Deleyaman - The Sudbury Inn (2023)

Drie jaar terug maakte ik voor het eerste kennis met de muziek van Deleyaman, hun achtste album Sentinel maakte toen veel indruk. De groep rond Aret Madilian en Beatrice Valantin bestaat al sinds 2000 en vaart sindsdien volledig hun eigen koers, met muziek die moeilijk in een hokje te plaatsen. De oorspronkelijk uit de darkwave voortgekomen groep, combineert elementen van onder andere postpunk, wereldmuziek, chansons regelmatig met existentiële poëzie.

Ook deze keer vond men weer veel inspiratie in de literatuur. De titel The Sudbury Inn verwijst naar de dichtbundel “Tales of a Wayside Inn” van Henry Wadsworth Longfellow uit 1863. De Amerikaanse dichter baseerde zijn teksten op de waargebeurde verhalen van zeven reizigers die zich rond de open haard verzamelden van de Wayside Inn in Sudbury, Massachusetts.

De fraaie ingetogen opener Spring Song verwijst naar het gelijknamige poëem van de Afro-Amerikaanse dichter Paul Laurence Dunbar. En voor Gold is Fading Into Gray gebruikte men de woorden van “Sunset”, een ander poëem van diezelfde dichter. Daarnaast wendde men gedichten aan van Sara Teasdale, Emily Brontë, Paul Verlaine en John Le Gay Breton. De overige teksten zijn van de hand van Aret.

De songs worden zonder uitzondering prachtig ingekleurd en klinken zoals gebruikelijk regelmatig atmosferisch en dromerig. Helaas is deze band, die wars van trends is, nog steeds zeer onterecht veel te onbekend. Ik ben ervan overtuigd dat hun muziek veel muziekliefhebbers zou moeten aanspreken. Heren programmeurs van Nederland wordt eens een keer wakker en boek deze fantastische band met hun mooie ingetogen muziek. Het artwork in het meegeleverde boekje is trouwens prachtig en The Sudbury Inn is zelfs nog mooier dan voorganger Sentinel.

Deleyaman live :

26-05 BRUSSEL : Art Base

Bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

Vooralsnog is alleen A Tale te beluisteren op Spotify. Klinkt veelbelovend, ben benieuwd naar de rest van het album.

Deleyaman - The Sudbury Inn - sonicrendezvous.com

Knap vertaald en overgetypt joh...

Boeien, die link had ik nooit gevonden, want ik kende dit duo niet. Dus ik ben blij dat er aandacht aanbesteed wordt hier en zo mooie nieuwe muziek ontdek. Dat het schijnbaar een overgetypte en vertaalde tekst is boeit mij niet.

Ter Uwer informatie, meeste gegevens ontleend aan het prachtig vormgegeven tekstboekje, meer dan waarschijnlijk heeft distribiteur Sonic Rendezvous die gegevens daar ook vandaan.

Het enige wat ik tracht met mijn stukjes is muziekliefhebbers met minder vrije tijd dan ik te wijzen op mooie, onbekende muziek.

Denigrerende opmerkingen maken met een belerend toontje is trouwens gemakkelijk, opbouwende kritiek blijkbaar moeilijker.

Wat vind je trouwens van het album, want daar gaat het volgens mij op dit forum om.

Ik vind het prachtig! Dank voor het onder de aandacht brengen.

Dit album krijgt van mij een 'krappere 4' dan de vorige twee albums. Veel songs kabbelen mij iets te veel voort. Maar dat geeft bij dit warme weer ook iets comfortabels.

Als degene die Deleyaman al zo lang geleden voor hun eerste optreden naar Nederland haalde met Arcana en Faerydae (in de unieke lokatie van de St Stevenskerk in Nijmegen in 2010) heb ik natuurlijk ook een mening

The Sudbury Inn zit weer vol met aangename luisterliedjes. De verwevenheid met wereldmuziek wordt steeds subtieler. Wat op deze plaat misschien nog wel het meeste opvalt is de grote(re) rol van blazers. De duduk en, in mindere mate, de fluit zijn al langer onderdeel van de muziek van Deleyaman. Deze keer komt daar echter een grotere invloed voor de saxofoon bij. Dat men naast de traditionele opstelling van gitaar, drums, bas en keyboard ook ruimte heeft gevonden voor onder andere viool, piano en oed tekent de veelzijdigheid van de muziek. De band is op haar best wanneer men de verschillende muziekstijlen zoals wereldmuziek, pop en singer-songwriter fijntjes met elkaar weet te combineren. Het titelnummer is daar een uitstekend voorbeeld van. Gold Is Fading into Gray hoort mede door de inbreng van de blazers en de wijze waarop het nummer is opgebouwd tot een van de absolute hoogtepunten. Rustige nummers komen het meest tot haar recht wanneer de warme stem van Aret voorop gaat. Regelmatig aangevuld met de rustgevende stem van Beatrice. Wanneer de opbouw van het nummer – zoals zo vaak – uitstekend in elkaar zit is het echt genieten. Zo horen Spring Song, Another Evening, The Late Hour, het gevoelige Silent Ship en het uitstekende Moment of Peace tot de hoogtepunten van The Sudbury Inn. Beatrice floreert vooral als haar eigen taal, het Frans, gebruikt wordt. Dan valt alles op haar plek, zoals in het kalme La Saulaie. Je wordt als luisteraar direct getransporteerd naar een fijne plek in haar moederland. Tekstueel is er naast de eigen teksten van Aret veel gebruik gemaakt van gedichten. Die aanpak past uitstekend bij de muziek van Deleyaman. Dat de band hiermee een mooie ode brengt aan de helaas onverwacht overleden zus van Beatrice blijkt niet alleen door de haar gemaakte hoes (die perfect past bij de muziek). Zonder het te beseffen hebben de bandleden dit namelijk ook gedaan door de sfeervolle, weemoedige maar ook hoopvolle muziek.

Mijn recensie staat - zoals altijd - op Deleyaman – The Sudbury Inn - Rockportaal.nl Andere recensies van mij over Deleyaman staan daar ook.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Deleyaman - The Sudbury Inn - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Deleyaman - The Sudbury Inn
Ik had nog niet eerder van de Amerikaans-Franse band Deleyaman gehoord, maar The Sudbury Inn, het negende (!) album van de band, valt op door een heel bijzonder, gevarieerd en erg mooi geluid

De Normandische band Deleyaman maakt muziek die zich niet makkelijk laat omschrijven. De band haalt er inspiratie soms uit de Middeleeuwen en soms uit de postpunk, maar veel vaker uit de folk uit de jaren 60 en 70. De band klinkt soms Brits en soms Amerikaans, maar ook Franse en met name Armeense invloeden hebben hun weg gevonden naar de bijzondere songs van Deleyaman, die verder worden opgetild door de mooie zang van Aret Madilian en Beatrice Valantin. Ik ken niet veel andere albums als The Sudbury Inn, de vorige acht albums van Deleyaman moet ik nog beluisteren, maar het album bevalt me echt steeds beter. Fascinerend album van een bijzondere band.

Ik heb het idee dat ik de ontwikkelingen binnen de popmuziek redelijk goed bijhoud, maar desondanks heb ik de eerste acht (!) albums van de Amerikaans-Franse band Deleyaman compleet gemist. Het deze week verschenen The Sudbury Inn is immers al het negende studioalbum van de band, die ruim twintig jaar geleden werd geformeerd door de Amerikaanse muzikant Aret Madilian, die overigens Griekse en Armeense wortels heeft, en de Franse muzikante Beatrice Valantin.

De twee werken op hun albums met flink wat gastmuzikanten en ook voor The Sudbury Inn schoof een ruime handvol muzikanten aan. Ik heb nog niet naar de vorige albums van Deleyaman geluisterd, maar The Sudbury Inn is een bijzonder klinkend album. De muziek van de band uit Normandië deed me in eerste instantie vooral denken aan de muziek die bijvoorbeeld Cat Stevens en Leonard Cohen maakten aan het eind van de jaren 60 en het begin van de jaren 70, maar het album doet ook af en toe denken aan de muziek die Leonard Cohen maakte in de laatste jaren van zijn leven, bijvoorbeeld door de rijke instrumentatie.

De muziek van Deleyaman is echter niet zo makkelijk in een hokje te duwen. Wanneer het tempo wat omhoog gaat en diepe basloopjes opduiken hoor ik net zo makkelijk een vleugje postpunk in de muziek van de Amerikaans-Franse band, maar door de inzet van flink wat verschillende blazers klinkt de muziek van Deleyaman ook jazzy en hoor je ook nog wel wat invloeden uit de Normandische folkmuziek en de muziek uit verdere oorden, bijvoorbeeld wanneer de Armeense duduk een voorname rol speelt.

De muziek van Deleyaman is vooral ingetogen en ook de zang van Aret Madilian en Beatrice Valantin, die elkaar afwisselen, is ingetogen van aard. Zeker wanneer het tempo laag ligt en de klanken van blazers vooral subtiel zijn, doet de sfeer van het album me wel wat denken aan het latere werk van Talk Talk, maar ook dit is een vergelijking die slechts incidenteel op gaat.

The Sudbury Inn is een album vol mooie en wat lome luisterliedjes, maar de songs van de Normandische band zijn ook songs vol bijzondere accenten wendingen, waardoor het album nog lange tijd groeit. De band van Aret Madilian en Beatrice Valantin maakt het je in muzikaal opzicht niet altijd makkelijk, maar ook in tekstueel opzicht is de band niet van de straat. De band heeft zich laten inspireren door stokoude gedichten, wat de songs van Deleyaman nog een stukje verder optilt.

Het betekent overigens niet dat de muziek van de band ontoegankelijk is, want op een luie zomeravond klinkt The Sudbury Inn als de perfecte soundtrack, zeker wanneer Beatrice Valantin wat Franse woordjes prevelt en de blazers de ruimte krijgen om wat te improviseren. De muziek van Deleyaman heeft iets melancholisch, maar The Sudbury Inn is zeker geen somber album.

Het is een album dat haar muzikale invloeden zo nu en dan uit een heel ver verleden haalt en dan heb ik het over eeuwen geleden. Daar ben ik meestal niet zo gek op, maar op The Sudbury Inn zit het me geen moment in de weg. Ik moest wel even wennen aan de bijzondere muziek van Deleyaman, maar inmiddels ben ik zeer gecharmeerd van dit bijzondere album dat vooralsnog alleen maar mooier en stemmiger wordt. Erwin Zijleman

Heb je een hartgrondige afkeer tegen ‘leuk’ en ‘gezellig’? En ben je geen liefhebber van alledaagse zaken als coupletten en refreinen? Mijn advies is om dan eens te gaan luisteren naar The Sudbury Inn van het Frans/Amerikaanse Deleyaman. Als je de poorten naar de gothic, dark wave, en kosmopolitische wereldmuziek liever dichtlaat en niet te porren bent voor een portie fascinerende anti-popmuziek, dan ben je met Deleyaman op het verkeerde adres.

Aret Madilian en Beatrice Valantin, de kernleden van de band, weten wat dat betreft van wanten met hun eigenzinnige en minimalistische benadering van een dromerig klankuniversum. Zover is wel duidelijk na 23 jaar en een negental uitgebrachte studio albums. Rechtstreeks vanuit een diepe en oprechte plek van binnenuit en grotendeels gekenmerkt door de Armeense Duduk, saxofoon, een Indiase Bansouri en de hemelse vocalen van Aret en Beatrice. Verweven met eigen poezië (A Tale, Another Evening, Silent Ship) En woorden van gevestigde dichters onder wie Paul Laurence Dunbar, Sara Teasdale, Anna Akhmatova, Henry Wadsworth Longfellow, Paul Verlaine, Emily Bronte en John Le Gay Brereton.