menu

The Blood Brothers - ...Burn, Piano Island, Burn (2003)

mijn stem
3,59 (39)
39 stemmen

Verenigde Staten
Punk / Rock
Label: V2

  1. Guitarmy (0:39)
  2. Fucking's Greatest Hits (2:59)
  3. Burn, Piano Island, Burn (3:48)
  4. Every Breath Is a Bomb (4:45)
  5. Ambulance Vs. Ambulance (2:55)
  6. USA Nails (5:14)
  7. Cecilia and the Silouette Saloon (4:51)
  8. Six Nightmares at the Pinball Masquerade (4:16)
  9. The Salesman, Denver Max (4:31)
  10. I Know Where the Canaries and Crows Go (3:24)
  11. God Bless You, Blood Thirsty Zeppelins (4:49)
  12. The Shame (8:07)
totale tijdsduur: 50:18
zoeken in:
4,0
Lekker drukke en chaotische plaat met I Know Where the Canaries and Crows Go als topper.

avatar van itchy
5,0
The Blood Brothers zijn een punk/screamo band uit (jawel) Seattle. Maar met grunge heeft dit gelukkig niks te maken. De band heeft zich razendsnel ontwikkeld van van standard punkband tot invloedrijke, originele alle-stijlen-door-elkaarband. Omdat men werkt met twee zangers en niet bang is om voor het genre niet-alledaagse instrumenten te gebruiken (zoals orgel, piano, synthesizer, castagnetten) is een geheel eigen geluid ontstaan.

Het eerste wat opvalt bij het luisteren naar deze plaat is de schijnbare chaos. De nummers springen van hot naar her, zijn verdeeld in meerdere secties en zitten vol met tempowisselingen. Ook niet-alledaags is de zang: die is netjes verdeeld tussen Jordan Blilie (lage, sinistere stem) en Johnny Whitney (hoge, hysterische zang). Bij nadere beluistering valt alles op zijn plek, en blijken de nummers minder onlogisch dan op het eerste gehoor blijkt. De teksten zijn ronduit bizar, en zitten vol met personages en plaatsen die op meerdere Blood Brothers albums terugkomen: Mr. Electric Ocean, Piano Island, erg leuk verzonnen allemaal. Omdat ze me mateloos intrigeren, volgen hieronder een aantal merkwaardige passages.

Elk nummer op deze plaat staat op zichzelf en lijkt op geen enkel ander en dat is knap omdat elk nummer eigenlijk weer meerdere sub-nummertjes bevat. Elk nummer afzonderlijk heeft zich vastgenesteld in mijn hoofd. Tegelijk is er wel eenheid en lijkt de plaat een verhaal te willen vertellen.

De highlights:

Guitarmy: slecht 40 seconden en toch een afgerond liedje.
Do you remember us?
Do you remember us?
We wrapped your corvette in cellophane, set it aflame!
Do you remember us?
Do you remember us?
We doused your TV set in propane, turned up the gain!
This party's dying so guitar-me!
Raise the glass to the guitarmy!
Do you remember us?
Do you remember us?

Hallo, dat is nog eens met de deur in huis vallen.


Burn, Piano Island, Burn
Een waanzinnige over the top call-and-response structuur:

Bulimic rainbows vomit what?
Burn Piano Island Burn!
Coconut pupils never shut?
Burn Piano Island Burn!
Jigsaw babies and their bamboo stilts?
Burn Piano Island Burn!
Charred toucans weaving their black sky quilt?
Burn Piano Island Burn!
The sea shells scream out celestial code.
Melting on the shore inside a flame sno globe.
Burn Burn So burn Piano island!

Piano Island is een vreemde plek.


Every Breath Is A Bomb
Het nummer begint langzaam, dreigend, met een synthesizerintro om daarna los te barsten in een malend mid-tempo. Om doodleuk halverwege te worden onderbroken door een cabaret-achtig meezingstuk.


USA Nails
Een verzengend nummer, knoertharde noiserock. Wederom een vreemde tekst rondom een afschuwelijke gebeurtenis:
[Prisoner:] "The county sheriff said that my baby is dead.
They found him in some trash can, blue all clenched and chewed.
Don't judge me, I'm not his real mother,
I couldn't even recognize his face, his tears of wax,
his skin like a subway running over spinal tracks.
Operator can I confide you?
They haven't got an ounce of proof!
Those pigs locked me up to see what color i'd rot into!
(It wasn't me it was my false tiger limbs..
It wasn't me it was the garbage gryphon!)


Six Nightmares At The Pinball Masquerade

Ook weer zo’n hak-op-de-tak nummer. Wellicht het sleutelnummer, omdat het terugkerende thema nachtmerries lijken te zijn.
You hold each other by well groomed hands,
mumbling prayers to a neglected jesus.
The matradees quiver as they watch you shiver as the mask
and the mouth knit into each other.
Our laughter was deafining but our lips
but our lips but our lips were trembling.
Now the lady with the peacock mask,
is writhing around in broken monicle glass,
imprisoned like a beetle laying on it's back,
and the man striped up and clawed calico like a cat,
is trapped forever looking like that.

The Salesman, Denver Max.
Een van de meer toegankelijke nummers, en zelfs deels akoestisch. Alleen de tekst: die bouwt het “in elk stadje een ander schatje” thema uit rondom de pedofiele handelsreiziger Denver Max.

Through the screen door your thoughts are quarentined,
by the way you smell I can tell that you're fifteen.
My name is Denver Max, I eat heart attacks.
From your mouth to your hands to the floor you're bubbling syntax.
What the crickets see is between you and me.
What scarecrows think would turn you pale cheek pink.
Don't you try to call the cops little girl
because before you pics up the phone you'll be dead.
Don't you try to call the cops little girl, cops little girl,
your tongue is withered, it's heavier than lead.
Won't you just step into the car little girl,
your parents don't understand what's in your head.
We're really onto something special little girl,
you're blushing red,
you're head can't hide those thoughts of dread.
Through the screen door kiss me, kiss me like a queen...
It tastes like metal in my mouth, like rusty listerine.
My name is Denver Max, please excuse the mask,
running down my face, bound by tacks and paste.

Dat verklaart denk ik wel het “parental advisory” stickertje.

The Shame
Het laatste nummer, spiralend rondom een schitterende zanglijn.

My heart is a black haunted loom,
weaving jackets for children who'll never be born.
My hands are abandoned factories
manufacturing heartbreak and hate for the world.
As we waltz the broken dance of our limbs
this ballroom has been groped by so many evil whims.
As I drill the last hole into you,
the well of your body has hardened into glue.
Everything is going to be just awful when we're around.
All the colors gonna rot off your sight when we're around.
I remember the day that I sold my smile to that nice couple
who lost their first child.
I threw in a set of sympathy,
and a bucket of popcorn for the cemetary.
But now my face is all fenced off, the sky is boarded up,
the hills covered in drop cloth.

Dit is zo’n plaat waar je in kan verdwalen en een universum op zichzelf vormt. Welkom in het duistere universum van The Blood Brothers. 5* en een top-10 notering.

avatar van levenvergeten
De titeltrack is werkelijk geniaal.

either/or
itchy schreef:

Dit is zo’n plaat waar je in kan verdwalen en een universum op zichzelf vormt. Welkom in het duistere universum van The Blood Brothers. 5* en een top-10 notering.


had het niet beter kunnen zeggen
een must voor muziekliefhebbers

avatar van korenbloem
4,0
ik hoor dit nu voor het eerst en mijn enige reactie is:

( )

avatar van itchy
5,0
Precies mijn eerste reactie destijds

avatar van neyonn
5,0
Hun beste album, al zijn de twee opvolgers ook heel goed.

Zoals Johnny Whitney in een interview zei: "the blood brothers maken pop muziek door de filter van hardcore."
BPIB leunt dan, in vergelijking met YM en Crimes dan het meest aan tegen de hardcore, terwijl ze de jaren erna veel meer op melodieën gefocust hebben.

Deze zin, die neergepend werd door een reviewer van DrownedinSound.com, vat de hele sound van BB naar mijn mening perfect samen:

The Blood Brothers have a story to tell, and the best way to listen is with your ears stapled to the ground and blood pouring out of your mouth.

obsqur
Eén van de betere, hardere albums in mijn collectie. Op het eerste zicht lijkt het een chaotisch zootje, maar, na het album een paar keer beluisterd te hebben, kom je tot de conclusie: hier is over nagedacht. De twee verschillende stemmen vind ik ook heel boeiend om naar te luisteren.

itchy schreef:
Precies mijn eerste reactie destijds


Ik doe ook mee; Lowlands 2003 in de toen nog hele fijne kleine India. En ik was diep onder de indruk.

avatar van itchy
5,0
Leuk, ik was ook bij dat optreden

The Shame

jeko
Ben ik de enige die aan de Mars Volta moet denken als ik dit hoor? Of op zijn minst At the Drive-In? Weliswaar is dit een stuk harder maar toch!

avatar van nognooit
4,5
In 2003 ging ik naar een concert voor het voorprogramma.
Pretty Girls Make Graves zouden openen voor The Blood Brothers en The Locust. Bands waar ik toen nog niet bekend mee was.

Het was een heel heftig concert. Alle drie de optreden waren grandioos en ontzettend energiek. Het publiek stond de springen en al gauw vormde er meerdere moshpits. Samen met twee vrienden stond ik vooraan en hoorde voor het eerst de stemmen van Johnny Whitney en Jordan Blilie. Samen stonden ze soms op hun tenen om de geniale en soms onverstaanbare teksten van hun nummers eruit te krijgen. Zweet en speeksel vloog door de zaal. Een zweet of speeksel druppel van Johnny Whitney belande op mijn onderlip.

De volgende dag doode ik wat tijd in de Freerecord Shop op station Amsterdam Centraal. Daar kwam ik een exemplaar tegen van ... Burn, Piano Island, Burn. Zou ik 'm kopen? Ik twijfelde, want ik had geen idee of dit mij ook zou pakken op cd.

Het pakte mij niet. Ik vond het een lawaaierige plaat waar ik moeilijk doorheen kwam. In de hoop om de magie die de band live wel had terug te vinden zette ik de plaat af en toe weleens op.
Per luisterbeurt werd het steeds aangenamer en begon ik steeds meer te horen in de plaat. Eigenlijk zijn dit pop liedjes, maar dan geniaal en eigenwijs uitgevoerd.

Met de opvolger Crimes werd de band wat toegankelijker, maar voor mij blijft dit hun magnum opus. Deels komt dat door de vele associaties die ik met dit album heb (het concert van toen, de periode na het overlijden van mijn oma, eenzame treinreizen).

Vroeger wist het mij altijd op te winden, in negatieve zin, dat veel mensen deze plaat weigeren te luisteren na een paar seconden. De schoon- en genialiteit van deze plaat zullen voor veel mensen verborgen blijven. Dat is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant blijft de plaat op deze manier meer iets voor mij. Iets persoonlijks.

Vier en een halve ster.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:13 uur

geplaatst: vandaag om 16:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.