Andy Shauf - Norm (2023)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Andy Shauf - Norm - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Andy Shauf - Norm
De Canadese muzikant Andy Shauf laat op Norm horen dat hij behoort tot de meest getalenteerde verhalenvertellers en songwriters van het moment en het album klinkt ook nog eens bijzonder aangenaam

Andy Shauf maakte in 2020 indruk met het fraaie The Neon Skyline, maar het deze week verschenen Norm sla ik nog wat hoger aan. Norm is niet alleen een conceptalbum met een bijzonder verhaal, maar is bovendien een album dat je direct vanaf de eerste keer horen voorgoed wilt koesteren. Het tempo ligt dromerig laag, de instrumentatie is subtiel maar smaakvol, Andy Shauf zingt fluisterzacht en de songs zijn van een niveau dat alleen de grootste singer-songwriters is gegeven. Andy Shauf laat je op Norm twaalf songs lang ontsnappen naar een wereld waarin alles mooi is en je kunt er zo vaak naar terugkeren als je zelf wilt. Bijzonder knap album.

Mijn eerste kennismaking met de muziek van Andy Shauf stamt uit 2018, toen het debuutalbum van zijn band Foxwarren verscheen. De Canadese muzikant had op dat moment ook al vier soloalbums op zijn naam staan, die in 2020 werden gevolgd door het ijzersterke The Neon Skyline, dat terecht opdook in flink wat jaarlijstjes. Na het tussendoortje Wilds, dat was gevuld met wat ruw restmateriaal van The Neon Skyline, keert Andy Shauf deze week terug met Norm.

Van Foxwarren hebben we al een tijd niets meer gehoord, maar zolang het solowerk van Andy Shauf zo goed is als op The Neon Skyline en nu weer op Norm, mis ik de band absoluut niet. Andy Shauf bleek al eerder een zeer getalenteerd verhalenverteller en dat talent hoor je ook weer op Norm dat een donker verhaal vol bijzondere wendingen vertelt. Het is een verhaal dat een roman verdient, maar het is ook een verhaal dat van de individuele songs op Norm een aaneensluitende luistertrip maakt.

Voor mij nog belangrijker is het feit dat dit verhaal is verpakt in een serie geweldige songs. Andy Shauf maakte Norm grotendeels in zijn eentje, maar het album is zeer smaakvol en met veel oog voor detail ingekleurd. The Neon Skyline herinnerde al aan de grote en hier en daar zelfs de allergrootste singer-songwriters uit de jaren 70 en deze komen ook weer voorbij op Norm.

Andy Shauf maakt op zijn zesde soloalbum vooral ingetogen muziek, maar door alle mooie details in de instrumentatie klinkt het album desondanks zeker niet kaal. De instrumentatie op Norm is song na song van een bijzondere schoonheid en intimiteit. De meeste songs hebben een organische basis slepen zich betrekkelijk langzaam voort. Op de relatief sobere basis zijn steeds fraaie accenten van met name keyboards gestapeld, die ondanks hun subtiliteit maximaal effect hebben. Norm is een album dat na zonsondergang op prachtige wijze tot leven komt, maar ik kan me ook al broeierige zomeravonden met het album als soundtrack voorstellen.

De zwoele klanken passen prachtig bij de bijzondere stem van Andy Shauf, die op Norm vooral fluisterzacht zingt en ook in vocaal opzicht herinnert aan grote singer-songwriters uit de jaren 70. Norm ligt voor een klein deel in het verlengde van het terecht bewierookte The Neon Skyline, maar op zijn nieuwe album klinkt de Canadese muzikant ook anders. De meeste songs op het album klinken jazzier en soulvoller, terwijl ook invloeden uit de softrock en softpop zoals die in de jaren 70 werden gemaakt aan terrein hebben gewonnen.

Norm slaat zich 35 minuten en een dozijn songs lang als een heerlijke warme deken om je heen en in die 35 minuten vergeet je de wereld om je heen. Het is een album dat direct vanaf de eerste noten vertrouwd klinkt, maar het is ook een album waarop veel moois valt te ontdekken. Het klinkt allemaal zo aangenaam dat je bijna vergeet te luisteren hoe knap het allemaal in elkaar zit, maar de songs van Andy Shauf zijn echt kunststukjes, net als het verhaal dat de Canadese muzikant vertelt in zijn nieuwe songs.

Norm is een album zoals de eveneens Canadese muzikant Ron Sexsmith die kon maken en laat die nu net volgende week opduiken met een nieuw album. Ik ben nu al benieuwd hoe dat album zich verhoudt tot Norm van Andy Shauf, maar dat die de lat ontiegelijk hoog heeft gelegd is voor mij zeker. Erwin Zijleman

Wat Erwinz zegt beaam ik

Weer een erg aangenaam album ja van Andy!

Andy Shauf doet waar hij goed in is. Het heeft voor mij niet meer de inpact dat hij had rond 2012-2016. Desalniettemin zorgt zijn stem, de prachtige muzikale begeleiding en het unieke sfeertje toch weer voor een hele fijne plaat. Met de luisterbeurt hoor je meer de verfijndheid in de muziek en dat weet mij toch weer erg aan te spreken.

Wat een heerlijke plaat is dit! Ik had altijd een beetje een haatliefdeverhouding met zijn stem en ook wel met zijn teksten (op zijn solowerk dan, bij Foxwarren gek genoeg geheel geen last van) maar juist omdat hij hier ook wel een beetje de creepy stalker speelt valt het ongemakkelijke geneuzel helemaal op z'n plaats. Daarnaast vind ik hem melodieus nog sterker dan voorheen, de weeïge lichtheid van de dromerige klanken maakt het misleidend muzakkerig en daarmee een des te effectiever contrast met de thematische tristesse. Een plaatje om niet snel op uitgeluisterd te raken!