Philip Selway - Strange Dance (2023)

Derde solo album van de Radiohead drummer.

Check for Signs of Life

Mooi nummer inderdaad, hopelijk weer het nivo van debut. Heb m toen in paradiso bovenzaal gezien was erg mooi!

Iedereen kijkt altijd maar naar elke poep en scheet die Thom Yorke laat, maar laten we Philip Selway niet vergeten. Misschien vind ik zijn werkjes nog wel wat aangenamer ruiken.

Neem alleen al opener Little Things... wat een heerlijk stuk muziek is dat toch.

Fluisterend werkt Selway zich door drie kwartier pure pracht. Dat deed hij op de twee vorige albums en dat doet hij nu gewoon weer.

Waarom is de beoordeling voor zijn muziek dan toch een stuk zuiniger in vergelijk met dat van Thom? Is het omdat Selway wat toegankelijker is? Iets te sfeervol wellicht en niet avontuurlijk genoeg?

Ik zou het niet weten, maar ik vind het onterecht. Ik hou van de melancholie en de strijkers die voor een warm geluid zorgen. Voeg daar de zang van Selway aan toe (ja, die is niet sprankelend, maar is die van Thom dan zo aangenaam?!).
Misschien is dat het dan toch. Te overdadig, te weelderig, en dat is juist wat in mijn straatje past denk ik. Minder hip dan Yorke wellicht.

Natuurlijk moet je niet vergelijken. Beide Radiohead bandleden varen solo hun eigen koers en dat lijkt me wel zo logisch.

Voor mij scoort Selway drie strikes met de release van Strange Dance. Drie keer 4,5*.

Wat een prachtalbum! Schitterende vervormde beats en vooral mooie sausjes. Ik ben meteen vertrokken als ik dit moois op mijn koptelefoon luister.
Stuk beter als zijn vorige 2e album. Inderdaad vreemd dat iedereen Tom Yorke solo volgt en Selway links laat liggen. Ik vind tom Yorke als zanger ongeevenaard maar Selway's albums veel sterker. Dus vette aanrader dit!

Track 4 en 9 4 sterren.

Maar wat vind je van track 7?

https://youtu.be/NaytFldQDU0
Zwak ritme.

Ben al bijna drie decennia lang obsessief Radiohead-fan, dus natuurlijk hoop je dan stiekem dat elk Radiohead-gerelateerds niet minder dan briljant is. Wat mij betreft geldt dat duidelijk voor welhaast elk project waar Jonny en/of Thom bij betrokken is, maar de rest blijft er helaas flink bij achter. Nou ja, Colin heeft zich tot dusverre (wijselijk?) aan geen soloproject gewaagd, maar verleent zijn diensten aan een Tamino en een Nick Cave. Die heeft dat wel slim bekeken zo. Ed heeft als EOB een plaat uitgebracht die op momenten best aardig is, maar als geheel niet zo bijzonder. Maar de zwakste tak van de boom blijkt toch wel pijnlijk duidelijk briljante dummer Phil(ip). Zijn debuut Familial vond ik echt tenenkrommend, van die veel te ernstig gebrachte fluisterfolk en in een nummer ripte hij zelfs de melodie van Exit Music, echt bizar. Opvolger Weatherhouse was aanzienlijk beter, met op momenten van die spannende trippy ritmes waar toch duidelijk zijn kracht ligt. En dit Strange Days is dan ook wel weer wat beter, die kitscherige orkestraties zijn best meeslepend. Van een stijgende lijn is dus zeker wel sprake, maar of het ooit echt goed zal worden blijft de grote vraag. Het enige écht sterke nummer vond ik Picking Up Pieces, tot iemand me erop wees dat de melodie wel erg lijkt op Springsteen's Dancing In The Dark en nu kan ik dat onmogelijk 'onhoren' (en wie dit leest zit hier dan waarschijnlijk voortaan ook mee opgezadeld, excuses daarvoor). Voor mij blijft verreweg het grootste struikelblok Phil's stem. Zo raar geaffecteerd, alsof-ie de luisteraar een kind is aan wie hij iets heel belangrijks moet vertellen, dat papa en mama uit elkaar gaan bijvoorbeeld, het zit hem ook niet helemaal lekker. Nou ja, misschien verwoord ik het allemaal iets te hard. Maar zoals gezegd ligt Radiohead zo dicht bij mijn hart en deze man dus uiteraard ook, dat ik toch maar blijf proberen het goed te vinden en de teleurstelling dan alleen maar groeit.

Alle ogen richten zich op The Smile, het kolossale uit de hand gelopen hobbyproject van Thom Yorke en Jonny Greenwood. Sterker nog, het zal mij niet verbazen als Radiohead definitief in de ijskast verdwijnt, slotje erop en klaar. De plannen van gitarist Ed O’Brien om een grote Earth concertreeks te starten worden door de pandemie dwarsgezeten, en vervolgens verdwijnt de tournee stilletjes naar de achtergrond. Bassist Colin Greenwood sluit zich bij Nick Cave aan, en dan blijft alleen drummer Phil Selway nog over. Deze muzikant zit ook niet stil, en duikt met de indie rockers van Lanterns on the Lake de studio in, en verleent zijn bijdrage aan de later dit jaar te verschijnen Versions of Us plaat. De bescheiden dromerige uitstraling karakteriseert tevens de persoonlijkheid Phil Selway. Hij is dan wel een belangrijk motorradertje in de vooruitziende experimenteerdrift van Radiohead, het solowerk is stukken ingetogener, liefdevoller zelfs.

Op zijn derde soloplaat Strange Dance is jazz gitarist Adrian Utley van de partij. Niet de minste trouwens, deze sfeerbepaler behoort tot de vaste Portishead clan en levert tevens soms wat klusopdrachten bij Massive Attack af. Die donkere geschoolde triphopsound vindt ook hier zijn weg. Toetsenist Hannah Peels heeft tevens een popverleden, maar is vooral als documentaire componist actief. Verder staan percussioniste Valentina Magaletti, celliste Laura Moody en multi-instrumentalist Quinta voor een niet te onderschatte aandeel garant. Kortom een droombezetting, waarin Philip Selway de taken zorgvuldig verdeelt. Geen gemakkelijke taak trouwens, vrijwel alle gastmuzikanten zijn namelijk ook nog als arrangeur en componist aan het werk. Het teveel kapiteins op een schip verhaal blijft gelukkig achterwege. Philip Selway is door de hoogwaardige Radiohead vernieuwingsdrang zelf ook niet anders gewend.

Net als bij Radiohead is de sfeer op de Strange Dance nachtvoorstelling romantiek een grote bepalender factor. Zoeken ze bij Radiohead de nerveuze spannende uithoeken van hun kunnen op, hier heerst voornamelijk voldane rust. In het eerste gehoor komt het daardoor wat eentonig over, maar Philip Selway vraagt bewust de aandacht om dieper in zijn muziek te duiken, en daar openbaart zich een gelaagde prachtige wereld. Strange Dance is met een glimlach te herleiden tot Thom Yorke bevreemdende expressieve unieke bewegingen, maar het is ook stiekem vreemdgaan. Net als de andere Radiohead leden gaat hij de confronterende uitdaging aan om buiten zijn comfortzone te treden. In het geval van Philip Selway legt hij zichzelf een beperking op, door de verantwoordelijkheden van de drumpartijen aan Valentina Magaletti over te dragen. Philip Selway presenteert zich als een amicale goedzak, en mist die manische gedurfde uitspattingen van zijn collega’s, waardoor het net wat te mainstream over komt.

Het is voor de gemiddelde luisteraar allemaal herkenbaar en minder complex samenvattend. Buiten Radiohead heeft de drummer ook nog een gewoon gezinsleven. De kleine huiselijke dagelijkse sleur frustraties in het zweverige Little Things. Gevoelsmens Philip Selway is geen geniale woordkunstenaar, daar ligt bij hem ook niet het belang om de boodschap treffend over te brengen. Strange Dance is in alle facetten een allergische antireactie op het muzikantenbestaan. Een theatrale, bijna Night Of The Proms getinte orkestrale opbouw. Klein naar iets groots opbouwend, maar wel veilig binnen de schappelijke afgebakende begrenzingen. Make It Go Away is zelfs een normaal folky popliedje, ondanks dat normaal met het onstuimige Radiohead karakter vloekt en normaal niet in hun woordenboek voorkomt.

Het insomnia What Keeps You Awake at Night werkstuk duikt dieper die primaire ouderlijke familiaire angsten in. Verzachtende onrust gedempt in scharniervormige gitaaruitbarstingen en meelevende strijkersarrangementen die je eerder met het herfstige Disintegration van The Cure identificeert, en welke mijlenver van de Radiohead sound afstaat. Strange Dance is een serieuze scheidingsplaat, het Radiohead huwelijk staat op springen, de scheuren zijn ook aan de buitenkant zichtbaar. Het inleidende Check For Signs Of Life bruiloft pianomelodietje is dan ook in begrafenismineur ingespeeld. De The Heart of It All zelfreflectie benadrukt nogmaals die innerlijke onvrede, de teleurstelling en het verraad. Is dit een natrap omdat hij bij het The Smile gebeuren buitenspel is gezet, of zit het allemaal eenvoudiger in elkaar en betreft het daadwerkelijk zijn eigen relationele sfeer?

Met het optimistisch futuristische extroverte Picking Up Pieces treedt hij buiten die beschermde opgelegde veiligheidslimiet. Het is bijna vanzelfsprekend dat het herpakkende bezinningsmoment niet ontbreekt. Op Strange Dance krijgt The Other Side moedwillig deze functie toegedeeld. Een beetje spiritueel, met hemels stembereik, maar ook gevaarlijk dicht op het zoete sentimentglazuur inspelend. Breekbaar? Jazeker, maar niet op een prettige manier. Dat deze aanpak wel werkbaar is bewijst hij op de elektronische krautrock uitspattingen van Salt Air, waarin hij het mooiste van Picking Up Pieces en The Other Side samenvoegt.

Het eigenzinnige Strange Dance titelstuk schuurt, en laat een kruipend slijmerig spoor aan heerlijke zuigende vervormingen achter. De gastmuzikanten ontwaken uit hun ontdooistand en laten hun kwaliteiten gelden. Pas nu besef je dat deze met kuisheid begrenzing vanaf de zijlijn toekijken. Een gemiste kans, welke Philip Selway nu enigszins goedmaakt. Misschien is hij gewoon de minst getalenteerde muzikant binnen het Radiohead gezelschap en is Strange Dance het maximale haalbare, dan is hij daarin prima geslaagd. There’ll Be Better Days, absoluut, dat heeft hij in het verleden op OK Computer wel bewezen, maar de hele muziekgeschiedenis staat in de schaduw van die plaat. Daar brengt de stemmige afsluitende soft pianotrack geen verandering in.

Philip Selway - Strange Dance | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Aparte reacties dit. Even los van de waardering van het werk (jullie zijn duidelijk aanzienlijk positiever dan ik over deze plaat), is het toch compleet logisch dat het solowerk van de drummer van een band minder aandacht krijgt dan dat van de zanger en songschrijver? Zo is het ook logisch dat de nieuwe Dave Rowntree minder aandacht krijgt dan de nieuwe Gorillaz. Met toegankelijkheid of sfeer heeft dat niks te maken.

Ik kan me echt zo moeilijk voorstellen dat iemand (en zéker een Radiohead-liefhebber) een plaat als deze hoger aan zou slaan dan een Eraser, Anima, en al helemaal dan A Light For Attracting Atention (al is dat geen solowerk natuurlijk). Maar ik ben wel ontzettend blij dat er ook liefhebbers van Phil's solowerk zijn natuurlijk, ik zou willen dat het mij wat meer deed. Aan de andere kant heb ik ook vrij weinig met bijvoorbeeld het solowerk van Ringo, dus ach, het zegt toch ook vrij weinig.

En dan over Thom's stem, dat die niet per se voor iedereen aangenaam is, kan ik mij natuurlijk voorstellen. Maar het is wel een van de meest bijzondere, onderscheidende en invloedrijke stemmen uit de popgeschiedenis. Om Phil's fluistergeneuzel daarmee te vergelijken komt mij vrij bizar op mij over. Maar ook hierbij ben ik toch vooral blij dat het anderen wél raakt. Ik gun die man dat dubbel en dwars!

Ik zie dit soort berichten de laatste tijd vaker, maar heb dat gevoel echt totáál niet. Dat een band die al zo lang samen speelt, steeds meer tijd inruimt voor andere projecten lijkt me een heel gezonde ontwikkeling. Sterker nog: ik denk juist dat Radiohead zo lang relevant weet te blijven, door hier ruimte voor te maken. Zelfs als de band nooit meer iets uit zal brengen - wat ik sterk betwijfel, ik verwacht hun tiende album na de tweede Smile-plaat - dan nog zal dat allemaal in zeer gemoedelijke sfeer uitdoven, zeker geen pijnlijke scheidingstaferelen.

Waar schrijf ik dat???? Ik heb het over beoordelingen die zuiniger zijn en dat bewijs jij toch ook al? Dan klopt die reactie toch gewoon?


En ik snap werkelijk niet dat mensen de schoonheid van Phil's muziek niet horen. Tja, dat zijn discussies waar we nooit uitkomen. Maar het verwondert me wel, net zoals het jou andersom verwondert
En ja ik vind die soloalbums van Thom niet echt denderend. Kan er veel minder mee, raakt me niet, gekunsteld (ik zou bijna zeggen elitair geneuzel) enzovoort. Dus een 3* van mijn kant. Dat heeft gewoon met gevoel te maken van mijn kant en van jouw kant. Ik ga het niet over allerlei technische shit hebben, want dat boeit me niet. Ik voel muziek of niet en op allerlei manieren en dat is mijn leidraad voor een beoordeling.


Beetje kort door de bocht. Over smaak van de stemmen valt zeker niet te twisten. je zal mij Phil's zang en die van Thom nooit tot mijn favorieten zien behoren, dus dat is al wat anders. Maar waarom zou je niet kunnen vergelijken in de zin van 'wat mankeert er aan de ene stem ten opzichte van de andere?'. Ik snap dat mensen de fluisterzang van Selway niks vinden, maar ik snap ook dat ze Thom's zang akelig vinden. Ik vind beide prima op hun eigen manier.

Dus ja, je mag het van mij allemaal bizar vinden, maar begrijp ook dat ik dat andersom ook heb. Hoe kun je dit nu niet waarderen?! Nou ja.... simpel... iets met smaak....

Met jouw reactie maak je van Thom wel een soort God (ik merk dat je hem bijna zo ziet) en hoe durf je dan de albums van de mindere drummer hoger te waarderen (zo komt het een beetje over), en om dan andere meningen als dubieus weg te zetten vind ik wat minder vriendelijk overkomen. Het is namelijk zo makkelijk te herleiden naar een smaak-kwestie. Je maakt dit allemaal vrij zwart wit als je het mij vraagt (de mindere drummer tegenover de Goddelijke zanger). Het zal vast de bedoeling niet zijn geweest, maar erg handig komt het dan niet over in elk geval.
Maar goed, zoals ik al schreef: je staat niet alleen in je mindere waardering, want ook nu zijn de reacties/beoordelingen aan de zuinige kant

Gelukkig waarderen we Radiohead dan weer wel op hetzelfde niveau

Bij een band als Blur heb ik dat gevoel bijvoorbeeld niet, daar zijn de leden ook afzonderlijk van elkaar actief, maar bij Radiohead heb ik dat wel. Sterker nog, in een maand tijd verschijnen er prima Dave Rowntree, Gorillaz en The WAEVE platen. Toch hoor je bij al die albums het Blur geluid terug. The Smile ligt best in het verlengde van Radiohead, Strange Dance heeft dat minder. Toch wel een ander geluid, wat ik niet snel aan Radiohead zal koppelen. Radiohead is als eenheid al een lange tijd non-actief, volgens mij treden ze al een jaar of zes niet meer op.

Klopt, dat sloeg meer op de reactie van muziekobsessie die schreef: 'Inderdaad vreemd dat iedereen Yorke solo volgt en Selway links laat liggen.' Wat mij dus op zichzelf helemaal niet zo vreemd lijkt, maar behoorlijk in de lijn der verwachtingen. Jij hebt het er inderdaad over dat de beoordeling zuiniger is vergeleken met Thom's solowerken (moeten we daar wat jou betreft The Smile en Atoms For Peace trouwens ook toe rekenen?). Maar ik zou zeggen dat dat op zich toch ook best logisch is. Thom is immers (samen met Jonny) de voorname songschrijver van de band, Phil 'slechts' de drummer. En wie Phil als drummer waardeert (voor mij is zijn stijl wel echt bepalend voor de sound, net als Colin's bas, laat er geen twijfel over bestaan dat ik enorme bewondering voor alle vijf), hoeft daarmee niet per se ook zijn stijl van songschrijven en manier van zingen waarderen. Dat zijn toch immers hele verschillende disciplines.




Oh, maar dat lijkt me ook de enige juiste leidraad hoor. Ik denk dat mijn verwondering er vooral uit voortkomt dat ik Thom's solowerk heel erg in het verlengde van Radiohead zie liggen, en dat van Jonny deels ook wel: wat vrij logisch is aangezien zij toch de belangrijkste creatieve krachten in de band zijn.
In EOB en Selway hoor ik wel wat van hun stijlen door, maar staat er voor mij wel echt buiten.
Dus daarom: juist als je een band zo waardeert, zoals uit je laatste zin blijkt, ligt het weinig voor de hand niks te hebben met het solowerk van de zanger en des te meer met dat van de drummer. Dat het voor jou toch wel zo is, vind ik echt alleen maar leuk. Dingen waar ik me weinig bij kan voorstellen, intrigeren me wel.
Daarom vind ik het dus vervelend als mijn reactie negatief overkwam, dat was zeker niet de bedoeling.





Ik begrijp niet zo goed wat je hier met 'dubieus' bedoelt, ik twijfel zeker niet aan de oprechtheid van de positieve beoordelingen. En ik geloof niet in goden, maar Thom is (samen met Jonny) wel een van mijn favoriete muzikanten en songschrijvers ooit, daarom heb ik ook enorme bewondering voor Philip en Ed dat ze hun eigen muzen durven te volgen, dat zal zeker niet makkelijk zijn. Juist daarom wil ik het zo graag goed vinden, en ben ik heel blij dat anderen hun muziek wél kunnen waarderen. Nogmaals: slecht vind ik het ook allerminst hoor, en dit album vind ik ook een stuk beter dan de vorige en die vond ik weer beter dan die daarvoor. Het is mooi dat hij een ontwikkeling doormaakt en ik zal het allemaal wel blijven luisteren. Wie weet dat ooit het kwartje nog valt, dat wil ik zeker niet uitsluiten.

Ook dat vind ik intrigerend, dat Thom's stem nooit tot je favorieten zal behoren, maar Radiohead wel op hetzelfde niveau als mij waardeert. Maar Thom's stem is toch één van de meest kenmerkende elementen van de band? Ik kan mij ook prima voorstellen dat niet iedereen evenveel met zijn stem zal hebben, maar als je van Radiohead moet je toch ook wel van zijn stem houden zou ik denken.

Grappig, ik heb juist het omgekeerde. Ik hoop erg dat er ooit een nieuw Blur-album komt, maar hoe goed ik The Magic Whip ook vind, ik hoorde daar niet al teveel ontwikkeling in, was voor mij meer een soort samenvatting van alle verschillende fasen die de band in het verleden had doorgemaakt. Als ze ooit een nieuwe plaat maken hoop ik dat-ie heel erg op zichzelf zal staan. Een volgend Radiohead-album zal denk ik minder Radiohead klinken dan The Smile, als ik nog te volgen ben. The Smile kwam denk ik voornamelijk voort uit Jonny's drive om sneller en losser te werken, daarom verwacht ik een volgend Smile-album wel op zeer korte termijn. Maar wanneer dat uit hun systeem is, kunnen ze met Radiohead aan echt iets heel erg nieuws, een volgend hoofdstuk, werken. Natuurlijk valt niet uit te sluiten dat een deel wishful thinking voor mij hierin meespeelt, maar ik denk dat het toch wel veelzeggend is dat Radiohead nooit zomaar een best-of-tour zal gaan doen, waar Blur dat wel doet, maar alleen weer aan de slag gaan als ze weer echt wat toe te voegen hebben (en dan van al die tussenliggende projecten iets mee kunnen brengen, waar dat bij Blur misschien ook minder uitdagend is omdat het daar allemaal inderdaad net wat dichter bij elkaar ligt).

Dat was omdat je voor mijn gevoel vrij dwingend aangeeft waarom het zo apart is om het werk van Selway hoger te beoordelen dan het solowerk van Yorke, daarmee zet je wel erg grote vraagtekens bij iets wat gewoon smaak is. Maar geschreven tekst kan altijd anders overkomen uiteraard.


Er is voor mij een verschil tussen ergens van houden (en wat in het totaalplaatje past) of tot je favorieten behoren

Radiohead als geheel is sowieso iets bijzonders en dat was het voor mij in 1997 al helemaal. The Bends en OK Computer is voor mij gevoel en hoofd, daarna werd het allemaal meer hoofd (als je begrijpt wat ik bedoel en zelfs daar heb ik niks op tegen). Selway is voor mij voornamelijk gevoel en bij mij wint gevoel het altijd in de muziek. Met teksten heb ik ook nooit zoveel en dat is iets wat menigeen totaal niet begrijpt.

De zang van Rufus Wainwright beschouw ik ook niet als favoriet, terwijl hij als artiest weer wel tot mijn favorieten behoort.

Ik geef meer aan dat ik in de nieuwe soloprojecten van de Blur leden het Blur geluid terug hoor. The Magic Whip haal ik nergens aan. Als ik je goed begrijp verwacht je ooit nog een Radiohead plaat, die als The Smile klinkt en niet als Radiohead? Zou goed kunnen, misschien brengen ze die gewoon onder de naam The Smile uit. Ik zou het niet weten. Zelf heb ik het meeste met The Bends periode, maar ben vreemd genoeg door The Smile de latere Radiohead platen meer gaan waarderen. Blijkbaar stond ik daar voorheen minder voor open.

En nogmaals, ik heb echt het gevoel dat Philip Selway zich gepasseerd voelt. Zijn beste vrienden hebben een vrijgezellenfeestje, en hij is niet uitgenodigd. Dat is het mooie aan muziekbeleving, iedereen haalt er weer wat anders uit.

Ik kan me er weinig bij voorstellen, maar dat vind ik nou juist zo leuk. Zou immers een nogal saaie plek worden hier als iedereen het met elkaar eens was. Maar het ging het mij dus meer om jouw verbazing dat Yorke's solowerk in het algemeen hoger gewaardeerd wordt dan dat van Phil, het was die verbazing die me verbaasde, want dat lijkt me dus juist vrij voor de hand liggend. Niet dat per se iedere Radiohead-liefhebber een fan hoeft te zijn van elke scheet die Thom laat, is het logischer om als Radiohead-fan Thom's solowerk boven dat van Phil te prefereren. Voor mij vormen Radiohead en Thom's andere projecten toch ook wel echt onderdeel van hetzelfde universum, het is niet voor niets dat het 6de en 7de bandlid, Nigel en Stanley, consequent met Thom samen blijven werken en niet met de rest.




Ah, interessant. Voor mij is de zang toch meestal wel nogal doorslaggevend. Maar dat je met name liefhebber bent van Radiohead's jaren '90-werk, maakt het dan wel weer ietsje beter te plaatsen dat deze plaat je meer aanspreekt dan een Tomorrow's Modern Boxes (om maar wat te noemen).

Ja, The Magic Whip haalde ik erbij omdat dat een plaat was die Blur na lange afwezigheid (12 jaar) uitbracht. En ik vind dat dus echt wel een te gekke plaat, maar tegelijk voegt het niet al teveel toe aan wat ze eerder hebben gedaan. Terwijl alle platen daarvoor (van Leisure tot Think Tank) steeds anders waren ten opzichte van elkaar, de band maakte echt een spannende ontwikkeling door. Zeer vergelijkbaar met Radiohead dus, maar ik verwacht dat Radiohead nooit een Magic Whip zal maken.

Ik verwacht dat Radiohead's volgende plaat weer grotendeels iets totaal nieuws zal laten horen. Op momenten klonk The Smile verrassend vertrouwd (op andere momenten ook totaal niet overigens), dus ik verwacht dat ze dat project ook als een uitlaatklep konden gebruiken om een versie van Radiohead te kunnen zijn zonder het gewicht en de verwachtingen die daarbij horen. Die ervaringen nemen ze dan natuurlijk ook weer mee naar het 'moederschip'.

Om het weer een beetje on-topic te brengen: ik denk dat het voor bands die zo lang bestaan, sowieso heel gezond is als de bandleden er eigen projecten op na houden. Gezond voor henzelf, maar ook voor de band. Of het dan allemaal even geslaagd is, is haast bijzaak. De ervaringen die worden meegenomen door de songschrijvers zal je natuurlijk eerder terug horen, dan die van de andere muzikanten.


Mooi toch hoe zoiets werken kan!

Dat is zeker het mooie eraan. Ik laat me waarschijnlijk ook wel beïnvloeden door interviews met Phil en met Ed, waarin zij zich uiterst warm uitlaten over The Smile. Maar ja, wie weet is dat alleen voor de bühne en vergaan ze ondertussen van frustratie.