Sam Burton - Dear Departed (2023)

Wat voor elk beginnend artiest een probleem is, was dat ook voor Sam Burton: geld verdienen in afwachting van een muzikale doorbraak. Dus tussen het schrijven en produceren van zijn tweede album Dear Departed door, was hij dakreparateur en werkte hij op het land van diverse boerderijen al rondtrekkend door Amerika. Dat zwervende bestaan verruilde hij begin dit jaar voor een rondtrekkend bestaan door Europa als voorprogramma van niemand minder dan Weyes Blood. Maar met Dear Departed op zak heeft hij haar hulp – nauwelijks een half jaar later – niet meer nodig. Dear Departed staat als een eenzaam maar rotsvast huis in open weide, waardoor hij de stoute schoenen inmiddels aangetrokken heeft en een eigen tour is gestart die hem op 10 september naar de Amsterdamse Paradiso voert.

Dear Departed is een album over persoonlijke groei en het afscheid nemen van overbodige versies van jezelf. ‘Dear departed’ is een uiting die vaak gebruikt wordt om een overledene toe te spreken op begrafenissen of crematies. In de context van dit album wordt het gebruikt als aanspreektitel van een ongewenste c.q. achterhaalde versie van jezelf, waarvan je op het punt staat afscheid te nemen. Het onthult de persoonlijke diepgang en het zelfonderzoek dat Burton deed voorafgaand en gedurende de totstandkoming van deze veertig minuten durende plaat. Dat dit op intieme en indringende wijze is terug te horen in elk van de tien liedjes op Dear Departed is mede te danken aan de sterke productie die in handen was van Jonathan Wilson, die eerder werkte met grootheden als David Crosby, Jackson Browne, Elvis Costello en Father John Misty.

Over grootheden gesproken; het opvallende en karakteristieke stemgeluid van Sam Burton uit vervlogen tijden, doet denken aan een mengeling van John Denver, Roy Orbison en Gene Pitney. Heerlijk loom en langgerekt gezongen, zonder al te veel vibrato en met een in weemoed gedrenkte snik op zijn tijd.

Dan het album zelf. Elk van de tien songs is een klein gedicht op muziek, waarbij Burton weinig op heeft met structuren. Veelal ontbreekt het aan de traditiegetrouwe opbouw van een popliedje en beperkt Burton zich tot een intro, couplet en een refrein, waarbij het refrein in klank wel terugkeert maar niet in lyriek behalve de titel van het liedje. Pale Blue Night is geschreven als een eenzijdig gesprek met Burton’s alter-ego. ‘I found you behind your smiling disguise’ zal voor velen een herkenbare en invoelbare zinssnede zijn. En zo prijken er veel prachtige volzinnen op Dear Departed die niet zouden misstaan in de dichtbundels van iemand als Ilja Leonard Pfeijffer. De wees-zacht-voor-jezelf-methode komt aan bod in I Don’t Blame You. Het gevoel een zeil op een schip te zijn op zoek naar een beetje wind om in beweging te komen wordt als beeldspraak op introverte, berustende toon vol zelfcompassie bezongen. Het gitaarspel is bedrieglijk eenvoudig en de strijkpartijen zijn smaakvol ondersteunend. Op dit album prijkt één lied dat boven dit maaiveld uitsteekt: Coming Down On Me. In de rijke wereld van de folkmuziek is dit een lied van absolute wereldklasse. Melancholische polemiek die in elke toon en vezel voelbaar is.

Burton is tekstueel het mooist en meest kwetsbaar op Empty Handed. ‘All that I’ve taken, is all I have/ I won’t come back until I’m empty handed’ is misschien wel de droevigste, raakbare en toch meest verwachtingsvolle volzin van dit jaar. Een bijzondere mix van emoties, gedachtes en overpeinzingen samengebracht in slechts zestien woorden. Meesterlijk.

Met de woorden ‘But now I’ve gone and I need a place to go’ in het lied A Place To Stay besluit Burton dit geweldig goede album als ware het dat hij zich in een carrière-interbellum bevindt: zijn klusjesmancarrière achter zich en zijn muzikale carrière voor zich middels zijn eigen tour, hoewel hij dat ten tijde van het schrijven van dit slotlied nog niet kon weten. Dear Departed is zogezegd als tien kleine impressionistische schilderijtjes, hangend aan te grote, grof gestucte muren in slecht verlichte ruimtes. Slechts een enkeling die er de tijd voor neemt ziet welk wonder er zich aan diens ogen voltrekt. Tien schilderijtjes die pas veel later de volle aandacht zouden krijgen toen de schilder al lang niet meer onder ons was. Dear Departed is het overtuigende muzikale equivalent hiervan. Zo’n album dat je heel graag van heel dichtbij, live en (als het even kan) integraal ten gehore gebracht wil beluisteren om de impact te kunnen ervaren op zielsniveau. Gelukkig kan dat binnenkort, op 10 september in het Amsterdamse Paradiso.

Sam Burton - Dear Departed - nieuweplaat.nl

Wat een prachtige review

Deze staat hier ook al sinds gisteren op repeat. Prachtige sound en arrangementen, laat dat maar aan Jonathan Wilson over.

Tekstueel moet ik er nog dieper induiken en ik moet de liedjes nog beter leren kennen om een definitief oordeel te kunnen geven, maar 4* lijkt mij sowieso niet misplaatst.

Pas twee keer beluisterd. Direct gekocht, want het maakt gelijk indruk.

Daar ga ik de komende tijd flink van genieten. Ik kom er dus later op terug.

Wat een prachtige recensie verm1973! Ik ontdekte Sam Burton een aantal jaren geleden via Spotify en ben een fan sindsdien. Heb dit tweede album nu tweemaal beluisterd en vind het weer van een schoonheid die je zelden hoort. Ik heb wel de indruk dat ik zijn eerste album qua melodieën sterker vind. Het is alweer een tijdje geleden dat ik die heb geluisterd maar als ik naar de songtitels van dat album kijk achter op de plaat dan schiet me weer een hoop te binnen. Heb dat met dit album (nog) niet. Prachtig geproduceerd, het klinkt hemels maar, ook vanwege de hoeveelheid strijkers, af en toe een beetje te zoet en daardoor wat saai. Het lijkt vaak iets te veel op elkaar. Neemt niet weg dat het mooi is en dat ik graag naar zijn mistroostige stemgeluid luister. Wie weet na nog een paar luisterbeurten dat ik enthousiaster word. Ik ga hoe dan ook naar zijn optreden in Paradiso want de kans om hem te zien krijg je niet vaak.

Liedjes schrijven is net als schilderen een aangeleerde kunstvorm, waar je de basisbeginselen voor moet beheersen en feeling voor moet hebben, anders kan je er beter niet aan beginnen. Neem als fundament bijvoorbeeld een kaal natuurlandschap. Door penseelverfijning ademen zuurstofrijke blaadjes door de voedselrijke nerven. Subtiel krijgen verlegen wezentjes een plekje tussen de bosrijke omgeving, en avondrode verf mengt zich met nachtduister blauw. Op papier is het allemaal zo eenvoudig, het gaat uiteindelijk om die perfecte driedimensionale droomweergave. De werkwijze van Sam Burton is exact hetzelfde. De ontplooiende tracks werven in de rondzwervende expedities door het landelijke noorden van Californië een naam, de betekenis krijgt pas vorm als de korte verhaaltjes een eigen identiteit scheppen en zich in de luisteraar nestelen. Een langdurig ontdekkingsproces welke in het geval van de ingetogen zanger tot sobere folk juweeltjes leidt.

De songs moeten vervolgens rijpen, waarna deze in dat prille stadium naar de studio van producent Jonathan Wilson meegenomen worden. Daar ondergaan ze een oppoetsbeurt en worden ze in retro jaren zeventig strijkersarrangementen gebalsemd. Een bewuste keuze van verhalenverteller Sam Burton die net zo emotioneel breekbaar en goed bij stem als zijn vrouwelijke evenbeeld Angel Olsen is, en waarvan Jonathan Wilson al eerder Big Time onder handen neemt. De melancholische Dear Departed tragiek vangt dat country verlangen van thuiskomen in het bevrijdende rugzaktoerisme gevoel. De collectieve saamhorigheid van de gelovige Mormonengemeenschap in Utah zorgt voor voldoende inspiratie om een doorstart te maken. Dear Departed is de voortreffelijke opvolger van het I Can Go Without You heimweedebuut.

Thematisch kiest Sam Burton niet voor de lichtste variant. Scheidingsplaat Dear Departed is het definitief troostende afscheidswoord voor een uit het zicht geraakte naaste, maar wel met die gerespecteerde weloverwogen liefdesverklaring. Een vaarwel, een laatste groet naar de oude Sam Burton die zijn onbevangen eeuwige jeugdigheid voor treurende zelfverzekerdheid verruilt. Een transformatie welke gemoeid gaat met de nodige geestelijke groeipijnen, rouwend zelfbeklag maar ook sociaal verdriet. Eigenlijk staat het schemerige evenmens simpelweg voor zijn vervagende schaduw, een duistere schim op de muur. Het vastgelegde testament in een tiental intieme schetsmomenten. Zijn leven is een grote onoverzichtelijke puinzooi zonder permanente verblijfplaats, zonder relatie stabiliteit en zonder contractuele zekerheden met alleen maar die nostalgische Empty Handed leegte als enige anker vaste reddingsboei.

Dan is die eerste treffende glasscherpe breekbare I Kiss Your Face Goodbye zin uit Pale Blue Night tot een lichte vorm van zelfhaat en zelfreflectie te herleiden. Verbitterende walging, een aversie tegen maatschappelijke onheilsmomenten verpakt in honingmierzoetigheid. Pale Blue Night folk triphop, als de eenzame stilte invalt, sta je er helemaal alleen voor. Sam Burton kiest juist om vanuit de duisternis naar het licht te werken en legt de illustratieve nachtclub piano en sierlijke straatviolen hierbij zeker geen spreekverbod op. In het door koortjes ondersteunende I Don’t Blame You trekt hij nogmaals stilletjes het boetekleed aan en betrekt die schuld der mislukkingen volledig tot zichzelf. Bijzonder dat hij juist in die tekstuele gevoelloosheid zoveel diepte legt. Met het My Love sentiment zet Sam Burton het egocentrisme op een zijspoor, door eerst liefde te geven, om deze vervolgens opnieuw te ontvangen.

Het luchtig gedirigeerde Long Way Around en de heimelijke Coming Down on Me liefdesverlangen werken zich vanuit het diepe dal langzaam ophoog. Vallen en opstaan, en nog dieper terugvallen. Het vergevingsgezinde Maria roept tot genade en begrip op. Langzaamaan worden de opklimmende treden minder zwaar, minder hoog. Herpakken in het prachtig melancholische vormgegeven I Go to Sleep. Moe, kapot gestreden. Verdiende rust en de volgende ochtend vervolgstappen zetten. En dan kom je op het punt dat je in het relativerende Looking Back Again durft terug te kijken. Het is allemaal zo cliché, zo waar, zo puur. De voorzichtig ingezette A Place to Stay seventies countryrock als eindbestemming van de reis. Het is allemaal zo vanzelfsprekend als een feel good woensdagavond film. Typisch Amerikaans, Sam Burton is dan ook zo’n typische Amerikaanse volksheld. Dear Departed biedt steun, begrip en vertrouwen.

Sam Burton - Dear Departed | Roots | Written in Music - writteninmusic.com

Thanks!

Prachtig album en wordt bij elke luisterbeurt mooier.

Sam Burton staat 10 september in de kleine zaal Paradiso: Sam Burton | Paradiso

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Sam Burton - Dear Departed - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Sam Burton - Dear Departed
Sam Burton was tot dit jaar niet al te succesvol, maar met het door Jonathan Wilson werkelijk prachtig geproduceerde Dear Departed kan de getalenteerde singer-songwriter zomaar uitgroeien tot een hele grote muzikant

Dear Departed van Sam Burton is een album dat gemaakt lijkt voor koude en donkere winteravonden, maar het album verscheen afgelopen zomer al. Het leverde stapels zeer positieve recensies op, maar zelf viel ik pas voor het met flink wat strijkers versierde album toen de winter was begonnen. Dear Departed is een prachtig klinkend album en de voornamelijk stemmige klanken op het album passen ook nog eens prachtig bij de bijzonder mooie stem van de Amerikaanse muzikant, die indruk maakt als zanger, maar zeker ook als songwriter. Ik had het zeker niet direct door, maar Dear Departed van Sam Burton is een prachtig album.

Dear Departed, het tweede album van de Amerikaanse muzikant Sam Burton, is me de afgelopen maanden echt heel vaak aangeraden en voert absoluut de lijst met meest getipte albums dit jaar aan. Ik heb het dan ook heel vaak geprobeerd met het album, maar op een of andere manier wilde het kwartje maar niet vallen. Het heeft misschien te maken met de releasedatum van het album, want het midden in de zomer verschenen Dear Departed is als je het mij vraagt een album dat in de winter echt veel beter tot zijn recht komt dan in de zomermaanden.

Sam Burton maakt immers heel sfeervolle en stemmige muziek, die wat nostalgisch aan doet en die rijk is versierd met strijkers. Ook de stem van de muzikant uit Los Angeles doet wat nostalgisch aan en klinkt bovendien vaak wat melancholisch. In de zomer vond ik het allemaal net wat te zwaar aangezet en in muzikaal opzicht zelfs wat zoetsappig, maar nu avonden lang, donker en koud zijn, komt Dear Departed op een hele andere manier binnen.

Ik vond het tweede album van Sam Burton direct bij eerste beluistering in de winter al veel beter dan een aantal maanden geleden, maar het album maakte pas echt indruk toen ik het voor het eerst met de koptelefoon beluisterde. De strijkers waren me al eerder opgevallen, maar waar ik ze een paar maanden geleden wat overdadig vond klinken, was ik nu diep onder de indruk van de prachtige arrangementen en vooral van de wijze waarop de strijkers samenvloeien met de vele andere instrumenten die op het album zijn te horen.

Het verraadt de hand van een producer van naam en faam en dat blijkt te kloppen, want niemand minder dan Jonathan Wilson produceerde het album. De Amerikaanse muzikant en producer staat zowel op zijn eigen albums als op de albums die hij produceerde voor onder andere Father John Misty en Margo Price garant voor een fraai jaren 70 geluid en dat is een geluid dat ook is te horen op Dear Departed van Sam Burton.

De inmiddels vanuit Los Angeles opererende, maar in Salt Lake City geboren en getogen singer-songwriter tekent op Dear Departed voor zeer sfeervolle folksongs. Het zijn folksongs die worden gedragen door de prachtige instrumentatie op en productie van het album, maar ook de stem van Sam Burton draagt stevig bij aan de kwaliteit van het album. Het is een stem die herinnert aan grote singer-songwriters uit het verleden en het is een stem die je bij blijft. Hier en daar zijn al even mooie vrouwenstemmen toegevoegd, waardoor de stem van Sam Burton alleen maar meer indruk maakt.

Het past allemaal prachtig bij het huidige seizoen, maar de Amerikaanse muzikant vertelt ook bijzondere verhalen in zijn zeer persoonlijke songs en vertolkt ze niet alleen met veel expressie, maar ook met veel gevoel. Ik kan me inmiddels nauwelijks meer voorstellen dat de muziek van Sam Burton de afgelopen maanden zo weinig met me deed, want Dear Departed wordt eigenlijk alleen maar mooier en indrukwekkender.

Sam Burton had begin dit jaar nog de meest idiote bijbaantjes nodig om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien, maar inmiddels ben ook ik er van overtuigd dat de singer-songwriter uit Los Angeles wel eens heel groot kan gaan worden. Dat ik Dear Departed inmiddels koester verbaast mij in ieder geval al lang niet meer. Erwin Zijleman