Arlo McKinley - This Mess We're In (2022)

“I’ve always heard the term “if it’s not broke don’t fix it” but I could never apply that to my life for some reason. Maybe it’s because I’ve always felt that I am a bit broken and could use a good fixing. I often still feel that way to be honest but I’ve learned to embrace it and to face the struggle that is growth.”, zo licht singer-songwriter Arlo McKinley (echte naam Timothy Carr) zijn nieuwe album This Mess We’re In toe.

De liedjes ervan zullen bij veel luisteraars diep binnen gaan komen. Een album waar de melancholie, maar ook de oprechtheid vanaf druipt. Zo gaat hij bijvoorbeeld in Stealing Dark from the Night Sky een thema als een mentale inzinking niet uit de weg. De romantische melancholie schijnt vooral geïnspireerd te zijn door Nick Cave, Nick Drake en Wes Anderson.

Zijn uit het leven gegrepen songs hebben al vaak fans door een moeilijke periode geholpen en dat zal niet anders worden bij This Mess We’re In. McKinley wordt omringd door topmuzikanten als drummer Ken Coomer, gitarist Will Sexton en toetsenist Rick Steff. Het album werd opgenomen in de legendarische Sam Phillips Recording Service in Memphis. Producer van dienst was Matt Ross-Spang (Sean Rowe, Iron & Wine, Emily Barker, Jason Isbell).

Vorige maand was McKinley te zien in de Tolhuistuin. Hopelijk komt hij snel terug om nog meer zieltjes te winnen voor het meeslepende This Mess We’re In.

Nee, een lachebekje, dat is Arlo niet. Die vraag je niet voor een feestje. Hij windt er ook geen doekjes omheen met titels als To Die For, Here's to the Dying en het titelnummer This Mess We're In. De meeste nummers zijn in mineur, druipend van melancholie, maar nog nèt niet de grens overgaand van zelfmedelijden. En laat ik nou juist gek zijn op dit soort muziek.

Bij het beluisteren van zijn vorige album Die Midwestern had ik nog wat moeite met zijn iets dichtgeknepen stem, waar ik erg aan moest wennen. Op dit album is dat gelukkig een heel stuk beter. Of hij nou zangles heeft genomen, ik weet het niet. Feit is dat hij de lucht beter langs zijn stembanden en holtes laat stromen, zodat hij niet alleen beter zingt, maar ook met meer zelfovertuiging. En dat komt de zeggingskracht van zijn songs ten goede.

En zijn grootste kracht zit hem in het talent om uitstekende songs te schrijven. Verder is de instrumentatie nergens te spaarzaam of te overdadig. En laat hij zich begeleiden door uitstekende muzikanten. Ten opzichte van zijn vorige album maakt hij hier een grote sprong vooruit.

Heerlijk album!

Maar het is ook nergens outstanding. Erg veilig en weinig verheffend. Zou hier wel liever een keertje iets horen dat een bepaalde grens overschrijdt. En dan bedoel ik niet meteen experimenteel maar wel ietsje minder comfortabel of zo. Het is wel allemaal keurig gedaan, maar mij te keurig. Te zeer 13 in het dozijn. Wat dat betreft vind ik 4,5 heel ruim beloond.
Volgens mij heb ik Lura en Tonio beide eerder een keer getipt op Wes Tirey. Dat album sneedt mijn ziel aan gort en dan doe je wat met me. Dat is geen makkelijk album, maar dat ongemakkelijke, dat triggert me dan meer dan een mooi deuntje.
Af en toe moet het een beetje pijn doen.