Noel Gallagher's High Flying Birds - Council Skies (2023)

Noel is weer eens terug met een volwaardig nieuw album. Pretty Boy was al eerder naar uitgebracht en Easy Now is ook sinds vandaag uit. Op basis van deze twee nummers lijkt hij de iets experimentelere kant van Who Built the Moon? achter zich te laten en weer terug te keren naar zijn vertrouwde sound van de eerste twee albums.

Ik kijk er naar uit. Easy Now heeft een fijne flow en tracks 5, 11 en 12 zijn al als demo te horen op Spotify, ook prima nummers. Eerste single Pretty Boy deed me iets minder, maar de instrumental op de deluxe versie lijkt me wel interessant.

Noel Gallagher kan het nog steeds. "Easy Now" is een topper, wat een oorwurm.

De eerste keer sinds Chasing Yesterday dat ik weer uitkijk naar een album van Noel Gallagher. Easy Now klinkt heerlijk.

Noel lijkt op soloalbum #4 eindelijk de juiste natuurlijke balans in zijn producties te hebben gevonden.

Dead to the World:
https://www.youtube.com/watch?v=10Wi-IonbQY

Leuke, traag voortkabbelende plaat, met Dead To The World als mooiste nummer. En dan ineens (ik draaide de deluxe versie) hoor je een song die met kop en schouders boven het voorgaande uitsteekt. En dat, tja, is dan een compositie van John Lennon...
(En Pretty Boy is het neefje van A Forest)

Iemand die weet waar de melodie van gepikt is vanuit Love Is A Rich Man zo rond 3.43 - 4.00 ? Die komt me zo bekend voor precies...

De nieuwe versie van Oasis' Don't Stop is leuk maar voor mij was de demo zonder strijkers beter, de Lennon cover is wel zeer leuk, de instrumentale versies & remixes hoefden niet voor mij op de bonus schijf.

Noel Gallagher is verantwoordelijk voor minstens 25 van mijn favoriete nummers aller tijden. Dat maakt het luisteren naar Council Skies behoorlijk pijnlijk. Muzikaal zit het allemaal prima in elkaar maar op wat uitzonderingen na zijn de liedjes er gewoon niet. Hopelijk gaat de plaat nog groeien.

Intrigerende tekst: wat bedoel je precies?

Het doet me (vooral door de drum) aan I am the resurrection van Stone Roses denken

Bijzonder al die negatieve comments. Dit is toch bij far de beste plaat die Noel heeft uitgebracht sinds Chasing Yesterday. Een 4 voor het moment.

Die schoot mij ook direct te binnen inderdaad.

Dat ik de songs niet heel sterk vind

Lekker avontuurlijk album. De focus ligt meer op het geheel dan op losse nummers met snel herkenbare refreinen; prima dat Noel een keer voor een andere insteek kiest. Er is desalniettemin een schat aan mooie melodieën en instrumentatie te vinden.

Edit: You Ain't Goin' Nowhere (track 23) is geschreven door Bob Dylan. Leuk vlot nummer, had het nog nooit eerder gehoord.

De tracklist bestaat uit 11 songs maar het laatste nummer staat bij de vinylversie op een aparte 7’’. Wie verzint die onzin. Had qua lengte perfect op de plaat gekund.

Oeff...dit valt niet mee. Noel ben ik altijd vanaf de zijlijn blijven volgen. Zijn bandje Oasis heeft mij nooit weten te boeien. Broer Liam's zangkwaliteiten zullen technisch goed in elkaar steken maar ik trek die zeikstem maar heel kort. Noel is niet gezegend met een geweldige stem maar met zijn compositorische kwaliteiten is niks mis. De voorgaande platen van Noel zijn best aardig en bevatten een aantal juweeltjes van songs. De beste man weet fraaie arrangementen te koppelen aan een weelderige sound.

Council Skies heb ik een paar keer de revue laten passeren maar ik word er niet warm of koud van. Er is sprake van weinig variatie maar de plaat mist ook verassende wendingen, is wat kaler gearrangeerd en de nummers klinken in mijn ogen eenvormiger. Een uitschieter staat er niet op, maar om nu te zeggen dat alle songs een dikke voldoende scoren dat is zeker niet het geval.
Van creatieve armoede is misschien te weinig sprake maar de inspiratie die Gallagher had om dit plaatje te maken heeft hij niet weten om te zetten in een afwisselende worp. Een mager oordeel derhalve.

De plaat bestaat uit 10 nummers. Jij hebt een versie met een extra 7", niet elke versie heeft die, dus dat zijn per definitie 2 bonusnummers. "Die onzin" is de enige juiste keuze, niets zo verschrikkelijk als bonusnummers die rechtstreeks op dezelfde kant geperst zijn.

De vier tracks die als single zijn uitgebracht, hier ook als clip te zien, vind ik de beste songs van het album.
Vijf sterren niveau.
Dat kan van de rest minder worden gezegd. Dat zit dan tussen drie en drie en een halve ster.

Ik vind Love is a rich man erg matig, het heeft dan nog een aardige solo.
Maar ik denk dat Noel Gallagher ook heel goed in de gaten heeft wat hij als track uitbrengt en wat niet.
De stevig Britpop van Oasis hoeft niet per se het uitgangspunt te zijn voor een succesvol vervolg voor de hoofdrolspelers.

De dromerige poprock, voorzien van uitstekende melodielijnen ligt Noel Gallagher eigenlijk nog het beste.
Als (vermoedelijk) laatste single adviseer ik dan nog maar het laatste nummer van het album, Think of a Number.

Ik roep Dead to the World maar alvast uit tot track van het jaar. Echt één van de beste dingen die ik ooit van Gallagher heb gehoord

100%

Nu alweer een aantal keer geluisterd en ik word er happy van!

Council Skies, Pretty Boy en Easy Now zijn de beste drie wat mij betreft.

Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat mijn aandacht na There She Blows wel een beetje verslapt.

Dead To The World ook zeker een goede track!

Beste solo plaat tot nu toe.
Blijf hem maar draaien

Hoe weinig toonbeeld van bescheidenheid hoe dan ook, toch is onze stuurs arrogante Noel Gallagher nog altijd geen vadsige zak. Neen, hij blijft zelfs de avontuurlijke jongen die nooit zal teren op wat voorbij is en evenmin op de lauweren zal rusten van een intussen goedgevulde Oasis-portemonnee vol parels en diamanten. Laat dit dan ook de reden zijn waarom Noel hier ten huize nog altijd veel krediet krijgt in music playtime en dit nu zeker na zijn vierde solo-release, 'Council Skies'. Echt zijn sterkste werk sinds tijden én er moet bij gezegd: 't klinkt ook heel vertrouwd Oasis.

Mmm en op de hoes staat er een schare instrumenten uitgestald, op een bijzondere plek voor de man voor wie toendertijd voetbal zowat de helft van zijn jonge leven invulde, op het heilige Maine Road Manchester namelijk, waar weleer, in het intussen afgebroken legendarische voetbalstadion, talloze en evenveel zinderende match-aftrappen werden gegeven. Duidelijk, Noel Gallagher duikt resoluut zijn nochtans niet al te rooskleurige jeugd in, wist nu tijdens de lockdown zelfs door de rauwe grijsheid van zijn Manchester muzikaal gïnspireerd te worden.

Het groots wiegend, orkestrale 'Dead to the World', song met uitgesproken film-noir vibe, is zo'n persoonlijk roots-epos van Gallagher waar hij vol emotie en melancholie door al die vervlogen Manchester-jaren struint. Halverwege mag daar ook een retrowarm Frans accordeon niet bij ontbreken. Topsong!

Verder nog, in het hart van de plaat, is er het titelnummer 'Council Skies'. Met op Caraïbisch ritme digitaal gestemde gongs opent het Noel's nostalgieke Manchesterdroom over zijn jeugdig magisch zoeken naar schoonheid, over zijn uitbreken uit die grote bad city recht naar de betere toekomst. Contradictorisch toch die intrinsieke nostalgie naar het armeluisleventje daar in hun ooit povere Manchester-council flat, die overigens door de Gallaghers' moeder nog steeds niet is verlaten. In de video van 'Council Skies - pour la petite histoire - voert Gallagher ook nog de excentrieke hanenkam John Robb van Manchester-punkband The Membranes ten tonele. De uitvinder by the way van de term 'britpop' hiermee meteen ook loensend achter het mengpaneel vereeuwigd.

Best wat memorabele songs op dit 'Councel Skies'.' Trying to Find a World That's Been and Gone Pt. 1', haha, is een 'halve song', het oorspronkelijke Part 2 sneuvelde bij nader toezien simpelweg weer in een opwelling van 'first idea, always best idea'.
In de soul van 'I'm Not Giving Up Tonight' zit een verzetsnummer verborgen, dat hier dus passend als opener kan worden gebruikt. Een Gallagher ook die zich tussen al die meeslepende strijkers tot het uiterste inspant om het dan toch allemaal gezongen te krijgen, een klip die hij verder nog een paar keer zal moeten nemen. Zijn daar voorts ook Noel's vrienden. Ja, al meteen op 'Pretty Boy', The Smiths-kopstuk Johnny Marr warempel uitdagend op drummachine in plaats van op gitaar. In overleg met makker Robert Smith krijgt 'Pretty Boy' bovendien al direct een remix tot een op en top The Cure-sfeernummer. Vervolgens had ook buurman Paul Weller naar verluidt muzikaal meer dan wat haver in de pap te brokken

Op het beresterke 'Open the Door, See What You Find' valt dan de zonnegloed glorieus psychedelisch binnen met een geweldige snarenexplosie en dreunende drums. Gallagher's persoonlijkste song over naar jezelf kijken in de spiegel en er zo jezelf mee leren accepteren. Zijn 'Easy Now' is een ballade over talentloos beroemden die met hun 'hollow crown' alles zomaar in de schoot geworpen krijgen zonder iets ook maar ergens te verdienen. De song rolde eruit met die opvallende, bewuste Pink Floyd-inslag en werd uiteindelijk voorzien van de briljante gitaren van co-producer Paul Stacey zelf, die - bij afwezigheid van - dan maar zelf een potige David Gilmour-imitatie ten beste geeft. Pluim!

Voor hardere songs zo opzwepend als wat moet je dan weer bij 'Love Is a Rich Man' zijn, gigantische gitaarsong, aangedreven door rockende drums.

Gallagher houdt natuurlijk ook nog altijd van bijna Beatleleske precisie. Die krijg je onder meer in 'Think of a Number', episch nummer drijvend op strikte drumbeat en cirkelende akkoorden. Tegelijk een persoonlijk, somber nummer over besluiteloosheid in een wrede wereld.

'Council Skies' is een even gevarieerd breed als overwegend Oasis resonerend poprock-album, vol nuance, melodieuze creativiteit, met ijzersterke instrumentatie en met altijd meezingbare refreinen. Gallagher is de ambitieuze impulsenzoeker in het midden van The High Flying Birds die in zijn werkethiek altijd al enkel maar oog heeft voor de song en dan ook de song alleen, een composer die at work ook altijd meer wil dan enkel dat ene kleur, die onmiddellijk grijpt naar het coloriet van de hele regenboog ineens.

Meteen na het verschijnen van 'Council Skies' duiken ze dan ook weer op, de speculaties: en wat nu met Oasis? De gouden stem van zijn broer erbij ware voor ''Council Skies' inderdaad zeker een regelrechte meerwaarde geweest. Maar voor de dromers, zien we daar niet dat het water tussen de Gallagher-broers nu toch al wat minder diep is geworden? Met een Liam die zich recent over titelsong 'Council Skies' van voormalig spitsbroeder Noel uitlaat met: "Hoe kan zo'n kleine gemene man zo'n prachtige song schrijven?" Waarop ook Noel ergens omfloerst laat horen: "Zou jij na een vechtscheiding nog op vakantie gaan met je ex?" Bijna hoffelijke uitlatingen toch voor hun doen. Maar soit - historisch! - hun Manchester City haalde deze avond zojuist toch wel de Champions Ligue 2023 binnen. Kan het voor de duizenden - henzelf incluis - nu toch evengoed niet hét mooie momentum zijn, dat heus helemaal ontladend Oasis-feestje? Manchester City, Oasis United. Tijdstip uiteraard geheel vrij te bezien.

Bedankt voor de geweldige recensie henrie9

Liam heeft gezegd dat als Man City de CL won, Oadis terug bij elkaar kwam

Dit was FC Etihad.

Maar z’n pestbroer Noel niet!

Dit vierde album strompelt matig uit de startblokken met I'm Not Giving Up Tonight, maar gelukkig is het daarop volgende Pretty Boy wel sterk. Vervolgens is het songmateriaal aan de wisselvallige kant, met hier en daar een positieve uitschieter, zoals de fijne titeltrack. De drie bonustracks zijn ook de moeite waard. Al met al iets beter dan het vorige album, Who Built The Moon?, maar het niveau van het debuut wordt wederom niet benaderd.

Ik vind I'm Not Giving Up Tonight juist één van de betere nummers van dit prima album en ik zie dat er meer users een vinkje achter gezet hebben. Dus van mij mag Noel lekker doorstrompelen.

En dat is voor mij moeilijk om te volgen. Het songniveau op dit album is juist behoorlijk hoog.

Heb je 'm soms 1x beluisterd? Een vette onvoldoende voor deze prima plaat van Noel kan ik niet goed plaatsen.

Ben een Oasis fan van het eerste uur, hou ook van de meeste high flying birds platen, maar deze doet me vrijwel niets. Teveel strijkers en blazers en de liedjes beklijven niet.

Fijne plaat is het weer van Noël Gallagher en leuke tracks ook op de bonus disc.

Zijn solowerk vind ik veel aangenamer dan het latere Oasis werk, sterkere songs en ook een veel meer verfijnde productie.