Na Saâda Bonaire uit '2013' verschijn recent dit tweede verloren gewaande album van deze Duitse groep. Oorspronkelijk opgenomen in de vroege jaren '90 en dat is goed hoorbaar. Vroege triphop, acid jazz, Chicago house en andere toen populaire dancegenres, het komt hier eigenlijk allemaal samen. Met wat fantasie zou je dit de Duitse Soul II Soul kunnen noemen.
De 'new wave'-vibe van de eerste plaat is duidelijk verdwenen, maar helaas ook grotendeels de oosterse invloeden die het eerste album zo speciaal maakten. Op de eerste helft horen we deze gelukkig nog wel terug op nummers als Extremes en So Many Dreams en dat zijn dan ook gelijk de hoogtepunten wat mij betreft. De tweede helft is wat meer uptempo en ook zeker niet verkeerd, maar daar bekruipt me toch het gevoel dat er wel een minuut of 10 bezuinigd had mogen worden op dit album.
Uiteindelijk geen verkeerde plaat, maar lang niet zo bijzonder als de voorganger. Een kleine 3,5*.