menu

Everything but the Girl - Fuse (2023)

mijn stem
3,32 (37)
37 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: Virgin

  1. Nothing Left to Lose (3:44)
  2. Run a Red Light (3:39)
  3. Caution to the Wind (4:06)
  4. When You Mess Up (3:48)
  5. Time and Time Again (2:51)
  6. No One Knows We're Dancing (4:09)
  7. Lost (3:25)
  8. Forever (3:41)
  9. Interior Space (2:24)
  10. Karaoke (3:51)
totale tijdsduur: 35:38
zoeken in:
avatar van coldwarkids
3,5
Nothing Left To Lose
Na 24 jaar weer terug op het toneel! Eerste nummer is sinds vandaag verschenen.

avatar van Gert1980
4,0
Heel fijn deze aankondiging, maar die hoes...


In deze woelige tijden hebben we houvast nodig. Een EBtG album biedt dat. Saai, maar wel goed.

avatar van coldwarkids
3,5
Fijn dat ze terug zijn, EBTG! Caution To The Wind is inmiddels ook te beluisteren.

avatar van Gert1980
4,0
coldwarkids schreef:
Fijn dat ze terug zijn, EBTG! Caution To The Wind is inmiddels ook te beluisteren.


Kan er toch maar weinig aan vinden.
Ik werd van de aankondiging van dit album erg blij, maar tot nu doet het me allemaal weinig.
Nog een paar weken, dan weten we meer.

avatar van Mjuman
Op Tidal zijn inmiddels 3 tracks te beluisteren. De stem van Tracy heeft wel iets van de magie verloren, maar ben toch benieuwd hoe het hele album is.

avatar van coldwarkids
3,5
Vind het ook allemaal niet bijzonder..

avatar van RogerV
Wat een lelijke hoes. Maar die Nothing Left To Lose en Caution To The Wind vind ik uitstekende nummers dus ik ben wel benieuwd.

De stem van Tracy is wel heel anders gaan klinken inderdaad. Veel donkerder en zwaarder. Ik zou het niet direct herkennen als EBTG-muziek. Maar dat heeft ook wel wat.

avatar van verm1973
2,5
In 1982 werd de band Everything But The Girl opgericht. De naam van de band is afkomstig van een slogan van een meubelwinkel die in de jaren zeventig en tachtig reclame maakte met de slogan ‘For your bedroom needs, we sell everything but the girl’. De twee leden van Everything But The Girl, Tracey Thorn en Ben Watt, vonden deze zin typerend voor de achterblijvende vrouwenemancipatie in het verenigd koninkrijk. De slogan als bandnaam gebruiken gaf de twee de gelegenheid om genderongelijkheid en seksisme onder de aandacht te brengen. Boeiend verhaal? Niet echt, maar het is het meest interessante verhaal dat er te vertellen is over deze band. Over zijn nieuwe album Fuse – het eerste album in 24 jaar tijd – is al even weinig interessants te melden.

De eerste single en tevens albumopener Nothing Left To Lose is een van de weinige uptempo nummers op dit tien tracks tellende album. Vanuit muzikaal perspectief best een aangename track in de categorie luie-zomeravond-lounge, hoewel de tekst nogal dystopisch aandoet: ‘Kiss me while the world decays/Kiss me while the music plays.’ Om vervolgens het lied tekstueel af te ronden met ‘What is left to lose?/Nothing left to lose.’

Fuse vervolgt met het nummer Run A Red Light. Dit lied lijkt precies het tegenovergestelde te doen van het eerste lied. Nu is het juist de tekst over het gevoel van onbezorgdheid en vrijheid van een nacht in het hier en nu als een uitlaatklep voor stress en druk van het dagelijks leven, die positief is. De muziek daarentegen is traag en bedrukt, maar als dit lied overgaat in Caution To The Wind ontstaat een verleidelijk aangename, licht erotiserende clubsfeer.

Maar daarna verzwakt de sfeer van Fuse en zakt deze langzaam weg in een moeras van, naar alle waarschijnlijkheid, goede bedoelingen. Zo wordt de zang van Tracey Thorn op een aantal tracks die volgen volstrekt overbodig voorzien van rare effecten op ogenschijnlijk willekeurige momenten. Een soort auto-tune 2.0, maar dan nog irritanter. Op de resterende liedjes zijn Thorn en Watt vooral met zichzelf bezig: zelfreflectie, spijt, gemiste kansen en herinneringen aan diegenen die ze onderweg verloren. Bijvoorbeeld het nummer Lost, waarin Thorn terugkijkt op het overlijden van haar moeder. ‘I lost my mind last week/I lost my place/I lost my bags’, zingt Thorn op dit ambient-klinkende lied. In een gelijksoortige sfeer eindigt Fuse met het nummer Karaoke en vraagt de zangeres zich af welk doel haar kunst nu eigenlijk dient. De meeste luisteraars zullen deze vraag aan zich voorbij laten gaan, al was het maar omdat ze nog bezig zijn met de vraag of er met Fuse überhaupt sprake is van kunst, want hoewel Everything But The Girl in het Verenigd Koninkrijk tot op de dag van vandaag kan leunen op veel lof en aanzien, moet ze het op het muzikale wereldtoneel vooral hebben van hun enige hit uit 1995: Missing. En dan nog niet eens de redelijk gezapige albumversie, nee, er moest een remixversie van de Amerikaanse dj Todd Terry aan te pas komen om dit nummer wereldwijd de top 10 in te slingeren.

Het succes van weleer van Eveything But The Girl zal door geen enkele van de tien tracks op Fuse worden geëvenaard, tenzij er een dj mee aan de slag gaat om er licht verteerbare remixes van te maken. Fuse brengt eenvoudigweg te weinig onderscheidend vermogen met zich mee om boven het maaiveld van goedbedoelde synth-popliedjes uit te stijgen en dat is na een radiostilte van 24 jaar toch wel teleurstellend.

Everything But The Girl - Fuse - nieuweplaat.nl

avatar van erwinz
4,0
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Everything But The Girl - Fuse - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Everything But The Girl - Fuse
Ik moest op een of andere manier wel even wennen aan Fuse, maar uiteindelijk is het album niet zo gek ver verwijderd van het gedroomde comeback album van de band van Tracey Thorn en Ben Watt

Volgend jaar is het alweer veertig jaar geleden dat Eden, het debuutalbum van Everything But The Girl, verscheen. Het is het album van die fenomenale stem, maar ook het album van memorabele songs, die de jaren 80 voorzagen van warmte en kleur. Tien jaar later verscheen met Amplified Heart mijn favoriete album van Everything But The Girl, waarna de band zou kiezen voor elektronica en de dansvloer. Na een stilte van bijna 24 jaar zijn Ben Watt en Tracey Thorn terug met Fuse, dat, zeker na enige gewenning, een gedroomd comeback album blijkt. Fuse is een album met eigentijdse elektronica, een vleugje nostalgie en wat ruwere zang, maar het klinkt vooral als Everything But The Girl.

Het is al een paar maanden groot nieuws dat het Britse duo Everything But The Girl deze week na bijna 24 jaar afwezigheid terugkeert met een nieuw album. Natuurlijk maakten zowel Ben Watt als Tracey Thorn, die nog steeds een paar vormen, sindsdien een aantal prima soloalbums, maar het oeuvre van Everything But The Girl stopte tot deze week met het in de herfst van 1999 verschenen Temperamental. Het is het tweede album van het duo waarop Tracey Thorn en Ben Watt kozen voor een elektronisch klankentapijt, dat me toch net wat minder goed beviel dan de organische klanken van hun eerste albums. Op Fuse keert het Britse tweetal niet terug naar de meer organische en jazzy wortels, want vanaf de eerste track domineert de elektronica, die overigens wel verrassend veelkleurig is.

Ik ontving een paar weken geleden al een stream van het album en bij eerste beluisteringen vond ik het album vooral tegenvallen. Niet eens zozeer vanwege alle elektronica, want die vond ik uiteindelijk toch best goed passen bij de geweldige stem van Tracey Thorn. Het is vooral de zang die me bij eerste beluisteringen wat tegen viel. Tracey Thorn behoorde decennia lang tot de beste zangeressen van het Verenigd Koninkrijk, maar op Fuse klinkt haar stem wat donkerder en minder zwoel dan op de vroege albums van Everything But The Girl.

Het is op zich niet zo gek dat de tand des tijds wat heeft toegeslagen, maar Fuse klinkt in muzikaal opzicht hier en daar als de logische opvolger van het 24 jaar oude Temperamental of enkele andere albums van de Britse band, waardoor de anders klinkende stem van Tracey Thorn extra opvalt. Het tegenvallen van Fuse had vast ook wel wat te maken met de torenhoge verwachtingen, want met name in haar laatste jaren verkeerde Everything But The Girl in topvorm.

Sinds mijn eerste beluisteringen van Fuse is er wel steeds meer op zijn plek gevallen. De songs op het album bevallen me een stuk beter dan bij de eerste kennismaking en ook de instrumentatie vind ik inmiddels een stuk mooier, zeker wanneer Ben Watt en Tracey Thorn niet vertrouwen op beats die wat in de jaren 90 zijn blijven hangen. Dat gebeurt niet al te vaak, want hoewel Fuse deels vertrouwd klinkt, heeft Ben Watt de elektronica op het album toch fraai gemoderniseerd.

Ook in de zang van Tracey Thorn valt steeds meer op zijn plek. Het besluit om haar stem hier en daar elektronisch te vervormen of zelfs de autotune in te zetten zijn echt bezopen ideeën, maar in de meeste tracks hoor ik toch steeds meer van de jonge Tracey Thorn, aangevuld met een randje gruis en doorleving.

Fuse is wat mij betreft een album dat je vooral niet moet laten opboksen tegen onrealistisch hoge verwachtingen, zeker niet bij eerste beluistering. Het album is bij mij in een paar weken gegroeid van een fikse tegenvaller naar een album dat recht doet aan het fraaie oeuvre van Everything But The Girl en dat is na bijna 24 jaar een knappe prestatie.

Zeker wanneer je het album wat vaker hoort valt op hoe mooi de arrangementen zijn en met hoeveel gevoel Tracey Thorn zingt. En als helemaal aan het eind van het album het fraaie Karaoke begint, ben je, ondanks de moderne touch, weer even terug in de beginjaren van Everything But The Girl en weet ik direct weer, waarom ik vanaf het volgend jaar alweer veertig jaar oude Eden een zwak heb voor de muziek van Ben Watt en Tracey Thorn. Erwin Zijleman

avatar van Gert1980
4,0
Voorlopig een 3, maar wellicht gaat ie nog groeien.

De stem van Tracy doet me af en toe beetje denken aan die van Alison Moyet.

avatar van jaspervanbochove
3,5
Ik werd deze week getipt door een vriend over dit album. Kende alleen maar debuut Eden. Dacht altijd dat EBTG in de latere elektronische stijl niet zo boeiend was, maar door dit album moet ik mijn mening misschien toch wel gaan herzien. Het is pas de tweede keer dat ik het album nu hoor, maar vind de elektronica subtiel , de nummers gevarieerd en de stem van Tracey is veranderd, meer doorleefd. Het werkt voor mij. Benieuwd of het album nog verder gaat groeien.

avatar van nico1616
4,5
Een wat lauwe ontvangst hier voor dit album. Het ligt nochtans volledig in de lijn van Temperamental uit 1999. Ik vind stem van de oudere Tracey nu zelfs nog meer doorleefd. Een van mijn albums van het jaar.


avatar van Gert1980
4,0
nico1616 schreef:
Een wat lauwe ontvangst hier voor dit album. Het ligt nochtans volledig in de lijn van Temperamental uit 1999. Ik vind stem van de oudere Tracey nu zelfs nog meer doorleefd. Een van mijn albums van het jaar.


Na hem de afgelopen week vrijwel de hele tijd te hebben geluisterd heb ik hem verhoogd naar een 4.
De doorleefde stem doet het goed en het album blijft per luisterbeurt groeien .

avatar van luigifort
4,0
Zeer fijn album met echt een überzalige closer!

avatar van Weirdo Wizzy
3,0
Ik ken de band eigenlijk alleen van de jaren 90 albums Walking Wounded en Temperamental en die vind ik beide erg goed, dus ik was wel benieuwd waar ze 24 jaren later mee op de proppen zouden komen. Qua stijl is het niet heel veel anders. De sound is wel wat moderner natuurlijk en de stem van Tracey Thorn is niet echt achteruit gegaan, maar je kan wel horen dat ze wat ouder is geworden. Verder overheerst wel die vertrouwde, melancholische nachtvibe.

Belangrijker is de vraag of het kwalitatief in orde is. Nou ja, slecht is het zeker niet, maar het kan zich ook niet meten met eerder genoemde albums wat mij betreft. De eerste drie nummers ben ik eigenlijk best wel over te spreken; die zijn gewoon goed. Sterker nog, Caution To The Wind vind ik geweldig. Lekker uptempo en Tracey's zang klinkt zo 'warm' over zulke producties; prachtig nummer. Helaas is het volgende nummer dan weer het minste nummer van het album. De titel dekt de lading wel aardig. Time And Time Again klinkt dan wel weer lekker, maar is ook zo weer voorbij waardoor het iets niemendallerigs heeft. Ik heb dat bij wel meer nummers op dit album, dat gevoel dat het best goed is, maar toch het gevoel dat er wat meer uit te halen was. Forever is wat dat betreft ook wel een goed voorbeeld. Het slotnummer is dan wel weer heel mooi. Daar heb ik niks op aan te merken. Karaoke en Caution To The Wind zijn wel duidelijk mijn favoriete nummers van het album.

Al met al heb ik toch wel een zwak voor Everything But The Girl. Mooie elektronische producties en die stem van Tracey Thorn hè. Wel te wisselvallig dit album - met name als ze de vaart eruit halen - en de speelduur is al niet al te lang. Ik hou het voorlopig op drie sterren. Ik moet toch een beetje streng zijn

avatar van Chet
3,0
De albums Eden, The Language of Life, Amplified Heart en Temperamental staan hier in de kast en eigenlijk is The Language of Life uit 1990 de enige die ik nog zeer regelmatig opzet.
Dat er vorig jaar een nieuw album was verschenen had ik, tot vandaag, volkomen gemist. Dank weer aan deze website!
Ik vind het, op het fraaie Lost na, geen heel indrukwekkend album.
Zoals hierboven al gesteld: Fuse ligt een beetje in de lijn van Temperamental en eigenlijk was ik bij dat album al een beetje afgehaakt.

Gast
geplaatst: vandaag om 21:25 uur

geplaatst: vandaag om 21:25 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.