Alan Parsons - From the New World (2022)

Vandaag hoorde ik de single Uroborus op Radio Caroline langskomen en ik dacht: potverdikke of iets van dien aard; dat is een hele fijne. En wat klink Tommy Shaw (van de band Styx) hier toch precies des Parsons.

De Oeroborus, de slang uit de mythologie die in zijn eigen staart bijt, is een oude bekende in de geschiedenis van Parsons. Vergelijk de hoes van The Alan Parsons Project - Vulture Culture (1985)

Alan Parsons weet nog wat en wie hij wil en hoe het moet klinken.
En nu maar even afwachten nog of het hele album zo veelbelovend is.
Besteld natuurlijk, vandaag niet meer, morgen of overmorgen wel in huis hoop ik.

Ha! Het album is pas een halve dag uit, ben hem nu aan het beluisteren. Het klinkt heerlijk vertrouwd, mooie liedjes. Twee minpuntjes: het titelnummer from the new World, dat afgeleid is van dvorak symfonie no.9, het largo. Dat is jammer, want dit thema is al erg vaak(mis)bruikt.
En dan het laatste nummer, be my baby, een draak van een nummer. Ik ga nog niet beoordelen, maar dat laatste nummer zorgt er zeker voor dat de beoordeling met een half punt omlaag gaat.

Welk nummer bedoel je met het "titelnummer"? Aangezien er geen track op staat die "FROM THE NEW WORLD" getiteld is?

Klopt, dat moet "Goin' home" zijn.

Wat een mooi eerbetoon aan Eric Woolfson staat hierop, De openingstrack van het album "Fare Thee Well" klinkt alsof het op Turn of A Friendly Card of Eye in the Sky had kunnen staan. In de teksten veel referenties naar songtitels uit het verleden en een duidelijke link naar zijn collega bij The Alan Parsons Project.

Alan Parsons, producer, engineer, componist, muzikant, zanger en legende. De nu 74 jarige Engelsman was in de jaren zestig en zeventig betrokken bij een reeks absolute album klassiekers. "ABBEY ROAD" van The Beatles, "DARK SIDE OF THE MOON" van Pink Floyd en "YEAR OF THE CAT" van Al Stewart zijn enkele van die producties. Verder werkte hij voor John Miles, Pilot, Wings en Ambrosia. De op 20 december 1948 in Willesden, Londen geboren Parsons maakte daarna carrière als één van de twee leiders van de Alan Parsons Project.

Vanaf 1976 maakte hij samen met tekstschrijver Eric Woolfson tien albums, alvorens de wegen van beiden scheiden. Woolfson bracht in 1990 het album "FREUDIANA" uit, met Parsons als producer, maar het verscheen niet onder het Project. Met zijn band bracht hij dus tien albums uit, waarvan ik "EYE IN THE SKY" en "GAUDI" de beste vind. Wat mij betreft hebben ze geen slechte albums gemaakt en is de eerste, "TALES OF MYSTERY AND IMAGINATION - EDGAR ALLAN POE" uit 1976, het meest symphonisch, progressieve schijfje van het duo.

Sinds de 'scheiding' heeft Parsons veel opgetreden, iets dat ze met het Project niet deden en heeft hij ook albums uitgebracht. Persoonlijk vind ik "TRY ANYTHING ONCE" een geweldige plaat. Gevarieerd en vocaal geweld van een indrukwekkende groep van zangers en zangeressen. Dit was natuurlijk ook altijd al het handelsmerk van het Project, begeleid door (meestal) een groep sessiemuzikanten. "TRY ANYTHING ONCE" was in 1993 het eerste solo album, gevolgd door het iets mindere "ON AIR" (1996), "THE TIME MACHINE" (1999) en het wisselvallige "A VALID PATH" uit 2004. Zijn laatste wapenfeit was het drie jaar geleden verschenen "THE SECRET". Ik vind dat een matig album, weinig uitdagende songs en de sound is wat vlak, het klinkt allemaal een beetje mat.

Het nieuwe album, #6 dus, is getiteld "FROM THE NEW WORLD" en is er één die af en toe herinneringen oproept aan het oude Alan Parsons Project. Je krijgt elf nummers voorgeschoteld in 45 minuten, waarvan er één een cover is. "FARE THEE WELL" opent het album en een korte vergelijking met "SIRIUS", de opener van "EYE IN THE SKY" kwam wel bij mij op. Verder memoreert de tekst aan het verleden van de Alan Parsons Project, doordat er diverse titels van songs van het Project langskomen. Een erg sterk begin, schitterend gezongen door Todd Cooper en met powerful saxofoonspel diezelfde Cooper, die ook al op het vorige album te horen was. Met "THE SECRET" grijpt Parsons terug naar dat vorige album, een typisch Alan Parsons nummer, prachtige melodie, pakkend ritme en Mark Mikel zorgt voor de juiste vocalen. De eerste keer dat ik "UROBORUS" hoorde, herkende ik de stem van Styx frontman Tommy Shaw niet meteen, verderop zeker wel. Hij drukt wel een stempel op het pakkende nummer, de gitaarsolo van Jeff Kollman maakt het erg goede nummer af. Let ook op de achtergrond vocalen, prachtig gearrangeerd, zoals je van de master mag verwachten. "DON’T FADE NOW" is een ballad, mooi refrein en gevoelig gezongen door Parsons zelf, die hiermee bewijst ook een prachtige zangstem te hebben. Overigens deelt hij de zang met P.J. Olsson, al 20 jaar de zanger bij de concerten van Alan Parsons. James Durbin, ex leadzanger van Quiet Riot, steelt de show in "GIVE 'EM MY LOVE". In deze ballad doet meester gitarist Joe Bonamassa er nog een schepje bovenop en als halverwege het tempo omhoog gaat, wordt het voor mij één van de beste nummers van het album.

Ook in "OBSTACLES" klinkt een duidelijke verwijzing naar het roemruchte verleden van Parsons. Een prachtige ballad, weer geweldig gezongen door Mikel, maar ook een nummer dat nooit echt op gang komt. Hoogtepunt nummer twee is het door David Pack gezongen "I WON’T BE LED ASTRAY". Ik ben een groot liefhebber van zijn stem, bij Ambrosia, zijn solo albums en eerdere samenwerking met Parsons. Een midtempo ballad, geweldige melodielijn en opnieuw mag Bonamassa laten horen dat hij bij de beste gitaristen ter wereld hoort, middels een ingetogen solo. "YOU ARE THE LIGHT", gezamenlijke gezongen door Parsons en Dan Tracey, is weer zo'n typische Parsons nummer. Lekker ritme, mooie melodie en prima gezongen. De vocale arrangementen en een fijne gitaarsolo maken het geheel af. "HALOS" is een sciencefiction achtig nummer, met een heerlijk ritme en ingetogen zang van P.J. Olsson. Het tempo zakt behoorlijk in het orkestrale "GOIN' HOME", met de kenmerkende Parsons vocale arrangementen. De cover van de Ronettes klassieker "BE MY BABY" is het laatste nummer, overbodig wat mij betreft. Niet slecht, in de stijl en opzet heel dichtbij het origineel gebleven, maar deze door zangeres Tabitha Fair gezongen sixties klassieker, voegt niets toe en is, wat mij betreft, een vreemde eend.

Al met al vind ik deze zesde solo plaat van Alan Parsons een behoorlijk stuk beter dan zijn vorige schijfje. Het heeft meer typische Parsons stukken en hij is een stuk spannender. Het klinkt allemaal geweldig goed, is briljant geproduceerd en is wat dat betreft een genot voor de oren. Een mooie toevoeging aan het al imposante oeuvre van deze grootheid.

Eigenlijk bevinden we ons met dit album qua sfeer en thematiek, afgezien van de techniek, geheel terug in de jaren waarin The Alan Parsons Project prachtige albums maakte als The Turn of a Friendly Card (1980) en Eye in the Sky (1982). Daarbij moet opgemerkt worden dat het geluid nu wel een stuk organischer is geworden, minder strak en ook wel een beetje minder spannend misschien. Logisch ook wel, niet alleen de maestro zelf is een stukje ouder inmiddels, ook de schare vaste volgers, tieners en twintigers in de jaren '80, zit inmiddels pijp rokend in de schommelstoel van de kleinkinderen te genieten. Geen brute verrassingen dus.

Er valt toch wel van alles te ontdekken op dit album. Het Nieuwe Wereld-thema van Dvořák mag dan wat opzichtig zijn, dan toch wel erg mooi verwerkt in Goin' Home. Tja, eigenlijk een perfect lied voor een uitvaart. Troostvol en gedragen.
De passie voor Phil Spector's Wall of Sound, al eens eerder toegepast op Don't Answer Me, komt goed uit de verf in de afsluitende cover van Be My Baby.
Productioneel een plaat om je vingers bij af te likken. Het album opent met een flashback naar de albums van weleer en veel is hier herkenbaar gekopieerd. Het mag en is heel aardig.
Best geslaagde songs: Uroboros, Don't Fade Now, Obstacles en You Are the Light. Halos is een poging tot iets nieuws, maar valt tegen.

Echo's uit een rijk verleden, duidelijk zijn de verwijzingen voor de kenners. Dat betekent ook wel dat er niets nieuws meer gebeurt. Als dat een teleurstelling is, kun je ook volstaan met die tien prachtige albums van The Project uit de periode 1976-1987. Meer kunnen we niet van Parsons zonder Woolfson verwachten lijkt me.

Netjes, vakkundig, steriel, veilig. Dat zijn de woorden die me te binnen schieten bij het beluisteren van dit album. Als fervente fan van de albums met Eric Woolfson is dit voor mij niet meer dan een magere poging het oude niveau te evenaren. Het nummer Going Home, wat hier nogal geprezen wordt, komt op mij over alsof ik bij een efteling attractie ben, te gekunsteld en te ambitieus. Het nummer Be My Baby vind ik een aanfluiting, deze man heeft toch geen covers nodig of is dit een teken dat de inspiratie aan het opdrogen is? Het is al met al voor mij een album wat ik niet vaak zal luisteren, voegt niets nieuws toe en doet afbreuk aan het geweldige Project verleden.

Het is echt niet om te bashen maar ik denk dat ik dit het slechtste album van 2022 vind van wat ik gehoord heb uiteraard. Normaal bij een redelijk gemiddelde en ik vind t niets kan ik me nog wel inleven waarom andere het wel goed vinden maar hier is daar geen sprake van.

Zeer matige zangers, dramatische één dimensionale drums en zelfs qua productie klinkt t allemaal veel te dun en ongeïnspireerd. Qua tekst en muziek zitten er talloze linkjes in naar het verleden maar nergens komt het ook maar enigszins in de buurt. Met Secret, Halos en You Are the Light als ultieme dieptepunten. De solo's van Joe op dit album zijn nog aardig, maar ja.

Het blijft een grote naam met een mooie CV maar dit is echt een aanfluiting.

Mee eens Vigil, een van de misperen van dit jaar. Heel erg jammer. Wel een mooie albumcover.

Veruit 1 van de meest indrukwekkende nummers op deze cd, die alles in zich draagt als een afscheid. Hints naar oude nummers overal. Maar vooral Goin' Home. Tekstueel ontroerend. Mogen ze draaien bij me als afscheid. En dan heerlijk Be My Baby erachteraan mikken. Dicht tegen het beste wat de band gemaakt heeft.