Jammer dat de interesse voor City and Colour wat lijkt uitgedoofd op musicmeter. Dallas Green maakt al jaren uitstekende platen, niet heel opvallend maar toch telkens verschillend van productie en op elke worp wel een aantal uitschieters. Opvallend is natuurlijk zijn heldere hoge stem die vooral mooi tegen kleur biedt op de momenten dat dat nummers wat steviger klinken. De focus op The Love Still Held Me Near ligt meer op het liedje en minder op sound zoals bij het voorlaatste album A Pill for Loneliness waarbij Dallas Green met space rock experimenteerde. Dallas Green verloor zijn beste vriend die omkwam bij een duik ongeluk en schreef de periode van rouw van zich af. Het resultaat is een schitterend album, met teksten die bol staan van verdriet, en hoe je de draad weer oppakt na elkaar een periode waarbij alles uiteen lijkt te vallen.
De productie is ook mooi vol en in de nummers klinken als een klok met veel details, diegene die de mix van dit album onder zijn handen had, verdient een pluim!
Leg dit album eens naast een album als The Hurry And The Harm, en je hoort hoe Green zich ontwikkeld heeft. Dit album klinkt zoveel rijker en dieper! Wat mij betreft zijn beste album sinds Little Hell.
25 oktober live te bewonderen in de Melkweg. Er zijn nog kaarten. Gaat dat zien mensen! Ik ben er in ieder geval bij ☺️