Nieuwste van Marcus Miller. Voor hen die hem niet kennen: basvirtuoos bekend van o.a. zijn samenwerking met Miles Davis.
Soloplaten van virtuozen liggen bij mij altijd wat ingewikkeld. I.p.v. gewoon lekker muziek te maken, hebben virtuozen de neiging om erg veel te laten horen hoe goed ze kunnen (in dit geval) bassen. Virtuozen doen het over het algemeen beter in dienst van iemand anders (of in dienst van een band). Dit geldt ook voor Miller. Leuke plaat met een paar heerlijke grooves, maar nergens wordt je van je stoel geblazen.
Opvallend: uitvoering van Jean Pierre dat Miles Davis al eens op de plaat zette; Free was al eens op de plaat gezet door Deniece Williams (lekkere uitvoering met Corinne Bailey Rea) en Higher Ground van Stevie Wonder.
Hele degelijke plaat van de funkmaster, die ik al live mocht bewonderen op North Sea Jazz (maar niet dit jaar, want hij was er weer, ik dit keer niet...).
Mooie plaat, tout court.
Nu ik het album een paar dagen heb bevalt hij steeds beter. Hoogtepunten: Free; Strum (heerlijke baspartij; Pluck (opprincegelijkendedrogefunk) en what is hip. De uitvoering van Jean Pierre is overigens ook niet slecht. Mooi gedaan met die mondharmonica.
Ietwat tegenvallende plaat van Marcus Miller. Het klinkt mij allemaal iets te ongeïnspireerd. Hij lijkt gemakshalve gewoon zijn kunstje nog een keer te willen doen en het daar mij af te werken.