Nog geen berichten hier? Zo'n heerlijke plaat dit, uit de hoek van zijn ex Cate Le Bon (die het produceerde, je herkent haar sound direct), zijn andere ex Aldous Harding (met wie hij nu tourt; ik zou ze vorige week zien maar helaas moest ik vanwege omstandigheden verstek laten gaan), en mede-Welshman (zo te zien geen ex) Gruff Rhys. Dit is een plaat die bij elke draaibeurt ongrijpbaar blijft maar toch heerlijk in het gehoor ligt, het heeft het speels-bevreemdende van Bowie's Berlijnse periode dat je ook altijd wel in Le Bon's muziek terug hoort, maar dan een stuk warmer en meer laid-back. Ben benieuwd naar zijn eerdere werken, hij heeft een hoop gemaakt zo te zien, en een veelbelovende kennismaking is dit zeker!