Blondie - The Hunter (1982)

Island of lost Souls was al een goede indicatie dat het met deze band vanaf nu enkel muzikaal bergafwaarts ging gaan. Wàt een zooitje maken ze ervan zeg, en Debbie met haar ontplofte kapsel, bweurk!

**

Deze band is duidelijk klaar.
Wat een zielloze, flauwe flutmuziek staat er hier toch op...
Verschrikkelijk gedateerd allemaal.

Hoe diep kun je als band zakken...?

Zeer goed album. Wie blije korte catchy popsongs verwacht is eraan voor de moeite. Dit album is killer en donkerder dan voorgaand werk, weerbarstiger ook. Net als het haar van Debbie gaat het een beetje tegen de verwachte richting op. Maar dwars als het is kan het ook mooi en apart zijn. Ondanks de nostalgische stemming klinkt de muziek anno 2009 nog fris. Hier en daar gedateerd ja, so what?!
Neem daarbij nog sterke teksten en dit album mag er zijn. Een eigenzinnig einde (voor toen). Wie het niet lust moet het maar laten liggen. Maar echt naar de muziek luisteren in plaats van met een half oor naar de criticasters is hier toch aan te raden.

Dragonfly is geniaal, Island of Lost Souls vind ik ook altijd wel leuk (en bovendien veel geslaagder dan The Tide Is High).

Blondie heeft het nummer 'for your eyes only' speciaal geschreven voor de gelijknamige James Bond film. Helaas kozen de makers voor het hele zoete en foute 'for your eyes only' van Sheena Easton, een ander nummer met dezelfde titel. Easton scoorde er een wereldhit mee, maar ik had toch liever de Blondie versie gehoord.

YouTube - For Your Eyes Only Opening w/ Blondie

Overigens nooit begrepen waarom The Hunter zo slecht is ontvangen toentertijd en nu nog steeds. Het is een koersverandering van de band maar wel een aangename.

Dit album klinkt somberder dan de vorige Blondie-albums (buiten de hitsingle Island of Lost Souls) maar daarmee verdween ook de aanstekelijkheid, de nummers blijven merkelijk minder hangen. Dit album verkocht ook merkelijk minder goed dan hun vorige albums, de pijp was uit en Blondie was er dan ook gestopt om eind jaren '90 een succesvolle come-back te maken.

Op YouTube is een versie te zien van Island Of Lost Souls. Volgens mij is dit Toppop. Enfin, zij staat daar onhandig te dansen. Het optreden is als Blondie en er is geen groep te zien. Na een aantal zeer succesvolle jaren en enkel fantastische albums is The Hunter het zwakste album tot dan toe. Gelukkig aantal goede nummers als Island/For Your Eyes Only (zie omschrijving devil-hunt / War Child en Orchid Club. Nou vooruit, Little Caesar gaat ook nog wel waarop zij lager zingt op zomerse klanken.

Ben toevallig een enorme fan van Blondie, en van Debbie Harry solo.
In onderhavige periode (1982) (eigenlijk op het hoogtepunt van commercieel succes) werd de band zo'n beetje opgedoekt omdat alle aandacht uitging naar het verzorgen en liefst weer beter worden van de doodzieke Chris Stein. Dat vind ik een pluspunt.
Heb Blondie paar jaar geleden nog zien optreden in De Oosterpoort (Groningen). Fantastisch!

Oeh, hoe een opinie kan veranderen...

Moet het weer eens beluisteren, maar het is beslist beter dan dit!

Het verhaal erachter spreekt boekdelen over de situatie in de band. Opgenomen in The Hit Factory in een druilerig New York in de vroege winter. Elke dag trap op, trap af naar de studio boven de bar. De bandleden en de opname-technici, iedereen met dikke tegenzin. Allemaal mensen die het liefst iets anders doen. De kampen Debbie/Stein en de andere bandleden. De liner notes in het boekje bij de remaster windt er geen doekjes om.
Heel oprecht beschreven en ook eerlijk over het album zelf.

Wat een matig album is dit toch. Had hem op elpee , maar ik heb hem weggegeven. Komt ook omdat ik Plastic Letters en Parallel Lines in bezit heb. En die twee platen zijn echt veel beter. Plastic Letters staat bij mij op nr. 1. Vind ik net iets beter dan Parallel Lines. In 1977 en 1978 grijs gedraaid. Had niet zoveel platen toen maar deze dus wel. Is dus deels nostalgie. De hoes van deze Hunter trok me wel aan. Maar schijn bedriegt.

The Hunter, een album dat onder grote spanning en stress tot stand is gekomen. en na een jarenlange intensieve periode van Touren en studio uren.
Dat in ogenschouw nemend is dit een fantastische prestatie, onder productionele leiding van Mike Chapman wordt voor de vierde keer op rij een buitengewoon afwisselend en divers album gepresenteerd.
Blondie had inmiddels al bewezen van alle markten thuis te zijn en ook hier wordt dat weer breed tentoongesteld.
De hoes is bizar en toque in cheek en sluit volledig aan bij de openings track the Orchid club. een nummer waarin Harry lekker los kan gaan op een voodoo achtige begeleiding waarbij er vooral een glansrol is weg gelegd voor drummer Clem Burke, fenomenaal!

Island of the lost souls is het tweelingzusje van The tide is high, pretentieloze zomer ooit het voldoet waar het voor staat!
Dragonfly, het meest vreemde nummer van de plaat, Deborah in een soort van mega sound advertentie voor een soort van space flight, deels gesproken, deels gezongen.
For your eyes only, dit was bedoeld als de title track voor de toenmalige Bond film, Blondie kwam te laat aan met zijn track zodat de eer naar Sheena Easton ging (met ook een fraai nummer)
dit blijft gewoon een lekker pop nummer.
Ik snap nog steeds niet waarom Warchild als single zo weinig heeft gedaan, met het Hardest part-achtige synthesizer deuntje erin wat het heel catchy maakt gekoppeld aan een opzwepend refrein.
Alle nummers op kant twee van het album zijn goed, pop, regie en een prachtige ballad als afsluiter, die synoniemen vertoond met follow me, the afsluiter op Autoamerican.

Blondie werd vaak onterecht negatief weggezet met dit album, voor mij nog steeds de moeite waard om regelmatig op te zetten.

De term ‘burnout’ kende ik in 1982 nog niet, wel alternatieven als ‘overspannen’ of ‘overwerkt’. Ze lijken allemaal van toepassing op het laatste album dat Blondie in hun tweede decennium uitbracht. Het was 1982 en Hunter was hun zesde album. Ik kan me totaal niets herinneren over de uitgave van deze plaat, terwijl ik ook toen veel radio luisterde. Wel weet ik nog dat dat het solodebuut van Deborah Harry, het jaar ervoor, nauwelijks succesvol was en dat ik de hoes van Hunter niet bij de band vond passen. Dat kapsel van Harry, alsof het haar tweede soloplaat was en de band bij hoge gratie mee mocht doen...

Van de nieuwe Blondie werd slechts Island of Lost Souls met zijn reggae-invloeden een hit. Het piekte in mei en juni 1982 bij Veronica’s Top 40 twee weken op #20 en in juni 1982 bij de Nationale Hitparade van de NOS één week op #21. Totaal gemist. Ik herinnerde me dit liedje niet eens. Alhoewel ik allang niet meer de hitparadegevoelige pre-puber was, waren er diezelfde weken hits die me wél positief opvielen; Skandal in Sperrbezirk, I Love Rock ‘n’ Roll, Down Under, The Look of Love, Promised You a Miracle vond deze tiener best fijn… De elpee haalde in juni #19 in de albumlijst.

Mijn kennishiaat qua Hunter heb ik de voorbije twee weken ingehaald, lang leve streaming! Daarbij verbaasde ik me twee maal.
De eerste verbazing was de sound. Net als Harry’s solodebuut klinkt veel standaardpop, waarin zomerse sferen prevaleren. Waar is de gitaarwave van voorheen gebleven? Met zijn gladdere sound lijkt dit Blondie meer op Harry-solo dan op zichzelf. Overgeproduceerde klanken die desondanks niet meer het hitlijstsucces van voorheen behaalden. Ik lees op Wikipedia dat For Your Eyes Only hun afgewezen liedje voor de gelijknamige Bondfilm was, het is nog het aardigste nummer op de A-kant en bovendien veel aangenamer dan het gelijknamige draakje van Sheena Easton.
Op de B-kant wordt de zouteloze pop nog even voortgezet, maar als de liedjes van gitarist Chris Stein op zijn, val ik in de tweede verbazing. Want verrek, ze konden het nog wel: er volgen drie liedjes van toetsenist Jimmy Destri waarop een band klinkt in plaats van een studioproject, drie maal fris: Danceway, Find the Right Words en English Boys, plus een sterke cover van The Hunter Gets Captured by the Game, een mij onbekend liedje van soulzanger Smokey Robinson.

Herhaaldelijk draaien doet soms liedjes groeien. Ik heb het geprobeerd. Dragonfly wordt beter, maar is met z’n zes minuten te lang. Verder klinken vooral magere ideeën, waarbij The Beast met z'n vierkante rock en cliché-gitaarsolo juist de ergernis doet groeien.
Op de hoes van de 2001-cd-heruitgave is producer Mike Chapman openhartig over de verdampte inspiratie. Tegelijkertijd heeft hij ook boter op z’n hoofd, want is hij niet medeverantwoordelijk voor deze popsound?

Slechts een half jaar na de release, november 1982, maakte de band bekend ermee te stoppen. Dit door een combinatie van factoren die je bij tal van artiesten eveneens tegenkomt: uitputting, een ongezond gebruik van recreatieve genotsmiddelen en slecht management. Je hoort er iets van terug in de teksten, waarin Stein openhartig is over de tol van roem.
Toen de band eind jaren ’90 terugkeerde was ik nieuwsgierig: de band bleek nog altijd een plekje in mijn hart te hebben. Als ik Hunter vanaf het achtste nummer beluister, weet ik onmiddelijk waarom en daarmee houd ik een prima EP over.