Gregory Alan Isakov - Appaloosa Bones (2023)

Eerste single is prima, dit album heb ik weer erg veel zin in!

Ik zag hem recentelijk in Tivoli en zojuist weer kaarten gekocht voor Paradiso. Ik heb er zin in!

Fantastisch nieuws ! Kaarten gekocht !

De vrijgegeven tracks (de eerste drie) klinken weer geweldig, een minimale koerswijziging na het door mij grijsgedraaide Evening Machines, maar Isakov heeft zo'n eigen geluid dat ik het bij hem goed kan hebben.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Gregory Alan Isakov - Appaloosa Bones - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Gregory Alan Isakov - Appaloosa Bones
Het was even stil rond Gregory Alan Isakov, maar op het deze week verschenen Appaloosa Bones heeft de muzikant uit Boulder, Colorado, zichzelf opnieuw uitgevonden en stijgt hij tot grote hoogten

Het zesde album van Gregory Alan Isakov komt hier voor de zoveelste keer voorbij en iedere keer als ik naar het album luister betovert het me nog net wat meer. De rijke arrangementen van de van oorsprong Zuid-Afrikaanse muzikant zaten me in het verleden nog wel eens in de weg, maar op Appaloosa Bones valt alles op zijn plek. Gregory Alan Isakov combineert op fraaie wijze invloeden uit het verleden en het heden en maakt indruk met intieme folksongs die nog altijd opvallen door prachtige klanken. Appaloosa Bones is een rustgevende en beeldende luistertrip die zorgt voor totale ontspanning, maar het is ook een razend knap album. Wat mij betreft met afstand de beste van Gregory Alan Isakov.

Je hebt van die albums die je bij eerste beluistering echt helemaal fantastisch vindt, maar die het uiteindelijk toch niet redden. Het is me inmiddels meerdere malen overkomen met de albums van de van oorsprong Zuid-Afrikaanse muzikant Gregory Alan Isakov. Ik kan niet goed uitleggen waar dat aan ligt, want het zijn albums die stuk voor stuk goed aansluiten bij mijn muzieksmaak. Van de vorige albums van de al geruime tijd vanuit Boulder, Colorado, opererende singer-songwriter besprak ik alleen het uit 2009 stammende This Empty Northern Hemisphere, wat dan weer wel wordt gerekend tot zijn beste albums.

Mijn wat moeizame relatie met de muziek van Gregory Alan Isakov wordt deze week doorbroken, want het zesde album van de muzikant uit Colorado heb ik inmiddels al flink wat keren gehoord en ik vind het nog altijd een geweldig album. Appaloosa Bones volgt op een stilte van vijf jaar, waarin Gregory Alan Isakov zich concentreerde op zijn tweede baan, het runnen van een boerenbedrijf. Het heeft hem goed gedaan, want op Appaloosa Bones klinken de songs van Gregory Alan Isakov net zo puur als de gerechten die hij verbouwt.

Wanneer ik luister naar Appaloosa Bones weet ik ook direct wat me uiteindelijk minder goed beviel aan de vorige albums van de muzikant uit Colorado. Op die albums maakte Gregory Alan Isakov geen geheim van zijn bewondering voor grote singer-songwriters uit het verleden, waaronder zeker een jonge Leonard Cohen, maar voorzag hij deze songs ook van vaak wat overvloedige en onnodig complexe arrangementen die wat mij betreft ten koste gingen van de songs.

Ook Op Appaloosa Bones hoor ik af en toe echo’s van een jonge Leonard Cohen, maar de arrangementen zijn dit keer relatief sober, wat de kwaliteit van het album wat mij betreft alleen maar ten goede komt. Ik zeg bewust relatief sober, want het is zeker niet zo dat de songs op het zesde album van Gregory Alan Isakov opeens kaal klinken. Ook het nieuwe album van de in Johannesburg geboren muzikant is prachtig en ingekleurd met onder andere banjo, viool, akoestische gitaar, pedal steel, synths en piano, maar de instrumentatie past dit keer perfect bij de songs.

De net wat subtielere klanken laten wat meer ruimte over voor de zang van Gregory Alan Isakov, waardoor ik ook de zang mooier vind dan op de vorige albums. Appaloosa Bones is een album vol echo’s uit het verleden, maar deze vloeien prachtig samen met invloeden uit het heden. Het wilde me tot dusver maar niet lukken met de albums van Gregory Alan Isakov, maar zijn zesde album vind ik elf songs lang prachtig en het album wordt vooralsnog zeker niet minder, integendeel zelfs.

Gregory Alan Isakov neemt je op zijn nieuwe album mee naar zijn boerderij in Colorado en het is daar goed toeven. Appaloosa Bones is een heerlijk ontspannen album met folky songs, maar het zijn nog altijd songs die de fantasie prikkelen. Het zijn ook prachtig beeldende songs, want bij beluistering van het album, dat ook nog een aantal mooie vrouwenstemmen bevat, waaronder die van Aoife O’Donovan, tovert de beelden van uitgestrekte en betoverend mooie landschappen bijna automatisch op het netvlies. Ik heb lang getwijfeld over de albums van Gregory Alan Isakov, maar Appaloosa Bones is voor mij onbetwist jaarlijstjesmateriaal. Erwin Zijleman

Beetje raar om mezelf te quoten. Maar mijn comment bij Evening Machines van destijds geeft erg goed weer welk gevoel mij na het enkele malen beluisteren van Appaloosa Bones weer bekruipt.

Ik ben het met erwinz eens dat hij zijn muziek op zijn nieuwe album relatief sober heeft ingekleurd. Maar met het accent op 'relatief': naar mijn smaak nog veel te veel instrumenten, en veel teveel noten. Van mij mag hij nog een heel stuk weglaten.

Hij weet zeer zeker een prachtige sfeer op te roepen, maar de productionele overdaad ontneemt mij nog altijd het zicht op de songs.

Nou ja, wellicht dat dit de komende tijd nog gaat veranderen. Ik zal hem nog wat draaibeurten geven.

Voldoet aan alle verwachtingen ! Werkelijk prachtig !

Hoe mooi is het als je van een hobby je beroep kan maken. Bij Gregorius Alan Isakov zit het zelfs nog wat aangenaam complexer in elkaar. Zijn liefde voor de tuinbouw brengt hem bij de idealistische Naropa University te Boulder. Deze volgens de boeddhistische visie opgezette leerschool staat vooral bij het spirituele immateriële aspect stil. Niet vreemd dus dat hij de opbrengst van de Big Black Car song voor een McDonald’s commercial aan non-profitorganisaties doneert die duurzame landbouw projecten opzetten. Want daar ligt die andere interesse van deze sociaal bewogen activist in ruste, bij het maken van muziek.

De van oorsprong Zuid Afrikaanse singer-songwriter verhuist op zeer jeugdige leeftijd naar het zeer muzikale ingestelde Philadelphia waar hij als jonge indiefolky aan de slag gaat. De carrière van deze gitarist verloopt zeker in het begin wat moeizaam, waardoor Gregorius Alan Isakov genoodzaakt zijn platen in eigen beheer uitbrengt en het onafhankelijke Suitcase Town Music label opstart. Hoe bijzonder is het dat zijn Evening Machines plaat als beste folk album voor een Grammy Award genomineerd wordt en dat hij de mogelijkheid krijgt om met het Colorado Symphony orkest te werken. Zijn volwaardige zesde studioschijf Appaloosa Bones verschijnt onder het toeziende oog van de MNRK Muziekgroep en doorbreekt de vijfjarige stilte hiaat.

In de tussentijd is hij in Colorado op zijn biologische boerderij actief, bezorgt hij als leverancier zijn consumptie producten bij de plaatselijke winkels en richt hij zich tevens op de sociaal minde gestelde gemeenschap door goederen aan de voedselbank te schenken. Het levert hem genoeg rijke levenservaringen, ontroerende verhalen en overige bezieling op die hij op Appaloosa Bones in songs omzet. Het is aan de ene kant hierdoor niet zijn meest persoonlijke plaat geworden, anderzijds staat het juist heel dicht bij zijn maatschappelijke betrokkenheid. Hier ligt zijn toewijding, zijn hart waardoor je juist nog meer inzicht in de persoon Gregorius Alan Isakov krijgt. Op Appaloosa Bones brengt hij ruim vijfendertig geschreven nummers tot een overzichtelijk elftal terug. Het is de kracht en waardige taak van Andrew Berlin om dit te coördineren, en in zijn studioschuur met de juiste bevriende muzikanten die landelijke sfeer te creëren.

Het vanuit de gospel opbouwende The Fall staat bij het moment stil dat de wereldeconomie in elkaar dondert en het onstuimige klimaat niet meer beheersbaar is. Als zelfstandige boer is Gregorius Alan Isakov afhankelijk van de export, en als grondstoffen door de pandemie niet meer aangeleverd worden heeft dit verregaande gevolgen voor deze hardwerkende agrariër. Probeer je dan nog maar staande te houden. Vallen en langzaam weer opstaan, opnieuw vallen en opnieuw overeind krabbelen. De instrumentatie bouwt zich rond onstuimig pianospel en hard neerslaande drumslagen op. Gregorius Alan Isakov wisselt hoge falsetto zangpartijen met de krachtig verhalende diepte van zijn stem af.

Gedirigeerde woeste oceanen vloedgolven keren zich in het slepende trage Mistakes tegen de mensheid. De wiegende One Day wals is de rustgevende tegenreactie als het wassende water zich bij eb verliezend terugtrekt, de wind perst er nog een laatste zucht uit. De link naar de Bijbelse plagen die Egypte teisteren is gemakkelijk te weerleggen, ook nu speelt de aarde met onze destructieve overheersende zelfvoorzieningsmacht. De verstoorde natuur heeft tevens zijn neerslag op het persoonlijke bestaan van Gregorius Alan Isakov. Uitgehongerde coyotes vallen in Watchman zijn schapenkudde aan. Verzachtende keuvelende banjopartijen staan voor de nietsvermoedende dieren welke door beestachtig hard postpunk gitaargeweld overvallen worden. Het is de taak van pianist Leif Vollebekk om deze dwarse tegenstrijdigheden dichter bij elkaar te brengen.

De relativerende onheilspellende Before the Sun verdoemenis heeft die traditionele country vibe waarin zijn banjospel de hoofdrol opeist. Je kan niet in een zwervende spokende Silver Bell pelgrimstocht aan de werkelijkheid ontsnappen, blijven ontvluchten in de hoop dat je de dreigende ellende voor blijft. De botten van een versleten zachtaardig vriendelijk westernpaard dragen je in het Appaloosa Bones titelnummer naar huis. Te moe om te reizen, te oud voor een nieuw onzeker avontuur. Het geeft perfect dat strijdende gevoel van die kansloze verharde cowboy overlevingsdrang weer. Een publieksfavoriet welke live al een tijdje gespeeld wordt. De wereldsteden staan in brand en voeden zich met haat en afgunst. In het beschouwende Feed Your Horses soulgospel bekijkt Gregorius Alan Isakov die dramatische ontwikkeling vanuit een beschouwende afstand, keert deze de rug toe en gaat rustig verder met het voeren van zijn paarden.

Gastvocalist Aoife O’Donovan trekt nomade track Miles To Go naar haar toe, samen met die noemenswaardige andere achtergrondzangeres Bonnie Paine krijgt ze genoeg momenten toegedeeld om te schitteren. Toch is het lapsteel gitarist Danny Black die in het eenzame heimweeverlangen hierbij de jammerende sfeertragiek voor zijn rekening neemt. Sweet Heat Lightning benoemd de leegte van het ouderlijke huis. Onbewoonbaar verklaard voor de naar nostalgie hunkerende Gregorius Alan Isakov. Het is prachtig hoe hij die Terlingua natuurromantiek vorm geeft. Ja, dan moet je wel iets met de flora en fauna hebben, anders krijg je het niet klaar om die beeldende reactie op te roepen. De fluwelen strijkers raken de song amper aan, maar geven het net die liefhebbende aanraking mee. Die subtiliteit vat de sobere begeleidende Appaloosa Bones Americana countryfolk kern mooi samen.

Gregory Alan Isakov - Appaloosa Bones | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

Al ruim 12 jaar ben ik bekend met de meesterwerken van Gregory Alan Isakov. Zijn vorige album Evening Machines vond ik wat minder maar met Appaloosa Bones is hij weer helemaal op dreef. Mijn favoriete nummers van dit album zijn Watchman, Mistakes, Terlingua maar vooral Sweet Heat Lightning. Hij heeft een uitstekende stem en helemaal mooi als de banjo erbij komt zoals op Before the Sun. Prachtig album!

Wisten jullie al dat hij van oorsprong Zuid-Afrikaans is?

Bijna goed. Geboren in Johannesburg in Zuid-Afrika (volgens Wikipedia)

Wat is The Fall een weergaloos nummer. De rest heeft nog wel even nodig om in te dalen, maar die opener, die ik ook vaker hoor door het automatisch doorspelen van Spotify, is echt verslavend.

John Vincent 3 - dandelion. Dat hele album is waanzinnig. Aanrader als je dit mooi vindt.

Concert was (weer) fantastisch ! Super publiek !

Sterke singer songwriter plaat, een van de toppers in dat drukbevolkte gebied, deze kerel. Aanrader!