menu

The Turtles - It Ain't Me Babe (1965)

mijn stem
3,46 (14)
14 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: White Whale

  1. Wanderin' Kind (2:06)
  2. It Was a Very Good Year (1:54)
  3. Your Maw Said You Cried (1:40)
  4. Eve of Destruction (2:40)
  5. Glitter and Gold (2:05)
  6. Let Me Be (2:20)
  7. Let the Cold Wind Blow (2:16)
  8. It Ain't Me Babe (2:10)
  9. A Walk in the Sun (2:11)
  10. Last Laugh (1:42)
  11. Love Minus Zero (2:50)
  12. Like a Rolling Stone (3:10)
totale tijdsduur: 27:04
zoeken in:
Pieter Paal
Dit is het eerste album van The Turtles en het is in 1965 in 5 dagen opgenomen.
De eerste 2 albums hebben nog een folky karakter en zijn te vergelijken met de eerste 2 albums van The Byrds.
Mijn versie heeft 12 nummers en heeft ook nog de 2e single 'Let me be' bij zich.
The Turtles begonnen als het dansorkestje The Crossfires en maakten surfachtige muziek met een komisch tintje.
Ze namen net zoals The Byrds als eerste single een Bob Dylan-compositie op. In Amerika sloeg het nummer 'It ain't me babe' (met op de b-kant 'Almost there') goed aan en het bereikte daar de Billboard Top Ten.
Op dit album staan ook de Dylan-composities 'Love minus zero' en 'Like a rolling stone'. Ze hebben bij het laatste nummer wel veel tekst geschrapt en het duurt maar 3:10.
Het gitaarwerk van 'Love minus zero' lijkt veel op 'The bells of Rhymney' van The Byrds.
'Your maw said you cried' (het b-kantje van 'Let me be') lijkt weer op 'Bits and pieces' van Dave Clark Five.
De volgende single de P.F. Sloan-compositie 'Let me be' werd ook een Amerikaanse hit.
Sloan's compositie 'Eve of destruction' werd in de versie van Barry McGuire een grote hit. White Whale bracht dit nummer in 1970 postuum uit, nadat The Turtles uit elkaar gevallen waren.
'Wanderin' kind' stond op de b-kant van 'You baby' en op de postuum uitgebrachte singles 'Is it any wonder' en 'Eve of destruction'.
Ze namen het nummer 'It was a very good year' wat eerder op dan Frank Sinatra.
Er staan ook 4 eigen composities op dit album.

avatar van heartofsoul
4,0
Dit is een opmerkelijk goed album, gegeven het feit dat dit eerste Turtles-album heel snel moest worden opgenomen, nadat It Ain't Me Maby de hitstatus had bereikt. Het blinkt vooral uit door de onwaarschijnlijk mooie vocalen van Howard Kaylan en Mark Volman, en verder zijn de meeste liedjes, zowel de eigen songs (geschreven door Howard Kaylan) als de covers, waaronder drie liedjes van Bob Dylan, prima in orde. Het album gaat goed van start met het erg mooie Wanderin' Kind van Kaylan, maar aan It Was a Very Good Year moest ik even wennen, vanwege de knipoog en de aamgepaste tekst. Skipnummers staan er niet op dit debuut (vind ik), maar ik kan wel een paar hoogtepunten aanwijzen, zoals de verrassende interpretatie van Love Minus Zero (zouden The Byrds hier jaloers naar hebben geluisterd?, en wat zou Dylan er van hebben gevonden) en het schitterende Last Laugh, dat begint met het geluid van een clavecimbel (als ik het goed gehoord heb).

Ik beluisterde de zojuist uitgebrachte cd-uitgave op Edsel, die zowel de stereo- als de mono-versie bevat. Ben benieuwd naar hun andere albums, maar It Ain't Me Babe is alvast een schot in de roos wat mij betreft.

avatar van vigil
3,5
Fijn debuut album van het meer dan fijne bandje dat The Turtles heet. Rond het verschijnen van dit album toerde de band veel door Amerika met als voorprogramma The Doors die later ook nog wel wat publiciteit zouden pakken...

Dit is een onschuldige mid-jaren 60 plaat met de nodige covers. Ik heb de 2017 deluxe versie met op de ene cd de mono en op de andere een sprankelende stereo variant.

avatar van jorro
3,5
Leuk en fris debuutalbum. Wel bijzonder om je album te noemen naar een gecoverde song die ook nog de eerste hit voor de band betekende. Ik kan eigenlijk alleen maar positief zijn over dit album hoewel een aantal nummers niet van hun zelf is. Van mij 3,5*
43 in de 100 Greatest Albums of 1965 en 112 in BestEverAlbums. Wat mij betreft had dat wat hoger mogen zijn.

avatar van AOVV
3,0
Prettig debuut, al is dat wat mij betreft vooral aan de covers te danken. Van de eigen nummers kan alleen de opener me ietwat bekoren.

Van de drie Dylan-covers is Love Minus Zero het meest geslaagd; geen unicum in 1965 trouwens, want ook The Walker Brothers deden dat, zij het op een wat andere manier. Ook Eve of Destruction van P.F. Sloan is erg fraai uitgevoerd.

3 sterren

Gast
geplaatst: vandaag om 12:30 uur

geplaatst: vandaag om 12:30 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.