Blondshell - Blondshell (2023)

Een van de beloftes van 2023. Ben benieuwd. Joiner is nu inmiddels ook al te beluisteren. Veronica Mars valt in tegenstelling tot andere nummers in het niets. Belooft sowieso veel goeds.

Ben zó verliefd op Joiner

Salad live:

https://youtu.be/nUiFV1v674Q

Prijsnummer voor mij tot nog toe het overrompelende Kiss City.,

Niet alles bevalt een goed, maar 'Veronica Mars' verdient alleen al twee punten. Er staan iets teveel ballads op naar mijn mening. Die leiden wat af.

Veronica Mars vind ik juist een vervelend chaotisch nummer. Valt uit de boot tov de prachtige indiepop songs.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Blondshell - Blondshell - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Blondshell - Blondshell
Het debuutalbum van de Amerikaanse muzikante Blondshell wordt deze week onthaald met superlatieven en dat is niet overdreven, want wat blijven de melodieuze songs op het album lekker hangen

Blondshell is het alter ego van de Amerikaanse muzikante Sabrina Teitelbaum, die deze week debuteert met een titelloos album. Het is een album uit een momenteel werkelijk overvolle vijver, mar Blondshell heeft net wat meer te bieden dan de meeste van haar concurrenten. Zo zijn de songs van de muzikante uit Los Angeles stuk voor stuk bovengemiddeld goed en steken ook de zang en de instrumentatie op het album ruim boven het maaiveld uit. Het debuutalbum van Blondshell is een ‘coming of age’ album met zeer persoonlijke teksten, maar het is ook een album vol songs die je na een keer horen niet zomaar gaat vergeten. Het zou me dan ook niet verbazen als Blondshell heel groot gaat worden.

Is er nog ruimte voor een volgende jonge vrouwelijke singer-songwriter met een voorliefde voor indierock? Wat mij betreft wel, al wordt het wel steeds lastiger om een debuutalbum te maken dat zich weet te onderscheiden van of zelfs iets toevoegt aan alles dat er al is. Als we de internationale muziekpers moeten geloven is dat de Amerikaanse muzikante Sabrina Teitelbaum gelukt op haar onder de naam Blondshell gemaakte debuutalbum, dat deze week is verschenen.

Sabrina Teitelbaum werd geboren in New York, maar zocht een tijdje geleden haar muzikale geluk in Los Angeles. Dat geluk lijkt ze te hebben gevonden, want het gaat opeens hard met Blondshell. Het alter ego van de jonge Amerikaanse muzikante stond begin dit jaar nog in het voorprogramma van Suki Waterhouse, maar wordt deze week onthaald als een van de grote ontdekkingen van het nog altijd redelijk prille muziekjaar 2023.

Superlatieven worden hierbij niet geschuwd en als zelfs de normaal gesproken behoorlijk kritische Britse kwaliteitskrant The Guardian spreekt over de geboorte van een rockster, moet er toch wel iets aan de hand zijn. The Guardian noemt overigens Hole en vooral PJ Harvey als relevant vergelijkingsmateriaal en dat zijn vergelijkingen die me op zijn minst nieuwsgierig maakten naar het debuut van Blondshell.

Ik heb het album inmiddels flink wat keren beluisterd en begrijp het enthousiasme van de internationale muziekpers inmiddels wel, al lijkt het bejubelen van Blondshell ook wel wat op een hype. Dat Sabrina Teitelbaum zich als Blondshell weet te onderscheiden van de talloze jonge vrouwelijke muzikanten die de afgelopen jaren zijn opgedoken durf ik echter wel te bevestigen.

Dat ligt niet zozeer aan de invloeden van PJ Harvey, die ik de laatste jaren veel vaker ben tegengekomen, en ook het feit dat het titelloze debuut van Blondshell een echt ‘coming of age’ album is, is niet heel bijzonder. Het bijzondere zit hem ook niet direct in de stem van de Amerikaanse muzikante, al zingt ze absoluut verdienstelijk. Het onderscheidende van het debuutalbum van Blondshell zit hem wat mij betreft vooral in de songs en de inkleuring van deze songs.

In de nog geen twee minuten durende openingstrack rockt Blondshell lekker stevig en mogen de gitaren uiteindelijk flink ontsporen, waarna de tweede track juist heerlijk loom klinkt, tot ook deze wat heftig eindigt. En zo gebeurt er in iedere track op het album weer wat anders, maar alles blijft even lekker hangen, waarbij het niet zoveel uitmaakt of de songs ingetogen of stevig zijn.

Sabrina Teitelbaum laat op haar debuutalbum horen dat ze heerlijk melodieuze songs kan schrijven die na één keer horen voorgoed in je hoofd zitten en dat is een bijzondere gave. Het zijn bovendien songs die ruw, ongepolijst en stekelig kunnen klinken, maar op hetzelfde moment klinken als nagenoeg perfecte popsongs met hier en daar wat echo’s uit de jaren 90. Nu ik het album wat vaker heb gehoord, raak ik overigens ook steeds meer onder de indruk van de zang op het album, die veelkleuriger is dan die van de meeste jonge muzikanten in het genre.

Het debuutalbum van Blondshell wordt momenteel de hemel in geprezen, maar het kan ook best zo zijn dat we dit album over een paar maanden compleet vergeten zijn. Dat laatste hoop ik overigens niet, want Sabrina Teitelbaum laat als Blondshell horen dat ze zomaar kan uitgroeien tot de jonge vrouwelijke singer-songwriters die de indierock van dit moment kleur geven. Erwin Zijleman

Het begint zo lekker om vervolgens in deel 2 zo ongelofelijk hard in te kakken in ultieme inwisselbaarheid. Schizofrene plaat dit.... Jammer!! Als ze het lef van deel 1 had doorgezet was het een toppertje geweest!!!