Bell Witch - Future’s Shadow Part 1: The Clandestine Gate (2023)

Exact even lang qua tijdsduur als hun opus magus Mirror Reaper... terug op 2 cds, het 1ste deel uit een drieluik dacht ik...

Terug een leuke cover, Bosch?

Klopt ja, geïnspireerd op de hoogmiddeleeuwse kunstenaar Jheronimus Bosch. Ik moest meteen aan deze en deze denken.

Don Cappuccino zal dit werkje vast op zijn muzikale radar hebben staan, maar voor de zekerheid tag ik hem toch maar even. Dat geldt overigens ook voor Alicia en Edwynn.

Ja!

Dé manier om uit die slepende discussies over te lange Metallica-nummers te stappen, is aan een Bell Witch-infuus te gaan hangen!

Eat this, motherfuckaz

Eerste luisterbeurt net erop zitten en het is weer watertanden geblazen. Orgels, synths, zwaaaaaaare gitaar muren, logge ritmes, en soms ook een lichte touch. Het is wederom fantastisch!

Bell Witch is een funeral doom band die bekend staat om hun ellenlange nummers. In 2017 bracht de band Mirror Reaper uit, een nummer van 83 minuten lang waarbij traagheid en minimalisme epische proporties aannemen. Nu, zes jaar later, zijn ze terug met het eerste deel uit een drieluik. Dit eerste deel, The Clandestine Gate genaamd, is op de seconde af even lang als Mirror Reaper. Het uiteindelijke drietal aan nummers zal bij elkaar zo’n vier uur beslaan, en zal vast een groots meesterwerk zijn, maar laat ons eerst even verrukt opgaan in dit eerste deel.

Funeral doom kenmerkt zich normaal al door ontzettend langzame passages, maar Bell Witch heeft de traagheid tot kunst verheven. Wanneer je de muziek die op dit album te horen is op een beetje een ‘normaal’ tempo zou spelen, zou je misschien eenderde van die 83 minuten overhouden. Je zou kunnen denken dat dat al te belachelijk of lachwekkend is, maar dan heb je deze muziek nog niet gehoord.

Diepe rouw
Want het lachen vergaat je snel wanneer je luistert naar wat het tweetal achter Bell Witch neerzet. Probeer deze 83 minuten maar eens uit te zitten zonder een diep gevoel van droefheid en verlies te ervaren. The Clandestine Gate dompelt je in diepe rouw, ook al is niet direct iets of iemand om om te rouwen. Dit is het muzikale equivalent van het monochroom dat je ervaart wanneer alles wat ooit betekenis gaf is weggevallen, wanneer het bestaan volkomen leeg lijkt en je de seconden aftelt totdat je weer naar bed kan, want alleen de slaap is in staat om je even tijdelijk te bevrijden van dat loodzware gevoel.

In 2016 overleed Adrian Guerra, één van de oprichters van de band en sindsdien maakt de band nummers die net geen anderhalf uur duren (zijn vocalen zijn nog wel te horen op Mirror Reaper). Deze wending kan geen toeval zijn en het lijkt een manier om om te gaan met dat verdriet. Hun werk was sowieso al doordrenkt van een intense tristesse, maar de enorme lengte van de composities zorgt ervoor dat die tristesse ook nog eens een uitzichtloos karakter krijgt.

Spannender
Vergeleken met Mirror Reaper is The Clandestine Gate iets gevarieerder en dat maakt ‘m net iets spannender om naar te luisteren. Er zijn wat meer verschillende instrumenten te horen en men geeft in de opbouw vaker ruimte aan (nog) minder luide passages. De onverstaanbare, langgerekte grunts en gezongen stukken die ook nu weer te horen zijn, maken duidelijk dat de stem opnieuw als een volwaardig instrument gebruikt wordt, misschien nog wel meer dan op de voorganger; niet direct bedoeld om hapklare informatie over te brengen, maar een middel dat naadloos opgaat in het grote geheel en zeer sfeerverhogend werkt.

Naar metalbegrippen is dit zeer rustige, niet gewelddadige muziek die ook heel veel wonderschone momenten bevat. Zelfs wanneer de muziek aanzwelt en wanneer de zanger al zijn innerlijke demonen eruit gromt, heeft dit album iets ontroerend moois. Het gaat hier niet om provoceren of kwaadaardig willen zijn, het gaat hier om het overbrengen van pure emotie. Ik zou zeggen dat dit er eentje is die zelfs niet-metal-liefhebbers wel zou kunnen smaken (al moet je natuurlijk wel enige affiniteit met drones en immense traagheid hebben).

Bezinning
Opvallend is dat The Clandestine Gate heel verstild eindigt. Zo is er niet alleen ruimte om het zeer tot in het merg van je botten te voelen, maar ook om te bezinnen. Het einde geeft daarmee een beetje ademruimte in een verder gitzwarte compositie. Waar ik eigenlijk vijf kwartier lang opgeslokt word door de pijn en er zelf ook helemaal van doordrongen raak, zorgen de laatste minuten ervoor dat ik weer een beetje afstand kan nemen van de vreugdeloosheid die hier zo krachtig ten gehore wordt gebracht.

In die eerste vijf kwartier voel je zo intens mee dat er amper nog ruimte is voor iets of iemand anders. Die laatste minuten zorgen er bij mij voor dat mijn perspectief weer breder wordt en dat ik innig meevoel met iedereen die in het echte leven te maken krijgt met gevoelens van oneindig verlies, wat de reden daarvan ook moge zijn. Dat deze mensen herkenning en troost mogen vinden in dit prachtige, diep ontroerende nummer, dat zelfs de meest zonnige en stabiele karakters even van hun á propos brengt.

Blogpost

Zo... ik ben eindelijk onderweg. En er is een lange, lange weg te gaan.

'Haast je niet. Je hebt de tijd!' moet ik mijzelf voortdurend in den beginne inprenten.

Geduldig wacht ik af. Er is nog steeds een lange weg te gaan als de trage, zware gitaren naderen. En als de stemmige duisternis heel langzaam invalt, moet ik nog altijd geduldig zijn. Het naargeestige, het wonderschone zal zich toch wel spoedig gaan openbaren?

Nee, Bell Witch maakt geen albums die je zo maar 'even' opzet. En als je Bell Witch dan toch eindelijk durft op te zetten, is het wellicht verstandig enkele favoriete etenswaren en een flesje of twee om je heen te verzamelen, de ogen te sluiten en niet eerder op te staan totdat de allerlaatste, droeve tonen zijn weggestorven.

Met het risico dat je op een totaal andere plek weer terechtkomt.

Ja, het is mooi. Maar ik geloof wel dat ik ook deze Bell Witch niet zo heel vaak zal draaien.

Ik ben hier nog niet aan toegekomen. Het is niet niks, zo'n lang nummer. Wat Alicia al zei. Ik wil de eerste luistertrip van start tot eind beleven, en moet daar wel tijd en energie voor hebben. Een lange zit. De neiging bestaat dit op bed te beluisteren met koptelefoon, maar dat hou ik niet vol, niet in wakkere toestand.

Zelfs het woord 'epic' is niet van toepassing, het gaat nog een paar stappen verder. Wat wel weer grappig is: op Spotify heet dit de nieuwste 'single' te zijn. Slechts 1 nummer, dat móét wel een single zijn. Welkom in de duistere onderwereld van Bell Witch.

En toch ga je er als een trein doorheen. Het zit vol met spanning en interessante details dat je geen erg hebt dat je er 80 minuten op hebt zitten als het klaar is. Qua sfeer moet het nog even landen. Zo zwaarmoedig vind ik het niet eens klinken.

Grappig, ben benieuwd waar dat dan aan ligt, dat je hem niet zo zwaarmoedig vindt. Leuk hoe dat zo kan verschillen. Ik word hier dus echt intens verdrietig van en weet zo even geen plaat die in zulke mate dat effect heeft. Heeft hier al best vaak opgestaan. Prachtig.

Tja, het is natuurlijk treurwilgenmuziek maar lang niet zo zwaar als Tyranny of Khanate. Bell Witch is heel smaakvol in de muzikale garnering waardoor het net iets lichter te verteren is dan andere acts uit het genre.
Maar zoals gezegd: de sfeer van deze boreling moet echt nog even landen bij mij. Ik moet hem daarom nog een paar keer luisteren.

Na bijna 20 minuten opbouw dat riffje die gestaag opkomt , heerlijk. Om dan na een goeie 24 minuten terug volop de rem opzetten voor een gestaagde opbouw van 10 minuten (even Godspeed You! Black Emperor/A Silver Mt Zion terrein induiken)

Vloeken in de kerk waarschijnlijk maar voor het luistergemak heb ik het opgedeeld in 4 stukken (zoals ze misschien ook gebruikt kunnen worden voor de vinylpersing: 1: 24.11, 2: 9.56, 3: 25.54 & 4: 23.15)

Ik lees hierboven zwaarmoedig, ik zou hiervoor liever melancholisch gebruiken.. het doet je inderdaad wat (als het je genre is natuurlijk), misschien een hint voor madmadder als je nog opzoek bent naar muziek die je intens "verdriet" kan doen voelen: het volledige werk van Jan Swerts (alhoewel een volledig andere genre dan Bell Witch) hakt er ook serieus op in (zeker Anatomie van de Melancholie & Schaduwland).

Terug een meesterwerk dit 1ste deel, nog 2 delen te goed dan voor bijna 4 uur aan muziek

Jan Swerts ken ik en is inderdaad prachtig.

Bell Witch staat 22 augustus in Doornroosje. Kaartjes zijn gekocht.

De leden van Bell Witch moeten theoretisch natuurkundig onderlegd zijn, want ze lopen behoorlijk te fucken met tijdsbeleving. Deze trieste begrafenisdienst lijkt de ene keer een kwartier te duren en de andere kwer een halve dag. In elk geval voel ik me een ander mens na elke luisterbeurt. Niet zo maar een doomplaat, maar echt wel iets bijzonders.