Someone - Owls (2023)

Opnieuw een overtuigende plaat van Someone. Waarom lijkt ze geen breder publiek te trekken hiermee, dit is toch best toegankelijk?

Alweer een erg fijn album van Tessa Rose Jackson en band, geïnspireerd door een roadtrip met haar partner Darius (tevens toetsenist) in het zuiden van the USA, wat je overigens niet direct terughoort in de muziek, maar die eerder weer meer een elektronische inslag heeft zoals op haar oudere werk.
Subtiele en gelaagde nummers waarin, als je goed luistert, van alles verstopt zit voor de scherpe toehoorder, maar die ook gewoon lekker in het gehoor liggen.
Ze is tevens beeldend kunstenaar en bij de vinyl-plaat zitten 11 interactieve kunstwerkjes gebaseerd op de songs voor op je platenspeler, die in combinatie met een bijpassende app op je telefoon voor een stroboscopische trip zorgen; heel bijzonder al met al en ze heeft zeker een groter publiek verdiend met haar eigenzinnige dreampop….Zondermeer een aanrader!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Someone - Owls - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Someone - Owls
Someone maakte met Shapeshifter wat mij betreft het allerbeste album van 2021, maar met het prachtige en avontuurlijke Owls slaagt Tessa Rose Jackson er wederom in om de lat nog net wat hoger te leggen

Het is knap hoe de Amsterdamse muzikante Tessa Rose Jackson er steeds weer in slaagt om anders te klinken dan we van haar gewend zijn, zonder dat ze alle schepen achter zich heeft verbrand. Owls ligt in het verlengde van voorgangers Shapeshifter en ORBIT II, maar klinkt zeker niet hetzelfde. Vergeleken met het vorige album heeft de elektronica flink aan terrein gewonnen, maar de inventieve, dromerige en betoverend mooie popliedjes zijn gebleven. Tessa Rose Jackson staat ook op Owls garant voor songs die je direct na de eerste keer horen voorgoed in het hart wilt sluiten, maar het zijn ook songs waarin je nog lang nieuwe dingen blijft horen. Owls is het derde prachtalbum van Someone en kan nationaal en internationaal met het allerbeste mee.

Met afstand de grootste verrassing tussen de stapel nieuwe albums van deze week is voor mij het nieuwe album van Someone. Het project van de Amsterdamse muzikante en beeldend kunstenaar Tessa Rose Jackson (met dit keer ook een belangrijke rol voor Darius Timmer) eindigde met het in 2021 verschenen Shapeshifter helemaal bovenaan mijn jaarlijstje over het betreffende jaar, maar het bericht over een nieuw album was me desondanks ontgaan.

Bij Tessa Rose Jackson weet je eigenlijk nooit waar je aan toe bent, al durf ik er zo langzamerhand wel op te vertrouwen dat het met de kwaliteit goed zit. Tessa Rose Jackson debuteerde in 2013, na een aantal jaren op de roemruchte The BRIT School of Performing Arts and Technology in Londen, met het onder haar eigen naam uitgebrachte Songs From The Sandbox, dat op zijn minst bol stond van de belofte.

In 2020 bracht Tessa Rose Jackson met ORBIT II haar eerste album als Someone uit en maakte ze indruk met een avontuurlijk en wat psychedelisch geluid. ORBIT II werd in 2021 gevolgd door Shapeshifter, dat weer een andere kant van de Amsterdamse muzikante liet horen. Op Shapeshifter domineerden de ingetogen en vooral akoestisch ingekleurde popsongs, die wat mij betreft boven alles uit stegen in 2021.

Stiekem hoopte ik op een nieuw Someone album dat verder zou gaan waar Shapeshifter in 2021 ophield, maar iedereen die de muzikante Tessa Rose Jackson kent weet dat dit ijdele hoop is. Het deze week verschenen Owls klinkt daarom weer flink anders dan zijn twee voorgangers, maar klinkt gelukkig toch ook onmiskenbaar als Tessa Rose Jackson en als Someone.

Vergeleken met Shapeshifter heeft de elektronica op het door een roadtrip door de Verenigde Staten geïnspireerde Owls flink aan terrein gewonnen. De akoestische basis van Shapeshifter is er nog steeds, maar dit keer drijven er ook fraaie wolken elektronica over. Deze elektronica wordt over het algemeen subtiel ingezet, maar raakt hier en daar ook aan de futuristische klanken van ORBIT II. Tijdens de roadtrip gemaakte 'field recordings' geven het album een uniek eigen karakter.

Ik maakte me zoals eerder gezegd geen zorgen over de kwaliteit van het nieuwe album van Someone en dat blijkt terecht. Ook op Owls maakt Tessa Rose Jackson indruk met een serie prachtige popsongs, die vaak een wat dromerig karakter hebben. De Amsterdamse muzikante heeft het geluid op haar nieuwe album volgestopt met heel veel moois, maar desondanks is het een open en ruimtelijk klinkend album.

In muzikaal en productioneel opzicht is Owls minstens net zo mooi en indrukwekkend als Shapeshifter en ook de zang van Tessa Rose Jackson is wederom prachtig. Op Shapeshifter imponeerde de Nederlandse muzikante als songwriter, maar de songs op Owls zijn zo mogelijk nog beter. De veertien tracks op het nieuwe album van Someone zijn songs waar je onmiddellijk verliefd op kunt worden, maar het zijn ook songs die blijven verrassen met diepgang en avontuur.

Owls verschiet continu van kleur, maar de songs op het album klinken ook als een eenheid. Ruim drie kwartier betovert Owls met popsongs die je eindeloos wilt koesteren, met heerlijk dromerige klanken en met een stem die nog wat aan schoonheid heeft gewonnen en hierna wil je alleen maar meer Someone. Gelukkig is Owls een album dat je moeiteloos meerdere keren achter elkaar kunt beluisteren.

Ik dacht eerlijk gezegd dat Tessa Rose Jackson met Shapeshifter haar creatieve piek wel had bereikt, maar met Owls legt ze de lat weer hoger. En er is, net als bij ORBIT II, meer dan de muziek alleen, want het album op vinyl wordt geleverd met een serie kunstwerken die je met een platenspeler en een app tot leven wekt. Het maakt de fascinerende muziek van Someone nog wat mooier. Erwin Zijleman

Een voor mij onbekende artiesten. De hoes is prachtig en de muziek bezwerend. Ik ben niet zo van de elektronische muziek, maar mogelijk wordt dit een uitzondering.

Wel een aardig album over de hele linie, maar een nummer als bv Could You Go for Me? geeft me een beetje de kriebels. Te veel gezucht, te slow, geef mij maar het nummer erna The Only Thing of topper Guess I'm Changing, die gaan er wel in.

Heb ook tijdens het luisteren Let's Eat Grandma in mijn hoofd, lijken sommige nummers ook wel op en daarmee wil ik zeggen dat fans van die band ook hier eens naar moeten luisteren.

Nieuw album van Someone is even tovermooi als bedwelmend - NRC

Het NRC is zeer onder de indruk.

Mijn indruk: er hangt op momenten een forse AIR-vibe over het album. En het heeft op momenten ook een 4AD dreampop sound. Aangename plaat hoor. En bij het vinyl zit psychedelisch artwork dat te draaien is op je platenspeler. Heel gaaf gedaan (zie de link in het NRC artikel - en de Someone-website).