menu

Gena Rose Bruce - Deep Is the Way (2023)

mijn stem
3,62 (4)
4 stemmen

Australiƫ
Pop / Rock
Label: Dot Dash

  1. Future (4:02)
  2. Destroy Myself (2:34)
  3. Foolishly in Love (3:34)
  4. Harsh Light (2:16)
  5. Misery and Misfortune (3:14)
  6. Deep Is the Way (4:40)

    met Bill Callahan

  7. Morning Stars (3:21)
  8. I'd Rather Be a Dreamer (2:52)
  9. Love (4:22)
  10. I'm Not Made to Love Only You (4:38)
  11. Captive (4:46)
totale tijdsduur: 40:19
zoeken in:
avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Gena Rose Bruce - Deep Is The Way - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Gena Rose Bruce - Deep Is The Way
Wat je van ver haalt is lang niet altijd lekkerder, maar de uit Melbourne afkomstige Gena Rose Bruce heeft een album gemaakt dat niet alleen mooi is, maar ook op alle fronten anders klinkt dan die van de concurrentie

Deep Is The Way van Gena Rose Bruce is een album dat je niet moet beoordelen na vluchtige beluistering. De Australische muzikante beschikt over een zeer karakteristiek stemgeluid en heeft haar songs voorzien van een bijzondere instrumentatie en productie, die vaak echo’s uit het verleden bevat, zonder dat dit ten koste gaat van het eigentijdse geluid op het album. Ik had het album zelf in eerste instantie terzijde geschoven, maar hoe vaker ik naar Deep Is The Way van Gena Rose Bruce luister, hoe meer ik onder de indruk raak van haar bijzondere stem, de mooie gitaarklanken, de bijzondere productie en vooral van de fantastische songs van de Australische muzikante.

Gena Rose Bruce kende ik tot voor kort alleen van haar fraaie bijdrage aan het album Roses van de Australische band The Paper Kites uit 2021. De muzikante uit Melbourne debuteerde in 2019 met het album Can’t Make You Love Me en keert deze week terug met Deep Is The Way. Het is aan het begin van 2023 nogal druk in land van de vrouwelijke singer-songwriters, waardoor ik Deep Is The Way na mijn eerste selectie liet liggen. Dat lag niet alleen aan het grote aanbod in het genre, maar ook aan de muziek die Gena Rose Bruce maakt. De songs van de Australische muzikante wijken in meerdere opzichten af van wat momenteel gangbaar is, waardoor Deep Is The Way zich, in ieder geval bij mij, niet direct opdrong.

De muzikante uit Melbourne beschikt om te beginnen over een bijzonder stemgeluid. De zang op Deep Is The Way vond ik niet direct mooi, maar de stem van Gena Rose Bruce is mooier en veelkleuriger dan je bij oppervlakkige beluistering hoort. Het is een stem die geregeld wordt vergeleken met die van Angel Olsen, maar de zang op Deep Is The Way zit op een of andere manier ook vol met echo’s uit de jaren 80 en 90, zonder dat ik dat direct kan koppelen aan concrete namen.

Ook in muzikaal opzicht is het tweede album van Gena Rose Bruce geen doorsnee album. De Australische muzikante heeft de gitaren een prominente rol gegeven op haar tweede album. De gitaarlijnen zijn soms elementair, soms rauw en soms ruimtelijk, waardoor Deep Is The Way uiteindelijk voldoende gevarieerd klinkt. Zeker wanneer de inkleuring van de songs zich beperkt tot gitaarlijnen heeft Gena Rose Bruce een bijzonder eigen geluid met zowel invloeden uit de rootsmuziek als uit de indierock, maar ook als ze wat synths toevoegt aan haar muziek en opschuift richting pop, klinkt haar muziek anders dan die van haar talloze soortgenoten.

Het bijzondere karakter van het tweede album van Gena Rose Bruce wordt doorgetrokken in de productie, die ook afwijkt van wat momenteel gangbaar is. Met hier en daar flink wat galm en een wat zompig geluid bevat Deep Is The Way ook in productioneel opzicht wat echo’s uit de jaren 80 en 90. Ik moest er even aan wennen, maar uiteindelijk komen alle bijzondere ingrediënten in de muziek van Gena Rose Bruce fraai samen in de eigenzinnige productie van Tim Harvey.

De Australische muzikante is een bijzondere zangeres met een stemgeluid dat langzaam maar zeker steeds mooier wordt en dat vol gevoel zit, maar ze laat op Deep Is The Way vooral horen dat ze een groot songwriter is. Vrijwel alle songs op het album komen na een paar keer horen tot leven en blijven vervolgens aangenaam hangen. Het zijn songs die ook nog eens zijn voorzien van interessante teksten vol melancholie, die het album in kwalitatief opzicht nog wat verder optillen.

Hoewel de muziekwereld een stuk kleiner is geworden dan een aantal decennia geleden, toen albums uit Australië daadwerkelijk een paar weken onderweg waren, trekken Australische muzikanten nog altijd minder makkelijk aandacht dan hun Britse of Amerikaanse collega’s. Dat zal ook gelden voor Gena Rose Bruce, maar de muzikante uit Melbourne heeft een album gemaakt dat ook aan deze kant van de wereld alle aandacht verdient. Misschien helpt het fraaie duet met Bill Callahan, maar de rest van het album is nog een stuk beter. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 13:36 uur

geplaatst: vandaag om 13:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.