Alison Goldfrapp - The Love Invention (2023)

Goldfrapp is of upbeat tempo liedjes, of zwoele rustige electronic pop. Ik heb altijd de voorkeur gehad voor hun dromerige kant. De uptempo albums vind ik zeker leuk, maar doen me toch wat minder.

Nu een album onder de naam Alison Goldfrapp. Behoorlijk poppy uptempo en ik merk dat ook nu het weer muziek is die me iets minder doet.

Ongetwijfeld dat ik tegen de schenen van de fans schop, maar ik vind dit niveautje Kylie Minogue en consorten. Is dat erg? Welnee, want die waardeer ik ook, maar het is en blijft bubblegum in mijn oren.

Alison komt op dit album wat platter over. Lekker voor in de auto, maar ik loop hier niet mee weg, zoals ik dat ook niet met soortgelijke Goldfrapp albums doe. Doe mij maar die bezwerende, dromerige klanken.

The Love Invention is prima pop, maar ook niks meer dan dat. Voor mij dan.... want Ik kom zal vast wel iets missen denk ik dan.

Als ik ‘s ochtends opsta, dan zet ik eerst wat energieke nummers op om hard mee te zingen tijdens het douchen. Dit album is de ultieme plaat daarvoor. Beluister ook zeker de bonustracks: die zijn haast beter dan de albumversies.

Ik vind de kritiek wat hard, maar de lat ligt hoog natuurlijk. Eigen schuld dikke bult zeggen ze dan hier.

Lekker album toch, ze stuitert wat richting pop, uptempe. X zijn werk met die moroderbeats stuwt het vooruit en dpet me denken aan Head First. Dat is echter lang niet mijn favoriete Goldfrapp. Het is onderhoudend, leuk voor de dansvloer maar in tegenstelling tot de nieuwe van Roisin Murphy niet all killer.

Even wel: Hotel, Subterfuge, Gato Gelato, Sloflo en die extended version met Claptone zijn echt goed. Dat laatste hoor ik Job Jobse opzetten

Heerlijk, vlotte electropop!

Niets nieuws onder de zon, maar het klinkt allemaal weer als een klok.

Eens met aERo, het is allemaal best ok-ish. Goed geproduceerd maar toch vooral ook behoorlijk generieke electropop. Een beetje wat MEROL momenteel maakt, maar die komt tekstueel dan af en toe nog wel verrassend uit de hoek. Dit is absouluut goed voor een fijn uurtje dansen op een festival, maar thuis ga ik dit niet vaak draaien.

Best ok, maar vergeleken met Goldfrapp is het toch te weinig. Waar is Will denk ik dan...

Bekend gezegde: waar een weg is, is Will

Dit album: te dun - het zat er al te komen toen ze meedeed op het brouwsel van Rooksoep - meer voor de jonkies, ook last van Madonnitis vrees ik zo - too bad!

Een Robyn hield zich dan wel staande met Royksopp, maar die kan pop doen. Ik denk dat dit een poging is om pop te doen.

Ik had ook al gekeken bij Robyn - die overigens lang als crown princess of pop werd beschouwd. Monument draagt idd terecht die titel. Het opvallende is dat - het rijtje zangeressen afgaand - ze allen wat toevoegen aan de Röyksopp-sound: Susanne Sundfør (Running to the Sea), Karin Dreijer (What Else Is There), Anneli Drecker (als regelmatig live-vocaliste), terwijl Alison er weinig aan lijkt toe te voegen; ze komt mee, maar dat is het dan wel.

Head First vind ik trouwens ook maar zozo.