menu

Dawes - Misadventures of Doomscroller (2022)

mijn stem
3,89 (9)
9 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Rounder

  1. Someone Else’s Café / Doomscroller Tries to Relax (9:26)
  2. Comes in Waves (5:30)
  3. Everything Is Permanent (8:43)
  4. Ghost in the Machine (6:19)
  5. Joke in There Somewhere (5:24)
  6. Joke in There Somewhere [Outro] (1:37)
  7. Sound That No One Made (Doomscroller Sunrise) (9:03)
totale tijdsduur: 46:02
zoeken in:
avatar van Tonio
4,5
Zo: ik heb dit album zowaar een hele week geluisterd en gewacht met mijn eerste indruk. En dat is niet zonder reden. Dit nieuwe album van Dawes is namelijk best een lastige om iets van te vinden.

Ik ben vanaf het begin fan van deze band. Hun versie van folk en country kon mij zeer bekoren, met een stijgende lijn tot het voorlopige hoogtepunt All Your Favorite Bands uit 2015. Fijne muziek, echt 'spekkie voor mijn bekkie'.

Maar toen wilden ze wat anders, en dat kan ik op zich best waarderen. Maar helaas gingen ze daarvoor in zee met Blake Mills, die met zijn productie ervoor zorgde dat het album We're All Gonna Die een heuse mislukking werd.

Waarschijnlijk zijn ze hier zelf ook van geschrokken en hebben ze voor de volgende twee albums weer gekozen voor Jonathan Wilson, die ook hun eerste albums produceerde. En ja hoor: hun vertrouwde sound was weer terug. Twee heel fijne albums, hoewel ze niet konden tippen aan All Your Favorite Bands.

Korte tijd geleden verscheen het live album Live from the Rooftop (Los Angeles, CA 8​.​28​.​20), een samenvatting van hun werk tot dan toe met uitvoeringen van hun beste nummers en een heerlijke dominante rol voor de gitaar. Het leek er sterk op dat met dit album een fase werd afgesloten.

En dat is ook zo. De wens om buiten de gebaande paden te treden bleef aanwezig, en dat doen ze dus ook op Misadventures of Doomscroller. Maar gelukkig hebben ze opnieuw voor Jonathan Wilson gekozen, met het resultaat dat ze genoeg experimenteren, maar nergens uit de bocht vliegen.

Op dit album hebben ze bewust gekozen voor langere nummers. Het was hun uitdaging om over een langere tijdspanne de spanning in hun muziek te houden, en herhaling of verveling buiten de deur te houden. De keuze van Dawes voor langere nummers, met langere intro's en outro's, en met veel tempowisselingen, is een moedige in dit tijdperk waarin muzikanten door streamingdiensten betaald worden voor nummers die minstens 30 seconden worden beluisterd. Dat dwingt immers tot nummers met een heel korte aanloop, en waar snel de hook of riff te horen moet zijn.

Het eerste nummer Someone Else’s Café / Doomscroller Tries to Relax maakt de insteek van de band direct duidelijk. Bijna 10 minuten lang, met veel breaks en tempowisselingen, iets wat vroeger vooral werd gebruikt binnen stromingen zoals progrock of jazz(-rock). Ik moet toegeven: het is best wennen, maar na vele malen luisteren valt het nummer dan eindelijk.

Het hierop volgende Comes in Waves is wat rustiger, en ook minder experimenteel en wat korter, maar luistert heerlijk weg. En na ruim 4 minuten volgt een heel fijne gitaarsolo die qua geluid doet denken aan Andy Latimer, waardoor het nummer al een beetje richting Camel begint te klinken.

En dan komt het bijna 9 minuten durende Everything Is Permanent. Ook hier is weer ruimte voor het experiment: het begint met een Eagles-achtige samenzang op een conventioneel rustige melodie, maar later volgen breaks en een tussenstuk waarbij ik - gek genoeg - meer moest denken aan Zappa (gitaar en Hot Rats). Heerlijk nummer dat niet snel gaat vervelen.

Ghost in the Machine is het enige stevige en uptempo nummer. Het experiment is weg, het nummer strak en doet mij een beetje denken aan de sound van The Allman Brothers Band. Geen spannend nummer, maar best lekker en mooi zo centraal op dit album.

En daarna volgen twee rustiger songs, hoewel ik zelf Joke in There Somewhere en Joke in There Somewhere [Outro] samen toch echt als een geheel nummer van 7 minuten beschouw. Niet spannend, maar wel rustig en best lekker.

Het afsluitende Sound That No One Made (Doomscroller Sunrise) is een soort tegenhanger van het eerste Doomscroller-nummer. Het duurt ook weer 9 minuten en is een soort rustiger reprise van het eerste nummer. Mij lijkt het dat ze geïnspireerd zijn door Pink Floyd, die hun Wish You Were Here begon met het lange Shine on You Crazy Diamond (Parts I-V) en het album afsloot met de eveneens lange reprise Shine on You Crazy Diamond (Parts VI-IX).

Al met al een geslaagde koerswijziging van Dawes. Je moet er weliswaar wat moeite voor doen maar je krijgt er dan ook veel voor terug!

avatar van Maestro B
Mooie recensie Tonio, even deze prima band uit het oog verloren.
IK ga dat eens goedmaken door een aandachtige beluistering.
Mss meer binnenkort ...

Gast
geplaatst: vandaag om 20:01 uur

geplaatst: vandaag om 20:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.