Hoe verbaasd was ik toen ik (ergens in de jaren '90), op jacht naar goede jazzvocalisten, dit album vond! Ik kende Rosemary Clooney tot op dat moment eigenlijk alleen van de hits-uit-de-oude-doos Botch-A-Me, This Ole House en Mambo Italiano (je hoort ze met een beetje geluk wel eens bij Radio 5 Nostalgia), maar dat Duke Ellington blijkbaar in was voor muzikale samenwerking met Clooney, was nogal een verrassing voor mij. Het album (toen nog op vinyl) was vrij duur, maar ik was al een beetje een liefhebber van Duke Ellington aan het worden, dus de knoop werd snel doorgehakt. Daar heb ik geen spijt van gehad. De stem van Clooney is hier nog heel licht (later zou ze wat zwaarder worden), en zowel in de ballads als in de swingende nummers (bijvoorbeeld het schitterende It Don't Mean A Thing) bewijst ze tot de vooraanstaande vocalisten van die tijd te behoren. Net zo goed als het album dat Ella Fitzgerald met Ellington maakte, vind ik.