menu

Jef Neve Trio - Nobody Is Illegal (2006)

mijn stem
3,73 (22)
22 stemmen

Belgiƫ
Jazz
Label: Alamo

  1. Airplane (2:15)
  2. Nothing But a Cassablanca Turtle Slideshow Dinner (8:57)
  3. Abschied (6:24)
  4. Astra (3:40)
  5. Nobody Is Illegal (6:25)
  6. Unprepared (1:04)
  7. Second Love (9:33)
  8. Goldfish (2:07)
  9. Together at Last (6:48)
  10. Until Now (4:20)
  11. Delayed (1:54)
totale tijdsduur: 53:27
zoeken in:
thejazzscène
In dit plaatje gaat Neve wat minder melodiën in zijn werk verweven en wat toeleggen op een veelzijdige aanpak. Soms wat zweverig, soms kamerjazz en soms ietsje bombastisch. Erg leuke plaat.

5,0
Een fantastische plaat die nog een grote meerwaarde gekregen heeft toen ik Jef Neven live aan het werk gezien heb. Ik kijk al vol ongeduld uit naar de opvolger.

avatar van sq
sq
Dit is toch niet helemaal mijn muziek. Ik vind het over het geheel te blij en te chique. Prima verzorgd gespeeld en een opvallend goede geluidskwaliteit, maar intussen doet het me niet veel. Saai is voor mij ook weer geen juiste typering want ´Nothing But a Cassablanca..´ laat instrumentaal best een flinke ontwikkeling langskomen. Maar dan heb je het beste nummer ook wel gehad. Een nummer als ´Second Love´ zit toch wel erg tegen de kitsch aan en ik krijg dan zelfs associaties met Bruce Hornsby´s ´The way it is´.
Bij ´Unprepared´ veerde ik bij eerste beluistering nog het meeste op, maar zodra dat zou beginnen is het al weer afgelopen.

Samengevat dus: wel kwaliteit, virtuositeit ook, maar geen binding ermee.

avatar van Reijersen
3,0
Aan de ene kant moet ik zeggen dat een erg mooi album is, aan de andere kant mis ik net als Heemskerktollie wat meer verrassing en power. Zal dus goed werken als achtergrondmuziek af en toe, niet meer dan dat.

avatar van blabla
3,5
Leuk album van de week.
De mannen hebben een goede onderlinge chemie.
Enige minpunt vind ik dat ze soms te veel op zeker gaan, spelen in een trio is bijna het ultieme formaat, je moet wijdbeens achter je instrument zitten of staan (je moet je ballen ergens kwijt ) en dat missen ze net een beetje teveel, ze proberen alles netjes te houden en willen niet op hun bek gaan (en dan wordt jazz pas echt leuk, op het randje spelen).
I like it, ben wel benieuwd naar meer.

eazyfan
Jef Neve,

het moest er toch eens van komen dat ik een van zijn platen zou gaan luisteren en dankzij unaej en JJ_D gebeurd dus nogmaals van harte bedankt allebei . Mijn leerkracht Zedenleer had hem eens aangeraden aan me toen we het nog eens hadden over Pianojazz: ,,ken je al iets van Jef Neve?" , ,,nog niet van gehoord eigenlijk, zo goed?" , ik moet de man toch eens Live ergens in België betrappen om te zien wat hij in zijn mars heeft en juist om de volgende reden:
blabla schreef:
ze proberen alles netjes te houden en willen niet op hun bek gaan (en dan wordt jazz pas echt leuk, op het randje spelen).

Groot gelijk, maar ik kan het de mannen niet kwalijk nemen, als je de dag van vandaag Jazz opneemt is dat toch niet hetzelfde zoals pakweg 40 jaar geleden? Alleen al om de reden dat ze hier al 11 nummers hebben terwijl dat vroeger nog in Bill's tijd (6 was?). Ook namen ze toen veel sneller muziek op en brachten ze veel sneller uit, ze brachten soms zelfs meerdere albums per jaar uit wat me bij Jef Neve nu niet het geval lijkt, mijn persoonlijke conclusie: op Cd hebben ze limieten waar ze allemaal braafjes moeten klinken, Live kunnen ze vrij doen wat ze willen.

Wat me wel al direct opviel bij de eerste 2 nummers was het talent van deze man, Airplane is echt voor een kort nummer schitterend en die noten erin zijn werkelijk magnifiek vind ik. Nothing But a Cassablanca Turtle Slideshow Dinner is dat hét nummer voor mij op dit album, schitterend gespeeld en mooi opgebouwd. Wel erg jammer dat het hierna serieus wat inzakt, hierna vond ik het album nog vermakelijk maar nergens bijzonder de moeite waard op een paar momenten na dan, op zich is het Trio wel goed en de blazers leveren bij momenten ook aardig werk maar toch vind ik het maar standaard (in vergelijking met de eerste 2 nummers),

al bij al zeker een leuk album om eens gehoord te hebben als je van Pianojazz houdt, wel hoop ik ooit eens op een album van deze man te stoten dat echt iets heeft van die goeie ouwe tijd: weinig composities (max. 6?) en elke nummer dat echt iets betekent, want vooral dát stoort me het meest aan Jazzalbums van de laatste decenia, er staan fillers op (die het album als geheel beter moeten laten overkomen?) die me toch nergens echt boeien, het laatste nummer van dit album bv. vond ik echt niks aan, het was na 2min. uit en ik had net het gevoel achter me pc dat het maar 10 sec duurde. Gewoon eentonig en het betekent bar weinig,

3*.

eazyfan
Dat idd ook Maar mijn voorkeur gaat ook gewoon naar het feit dat elk nummer wat betekent zoals dat vroeger meer het geval was.

Laat op de avond, iets over twaalven: het ideale tijdstip om mijn gewaarwordingen bij Jef Neve's 'Nobody is Illegal' neer te pennen.

Airplane’, het openingsnummer dat Digg omschrijft als “een hit waar Brad Mehldau (één van de lichtende voorbeelden van Neve nota bene) een punt aan kan zuigen.” Als vergelijking kan de zinsnede tellen, al gaat ze inhoudelijk niet geheel op: mijns inziens maakt Mehldau meer gecompliceerde composities/improvisaties/constructies, die hij op een meer gewichtige manier in beide handen “uitbouwt” (muzikaal, in mindere mate dynamisch). Het contrast met het lichtvoetige ‘Airplane’ kan niet groter zijn: het eenvoudige thema ligt goed in het gehoor, en wordt simpelweg uitgebouwd tot een wervelwind die langs het oor van de luisteraar suist (of een overvliegend vliegtuig, zo u wil). Als kort en krachtige intro laat ‘Airplane’ weinig aan de verbeelding over – maar merk toch op hoe Neve het nummer mooi neerlegt en niet zwelgt in het feit dat hij veel geluid kan maken – een gegeven dat doorheen de plaat terugkeert.

Ook ‘Nothing But A Casablanca Slide Show Dinner’ is in essentie niets meer dan een simpel pianoriedeltje. Wat het Jef Neve Trio daar van maakt doet echter velen omvallen van verbazing – en ik ben één van hen. Het thema wordt voorgesteld, waarna het meteen “als het ware oplost” in een ‘schriel’ akkoord. Daarna wordt het thema verder ontwikkeld, waarna Neve het met keihard spel totaal openbreekt. De bijkomende blazers zou men heel terecht “gepolijst” kunnen noemen, maar ze dragen onmiskenbaar bij tot de jachtige sfeer van het nummer. Daarna waagt Neve zich aan een “zware” improvisatie. In interviews zei hij al “dat hij graag op de piano ramt” – daarom schrijft hij nu ook een pianoconcerto in de traditie van Rachmaninov (zoals ook Mehldau vorig jaar deed). Dit gebeuren wordt steeds scherper, tot het hele trio (blazers incluis) in een soort extase komen waardoor je als luisteraar de aandrang om rond je fauteuil te gaan dansen moet onderdrukken. Het mooie aan dit nummer is echter zijn tweeslachtigheid: nu eens pompeus (zie de scheurende blazers in het tweede deel), dan weer lyrisch en speels. Merk ook op hoe het nummer naar het einde toe echt gaat ontploffen. Teun Verbruggen gooit alle stoppen los, en de geluidsmuur is een feit – piano en blazers gaan samen een majesteuze notencombinatie aan. Enigszins goedkoop, misschien? Waarschijnlijk wel, maar het werkt! En nog is dit het einde niet: nogmaals wordt er een crescendo geplaatst (op de – naar mijn mening – Oosters aandoende melodie), en dan pas is het echt gedaan. (Pfieuw – wat een nummer.)

Maar in de volksmond komt na regen altijd zonneschijn, dus moest op ‘Nothing But a Casablanca Slide Show Dinner’ het droeve ‘Abschied’ volgen. Neve toont zich dit maal van zijn onuitputtelijk lyrische kant: opnieuw is de baspartij zwaar aangezet (als iets onafwendbaar), terwijl we in linkerhand iets vluchtigs/vergankelijks horen. Ook dit wenst Neve echter uit te bouwen tot iets plechtig, een afscheidsschreeuw die volgt op de aanvankelijke tranen. Opnieuw komen de “onbehouwen” kopers invallen, een keuze die het geluid van het trio wellicht iets meer “mainstream” maakt. Ook mooi is hier hoe Neve alles terug neerlegt, en zich troost met de gedachte dat het afscheid ooit wel ongedaan wordt gemaakt – om de titel van het nummer zo te concretiseren.

Na de tristesse is het nog eens tijd om te lachen: in ‘Astra’ krijgt de Arabische saxpartij iets ludieks met de stuwende ritmepartij eronder – en het geheel wordt steeds gejaagder. De track krijgt bijna iets mechanisch, als een ritueel dat iedereen door en door kent en waarvan men in trance dreigt te komen. Had het nummer langer geduurd, het was misschien zelfs gebeurd. Een leuk intermezzo dus, zonder meer.

Vanaf het titelnummer wordt de plaat iets moeilijker: de composities zijn niet meer zo doorzichtig en er wordt veel geswitched van tempo of sfeer. ‘Nobody is Illegal’ laat zich dan volgens mij ook het best vergelijken met een chaotisch ‘The Bad Plus’-nummer, voor diegenen die de band zouden kennen. De drums zijn opdringerig, Neve’s linkerhand nogal onregelmatig en de bassolo kan niet snel genoeg voorbij zijn, zo lijkt het. Het nummer wordt iets meer begrijpbaar naar het vordert – het vettige pianogeluid komt volledig tot zijn recht in de al lang aangekondigde finale, die alweer een verschillende stadia verloopt. Toch vind ik het spijtig dat de feitelijke opzet nergens duidelijk wordt.

Ook bij ‘Unprepared’ heb ik zo mijn twijfels. Zelfs in de totale eenvoud van het nummers, had men iets kunnen bouwen – wat nu helaas niet gebeurt.

Second Love’ vangt aan zoals een popnummer zou kunnen beginnen – wat de eigenlijke start des te sterker maakt. Wat hou ik van die vettige basnoten bij Neve, ondersteund door goed spel van Piet Verbiest. Daarna brengt het trio een ander thema ten gehore, dat weer weggelopen lijkt uit een popdeuntje. Het klinkt demigrerend om een compositie op die manier af te doen, maar het simpele en tegelijk swingende karakter van de melodie laat zich er wel degelijk mee vergelijken. Wat Neve er verder mee doet is van een gans ander kaliber: het dwingende in de linkerhand is onontkoombaar, terwijl Neve er rechts een swingend touch aan geeft. Hoeveel beter kan men de tweede liefde schetsen? Minder grotesk dan de eerste, want het onafwendbare van de crisis die elke relatie met zich meebrengt zit er al in – Jef weet dat. Rond minuut 8 ontploft die bom weer: Neve huilend, schreeuwend, overeind gehouden door de puike ritmesectie.

Goldfish’ is nog zo’n feature van Piet Verbiest. Een subtiel klankenexperiment, maar echt raken doet het niet – alweer maakt het trio de fout van zich te eenvoudig over te geven in dit soort intermezzi, in plaats van de compositie echt uit te werken. Slecht of misplaatst is het nummer niet, maar het heeft weinig toegevoegde waarde. En zeker als een plaat op zijn einde loopt moet je dit soort nummers vermijden.

Met de twee laatste “echte” nummers van ‘Nobody is Illegal’ zitten we zonder meer bij de moeilijkste: ‘Together at Last’ wordt weer een stevige klomp geluid – alles wat ik me hierin aanspreekt heb ik reeds –tig keren vermeld (de aggressieve linker van Neve, in schril contrast met de frivole rechter). Het nummer steekt echter nogal onsamenhangend ineen, wat niet als bevorderlijk geldt voor de luisteraar. Uiteindelijk komt dit weer tot een enorme uitbarsting (voor de zoveelste keer), waarbij de structuur even naar de achtergrond verdwijnt en het nummer alsnog zijn plaats op dit album waardig blijkt. Ook de drumsolo van de virtuose Teun Verbruggen is een plezier voor het oor: in tegenstelling tot vele drummers kiest hij niet resoluut voor het volume, maar slaagt hij erin om via ritmiek en timbre een mooi stukje af te leveren.

Until Now’ moet de luisteraar dan weer ontroeren, en slaagt daar ook in: de improvisatie van Neve heeft iets à la Art Tatum (al ken ik quasi niets van de man, ik hoorde ooit dat hij “de noten uit de piano lijkt te trekken”), het thema zou zowaar iets van Bill Evans kunnen zijn. Alles bij elkaar komt het nummer echter nogal mak over, door het gebrek aan draagkracht – al hoor je me weer niet zeggen dat dit een slecht nummer zou zijn.

Met ‘Delayed’ eindigt “de trip” dan ook echt: alweer stelt Verbiest zich op de voorgrond in wat een soort fade-out zou moeten zijn. Kwaad kan zo’n nummer volgens mij niet, zeker niet om een plaat te besluiten. Een mild afscheid, van wat een heftig album is.

(Nog even over de live-capaciteit van deze mensen: ik heb ze gezien op Jazz Middelheim afgelopen jaar, en hun geluid blijft ruwweg ongewijzigd. Ze klinken misschien iets spontaner en Neve kiest de heldere thema’s uit om live te brengen, waardoor je ze echt moet “beleven”, en de ratio grotendeels hoort uit te schakelen. Grote verrassingen staan je zeker niet te wachten als je deze mensen live gaat zien – behalve dat Neve af en toe in zijn piano duikt om letterlijk de snaren van de piano te bespelen. )

.... om de avond te besluiten met een langgerepte geeuw van tevredenheid.

avatar van Edski
3,0
Na de uitgebreide bespreking door JJ_D ga ik het korter houden;
ik vind dit op zich een fijne plaat, met leuke composities en vlot, verzorgd spel.
Naar mijn smaak blijft het allemaal wel wat te netjes en beschaafd, waardoor mijn interesse na een half uurtje verflauwt.
Op zijn tijd best een album om eens vaker op te zetten.

avatar van we tigers
3,5
geen glorieus meesterwerk, maar wel een heerlijk album dat ik stiekem eigenlijk best vaak opzet. Het is misschien een tikkeltje te braaf, maar tegelijkertijd zorgt dat er voor dat het toegankelijk is en regelmatig in de speler belandt. Erg aangenaam met een lekkere bak koffie en een krantje.
Voor mij één van de leukere plaatjes uit de reeks tot nu toe.

avatar van klaezman
4,0
Stiekem toch ook al veel geluisterd. Vaak op m'n iPod, maar toch ook kamerbreed. Op beide mediums is het goed te doen. Omdat het licht is, maar toch ook genoeg bombast biedt. Dat tweede nummer illustreert dat het beste volgens mij. Het begint als een etude die je al na dertig pianolessen onder de knie hebt, maar 7 minuten later doet niets daar meer aan denken. Een vergelijking met U2 gaat voor velen misschien mank, maar daar doet dat grootse geluid mij aan denken. Verder een puike plaat, die ik graag mag horen. Van een man uit een stad, waar ik graag mag komen. Gent is mijn favoriete stad, and I´ve been in a hell of a lot of places =P

avatar van frankmulder
3,5
Ik ben het grotendeels eens met JJ_D: fijne plaat, maar sommige nummers gaan nergens heen, en dat is jammer. 3,5*

Gast
geplaatst: vandaag om 03:32 uur

geplaatst: vandaag om 03:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.