik jaar heeft haar werk, met die prachtige stem en melodieën, me volledig ingepalmd. En bij elke luisterbeurt komt er weer iets nieuws piepen. Wellicht geleden van mijn eerste ontmoeting met Patty Griffin dat een artiest me zo vastgrijpt, en dat ook blijft doen.
Er zijn wel meer folkzangeressen die ik de afgelopen jaren ben gaan waarderen (Ana Egge, Sarah Jarosz, Roseanne Reid, Nadia Reid, etc etc), maar laat ik zeggen dat mevr. Shelley momenteel bovenaan die stapel ligt. Misschien wel voor langere tijd...
Wat zou het fijn zijn om haar ooit eens live te mogen zien.
Bekijk zeker haar Tiny Desk concertje:
https://www.youtube.com/watch?v=VATGBUBkrUc

avatar van johans
4,0
Een heldere stem met een duidelijk folksnikje is samen met de zachte en dromerige effectiviteit van haar akoestisch gitaarspel zeven albums lang kenmerkend voor de Amerikaanse zangeres Joan Shelley. Recensies over haar werk benadrukken vaak de kalmerende aspecten van haar muziek. En zeker, haar stem en melodieën kunnen wat mij betreft ieders verdriet verzachten. Gedreven door een passie om meeslepende nummers te maken die je hart weten te raken.

Als zodanig is The Spur, dat Shelley tijdens de coronapandemie samen met echtgenoot Nathan Salsburg (gitaar) en producer en multi-instrumentalist James Elkington opnam terwijl zij zeven maanden zwanger was, een album van gematigdheid. Van sereen en pastoraal tot peinzend en melancholiek zonder buiten de lijntjes te kleuren of nieuwe paden te bewandelen. Van countryfolk en blues tot een spaarzame, twangende rockmoment. Met prachtige arrangementen, muzikale bijdragen (Spencer Tweedy, Sean Johnson, Lisa Kohl, Nick Macri, Anna Jacobson en Jean Cook) en vocale ondersteuning van Bill Callahan en Meg Baird.

Er is genoeg voor de muziekliefhebber om gewoon heerlijk relaxed achterover te leunen en te luisteren en niets meer te doen dan te koesteren in de stralende gloed van de muziek. Het geluid van beweging zonder te bewegen.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:01 uur

geplaatst: vandaag om 15:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.