Karen Dalton - It's So Hard to Tell Who's Going to Love You the Best (1969)

Bijzonder album van een bijzondere zangeres.

Een stem als Billie Holiday in een niet zweverige folksetting. Onbekend gebleven ondanks vele illustere fans waaronder Bob Dylan.

Hoewel het niet echt mijn genre is ben ik toch 'naarstig' op zoek naar dit album.

Prachtig !!

Goeie zangeres inderdaad, maar een toch wel fiks minpunt voor mij is dat elke song een cover is. Goed gekozen covers, dat wel.

Ik denk dat je Karen Dalton moet zien als iemand die songs interpreteert, zich eigen maakt. Zoals Eva Cassidy dat in de jaren 90 op weergaloze wijze deed. Denk ook aan al het moois aan interpretaties die de veelgeroemde American sextet van Johnny Cash heeft opgeleverd.

Een cover is voor mij een mindere kopie van het origineel. Een interpretatie of 'version' kan een bestaande song in een geheel nieuw licht zetten.

Over Karen Dalton: zie mijn recensie bij het album In My Own Time.

Ongekend prachtig!! Auto pakken, plaatje er in en op naar de vergetelheid!

De net gescheiden Karen Dalton vestigde zich begin jaren 60 samen met haar dochter in New York om onderdeel te worden van de daar opkomende folk stroming. Al snel viel ze op door haar bijzondere stem (vergelijking met Billie Holiday wordt vaak gemaakt en daar zit wel wat in) en haar gitaarspel op de 12 snarige gitaar en haar hele lange banjo. Met o.a. Fred Neil, Tim Hardin en Bob Dylan als grote bewonderaars. Op het podium kon ze tot grote hoogte stijgen hoewel ze zich daar wel altijd ongemakkelijk voelde. Maar in de studio was dat ongemak nog groter. Dit eerste album uit 1969 is tot stand gekomen omdat Fred Neil de suggestie wekte dat ze gewoon wat aan het spelen waren en dat de tape recorder niet liep. Meeste van dit album is ook in 1 take opgenomen. Maar wat is huiverig wekkend mooi. Twee songs van Fred Neil nam ze op (Little Bit Of Rain en Blues On The Ceiling) en ook 1 song van Tim Hardin (How Did The Feeling Feel To You, in de uitvoering van Hardin zelf geheten, While You're On Your Way). Ook staat er een bloedmooie versie op van I Love You More Than Words Can Say, eerder al eens opgenomen door Otis Redding. En ook staan er enkele fraaie vertolkingen op van blues en folk traditionals. En ja, die stem, je moet er liefhebber van zijn...apart is die stem zeker en ik vind hem erg mooi, snijdt dwars door je ziel heen. Karen Dalton legt er zoveel gevoel in zonder te schreeuwen.
Een makkelijke dame schijnt ze niet geweest te zijn en ze had het ook erg moeilijk met haarzelf. En uiteindelijk zouden haar drugs en drankverslaving ook de overhand krijgen en verdween ze in de jaren 70 in de anonimiteit. En uiteindelijk in 1993 aan de gevolgen van AIDS overleden.