Wilco - Cousin (2023)

Alweer een album, ze doen er ook aan door. Eindbazen.

Met "Evicted" ook een nieuwe single. Klinkt heel erg Wilco, wat alleen maar goed is natuurlijk.

Ik ben Wilco-fan, maar ik vind Evicted nogal dertien in één dozijn. Maar dat was Cruel Country eigenlijk ook al.

Grotendeels geproduceerd door Cate le Bon. De eerste keer sinds "Sky Blue Sky" dat een Wilco-album door een buitenstaander geproduceerd is.

Artwork is van Azuma Makoto.

“Le Bon’s influences—among them the inclusion of saxophone, cheap Japanese guitars, and a cinematic, New Wave-style drum machine—drive the album into the future. The result is Wilco’s most pointed and evocative album, one related but not tied to our present moment, truly new ground for a band that has tested musical boundaries throughout its lengthy career.”
Dit wekt hoge verwachtingen.

Eens. Ik vond Cate Le Bon’s eigen album Pompeii een van de fijnste albums van 2022, waar de schitterende productie opviel.

Evicted verschilt inderdaad niet heel veel van Cruel acountry. Nu vond ik dat een erg fijn album waarbij de nummers na een tijd prijsgaven.

Lang geleden dat ik echt uitzag naar een nieuw Wilco-album, hoewel hun muziek altijd fijn blijft om naar te luisteren is er voor mij bij de laatste paar platen wel een zekere voorspelbaarheid ingetreden. Dat het nu anders voelt, is toch echt de verdienste van Le Bon. Echt bijzonder hoe zij, naast een betoverend eigen oeuvre, ook een steeds breder pallet aan artiesten onder haar eigenzinnige productiehoede neemt: onder meer Deerhunter, John Grant, H. Hawkline en (het ook rond die tijd te verschijnen nieuwe album van) Devendra Banhart. Wilco zou ik niet zo snel aan denken in dat rijtje, maar ik denk dat zo'n 'buitenstaander' een goede injectie kan geven om weer eens wat prikkelender muziek te gaan maken. Het nieuwe nummer is op zich niet al te bijzonder en kan wel 'typisch Wilco' genoemd worden, maar ik herken haar sound er wel meteen in en die combinatie (waar ik mij op voorhand niet zoveel bij voor kon stellen) blijkt zowaar meer dan prima te werken. Erg benieuwd naar de rest!

Ze speelden Evicted bij hun 2 concerten afgelopen weekend in de Ronda, en dat klonk erg goed.

Cousin het nummer heeft ook weer die Le Bon stempel en is ietsiepietsie steviger maar overtuigt desalniettemin weer niet.

Ik vind Evicted in al z'n 'eenvoud' echt een prachtig nummer. Wilco en ik klikken lang niet altijd, maar ik kijk toch wel erg uit naar dit album.

Eerste luisterbeurt: met voorsprong de meest avontuurlijke plaat van Wilco sinds The Whole Love en misschien zelfs YHF. Héél veel te ontdekken, ik sta voor een leuk weekend! (of het nu de beste begeleidingsmuziek is om mijn broer zijn terras uit te breken morgen moet nog blijken).

Bij tijd en wijle echt een hele mooie, avontuurlijke (openingsnummer!) omlijsting alleen is de invulling opnieuw zo verdoofd. Deze doet mij behoorlijk aan Ode to Joy denken, iets opgepimpt misschien.

Bij elk nieuw album hoop ik weer een Wilco te horen dat urgent klinkts zoals op A Ghost Is Born, YHF en ook wel Summerteeth en Being There. Voor mij waren dat de hoogtijdagen. Sky Blue Sky is zeker ook niet slecht, maar wel al een stukje braver. En zo is Wilco voor mij bij elke nieuwe plaat een beetje afgegleden naar steeds een stukje saaier, met hier en daar een positieve uitglijder in de vorm van een goed nummer. Maar als album steeds minder bekorend. Toch gaat ook deze weer een kans krijgen en gezien de wisselende reacties hierboven ben ik zeer benieuwd.

alle hulde aan Cate le Bon. Het is onmiskenbaar Wilco dat we horen op Cousin maar zij voegt net dat extra’s toe. Het is niet wereldschokkend maar urgenter dan dit wordt het huidige Wilco denk ik niet. Moest trouwens de definitie van urgent weer eens opzoeken: dringend, hoognodig. Nou ja, Ten Dead valt dan wel in die categorie. Tekstueel is het misschien wat plat. Los daarvan, de echo’s, het weidse geluid wat we hier horen is lang geleden. Mogelijk had Ode to Joy ook zo kunnen klinken met Le Bon achter de knoppen. Beste voorbeeld is misschien wel Pittsburgh waar de hele band zich naar hartelust uitleeft. De nieuwe creatieve piek van Wilco met achtereenvolgens Ode to Joy, Cruel Country en nu Cousin kent gelukkig nog geen einde.

Cruel Country was het beste Wilco album sinds Sky Blue Sky wat mij betreft.

Dit album met deze mooie productie is weer eens iets anders. Klinkt erg fraai zo op het eerste gehoor.

Amen

Ik zie net op Discogs dat Cate Le Bon meer deed dan alleen produceren, ook meespelen en -zingen:

"Producer, Bass, Piano, Synthesizer, Backing Vocals – Cate Le Bon"
https://www.discogs.com/release/28392157-Wilco-Cousin

Niets ten nadelen van de productie, die is opzich wel okay, maar verder niet echt aan mij besteed. De countryrock elementen, zo prominent op Cruel Country nog aanwezig, zijn hier tot het minimale gereduceerd. Is gewoon een kwestie van smaak, jammer dan.

Wát een goeie zet van deze band - nog meer dan ik op voorhand al kon vermoeden - om met de magistrale geluidenarchitect Cate Le Bon (heerlijk productief is zij de laatste tijd, zo verscheen nog geen week geleden de door haar geproduceerde nieuwe Devendra Banhart) in zee te gaan. Zij heeft het mysterie teruggebracht in de band. En voor de goede orde: een Wilco zónder mysterie vind ik ook al een behoorlijk fantastische band. Hun laatste paar platen wisten mij in al hun oerdegelijkheid toch nog met grote regelmaat te ontroeren. Waarschijnlijk kan Tweedy nog in zijn slaap liedjes schrijven die klinken alsof ze altijd al bestaan moesten hebben. Maar wat mij ooit zo dolverliefd op deze band maakte, met platen als Summerteeth en Yankee Hotel Foxtrot, leek inmiddels wel erg ver naar de achtergrond verdwenen. Zonder als deze klassiekers te willen klinken - maar juist door heel erg als zichzelf te klinken! - is dit verliefdmakende mysterieuze element op Cousin weer hélemaal terug. Elke track voelt als een opzichzelfstaande - wonderlijke maar ook wonderlijk vertrouwde - plek en deze plaat als een reisje langs al die wonderplekken, om per keer weer meer in te ontdekken. Een schijnbare simpelheid, een zogenaamde achteloosheid, wordt altijd intact gehouden, maar geen enkel geluidje lijkt op een andere plek te staan dan waar het zou moeten staan, deze plaat klopt van begin tot eind en zal vast (zo heb ik sterk het vermoeden) steeds kloppender worden (kan iets kloppender dan kloppend zijn? Ach, muziek weet nu eenmaal vaker de wetten der logica te tarten...). Deze plaat is speels en ongrijpbaar, dromerig persoonlijk, afwisselend maar toch ook vloeiend, onderscheidend, geheel. Wat een verwennerij om in dit al zo machtige oeuvre nu zomaar deze toevoeging erbij te krijgen en wie weet wat er nog komen gaat…

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Wilco - Cousin - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Wilco - Cousin
Wilco kiest op haar nieuwe album Cousin vooral voor wat meer ingetogen songs, maar het zijn prachtige songs die op subtiele wijze zijn volgestopt met verrassende wendingen en muzikale hoogstandjes

De Amerikaanse band Wilco moet in recensies van nieuwe albums altijd opboksen tegen de vergelijking met haar meesterwerk Yankee Hotel Foxtrot uit 2002. Het levert ook voor het nieuwe album Cousin weer flink wat zure recensies op, maar ik vind het een fantastisch album dat niet zo kleurloos en gezapig is als hier en daar wordt beweerd. Wilco zoekt aan de hand van producer Cate Le Bon absoluut voor het experiment, al is het vaak wel subtiel experiment. De band bestaat hiernaast uit een aantal geweldige muzikanten, die ook op Cousin weer mogen schitteren. Het levert een album op dat bij onbevooroordeelde beluistering makkelijk indruk maakt en vervolgens alleen maar mooier wordt.

Cousin, het nieuwe album van de Amerikaanse band Wilco, wordt tot dusver wat lauwtjes ontvangen. Het wordt de band aangerekend dat het redelijk netjes binnen de lijntjes kleurt en vooral kiest voor wat gezapiger klinkende songs. Na het album een aantal keren gehoord te hebben denk ik hier toch anders over. Totaal anders zelfs.

Cousin is misschien geen Yankee Hotel Foxtrot, maar zo’n album heeft Wilco al heel lang niet meer gemaakt en ik vind persoonlijk niet dat je dit de band aan moet rekenen. Het oeuvre van de band uit Chicago ontwikkelt zich immers al sinds de begindagen van de band halverwege de jaren 90, wat een stapel zeer verschillend klinkende albums heeft opgeleverd. Het zijn albums die wel werden gekenmerkt door een verrassend constante en bijzonder hoge kwaliteit en die is ook weer terug te horen op Cousin.

Het album opent overigens behoorlijk opwindend met het zeker niet gezapig klinkende Infinite Surprise, waarin het gitaarwerk aangenaam ruw en tegendraads klinkt, hier en daar opvallend klinkende synths zijn toegevoegd, de songstructuur soms behoorlijk onnavolgbaar is, maar waarin de melodielijn juist opvallend toegankelijk is. Ik had het hierboven over Yankee Hotel Foxtrot en wat mij betreft had de openingstrack van Cousin niet misstaan op dit album.

Dat geldt zeker niet voor alle tracks op het nieuwe album van Wilco, want de band kiest zoals gezegd met enige regelmaat voor behoorlijk ingetogen songs. Het zijn de songs die hier en daar worden omschreven met woorden als gezapig en middelmaat, maar beiden hoor ik er echt niet in terug. Ook als Wilco flink gas terug neemt zitten de songs van de band immers vol moois.

Het gitaarwerk van Nels Cline is song na song behoorlijk briljant en ook het drumwerk van Glenn Kotche ontstijgt de middelmaat continu, waardoor ook de ingetogen songs op het album het uitpluizen meer dan waard zijn. Wilco heeft voor Cousin een aantal songs geschreven die in de uitvoering van een andere band misschien wat saai zouden kunnen klinken, maar de versies van de band rond Jeff Tweedy zijn stuk voor stuk prachtig.

Het is deels de verdienste van de geweldige muzikanten in de band, maar Wilco profiteert ook van de opvallende keuze voor de Britse singer-songwriter Cate Le Bon als producer. De eigenzinnige muzikante uit Wales haalt Wilco hier en daar op subtiele wijze uit de eigen comfort zone, waardoor een ingetogen en op het eerste gehoor misschien niet heel opwindende folksong toch een bijzondere twist krijgt.

Aan de ene kant is het jammer dat Wilco de experimenteerdrift van de openingstrack niet doortrekt op de rest van het album, maar aan de andere kant hebben we al een Yankee Hotel Foxtrot en hadden we nog geen Cousin. De Amerikaanse band maakt dit keer niet op iedereen indruk, maar weet mij constant te verrassen met subtiele wendingen, fraaie accenten en invloeden die hier en daar terug gaan naar de jaren 70, maar ook tot in het heden reiken.

Cousin is een album dat absoluut baat heeft bij beluistering met de koptelefoon, maar het is ook een album dat beter wordt wanneer je het vaker hoort. Het is muzikale avontuur ligt er misschien niet zo dik op als op Yankee Hotel Foxtrot, maar het is wel degelijk te horen op het nieuwe album van Wilco, dat ik persoonlijk een stuk beter vind dan zijn directe voorgangers. Erwin Zijleman

Inderdaad erwinz, Cousin is een album wat beter wordt wanneer je het vaker hoort. De songs beginnen onder mijn huid te kruipen en ook het mooie geluid van de productie, wat eerst even wennen was.
0,5je erbij.

Dit zijn leuke feitjes, Le Bon is dus van alle markten thuis. Las dat zoon Spencer Tweedy ook her en der aanwezig is.

Schijnwerper bij deze ook op de prachtige hoes, werk van een botanisch fotograaf/kunstenaar Shunsuke Shiinoki. Het pleit voor de band dat ze deze keuze hebben gemaakt, daar hebben ze een neusje voor. Vraag me wel af wat de betekenis is/relatie met de titel van het album. Of duidt het meer op het experimentele karakter van de plaat?
Ik ben ook hard op weg richting de 4,5 sterren.

Wie Wilco zegt, zegt Yankee Hotel Foxtrot. Dit bijzondere album uit 2001 werd oorspronkelijk opgenomen voor platenlabel Reprise Records. Die vond het echter te experimenteel en weigerde het uit te brengen. Hierdoor verliet Wilco het label en bracht het album uiteindelijk gratis uit op hun website. Met deze aanpak heeft Wilco – onbedoeld – bijgedragen aan de ontwikkeling van digitale muziekdistributie. De daaropvolgende platen waren allemaal prima albums, maar niet met de impact van Yankee Hotel Foxtrot. En dat is bij het dertiende studioalbum getiteld Cousin niet anders.

Het album opent groots met Infinite Surprise, waarin verschillende lagen van gitaren, synthesizers en strijkers een verontrustende, licht onheilspellende sfeer creëren die doet denken aan het baanbrekende geluid van het eerdergenoemde Yankee Hotel Foxtrot. Ten Dead is Wilco’s variant op I Don’t Like Monday’s van The Boomtown Rats over een (zoveelste) massaschietpartij in Amerika. ‘Up ovеr the mountains, down beside the sea/ Ten more, eleven more/ What’s one more to me?’ zingt Jeff Tweedy. Hij klinkt vermoeid, murw geslagen, verdoofd.

Levee is een toegankelijke alt-country song over hoe we verdedigingsmechanismen als een dijk (vertaald: levee) opbouwen om onszelf te beschermen tegen externe invloeden (regen en wind), die eigenlijk een weerspiegeling zijn van onze interne angsten en twijfels. Levee staat symbool voor de metaforische schrijfkwaliteiten die Tweedy ook op Cousin weer laat horen, maar daar ontwikkelt zich wel een zekere sleetsheid in. Zijn teksten beginnen zo af en toe wat clichématig en voorspelbaar aan te voelen. De meer experimentele songs zoals Pittsburgh, waar alternatieve elektronische fusion-geluiden de luisteraar omhullen, zijn wellicht minder makkelijk te omarmen. Ze maken Cousin echter wel tot een spannender album. Meant To Be is het laatste lied op Cousin waarin Tweedy (mogelijk tegen beter weten in) probeert vast te houden aan het geloof in voorbestemdheid: ‘Each day is longer than the one bеfore/ Fewer left, less and less, I need you more’. Hoewel tekstueel wat bleekjes, is het wel illustratief voor de sfeer van de hele plaat die doordrenkt is van onzekerheid en diepgaande contemplaties over hoe de zanger van Wilco zich verhoudt tot de wereld in al haar mooie en lelijke facetten.

Al met al is Cousin best een veelzijdig album dat tegelijkertijd een zekere mate van voorspelbaarheid herbergt. Wilco lijkt comfortabel te zijn op het muzikale wandelpad dat ze ingeslagen zijn: een meer vertrouwd, progressief en experimenteel alt-country geluid, zoals eerder te horen was op hun album Ode to Joy uit 2019. En zeker meer experimenteel dan het album Cruel Country uit 2022 dat is gestoeld op akoestische, country-geïnspireerde muziek, vermengd met folk en woordelijk impressionisme. Toch hangt op Cousin het oor meer naar de veilige alt-country-kant met tien liedjes die – op het openingslied na – strak onder controle worden gehouden. Er zijn weliswaar enkele gitaarsolo’s en klanklandschappen te ontdekken, maar deze worden behoorlijk ingetogen ten gehore gebracht ten gunste van de zang van Jeff Tweedy die hierdoor centraal in de schijnwerpers blijft staan. Dit is vooral te danken aan de productiestijl van Cate Le Bon, die tegelijkertijd het oog op een meer experimentele en rommelige sfeer op Cousin niet verliest. Wat resteert is de vraag waarom als hoes gekozen is voor een werk van de Japanse bloemkunstenaar Azuma Makoto. Een typisch Wilco-raadsel.

Wilco - Cousin - nieuweplaat.nl

Je hebt helemaal gelijk verm1973, de hoes is van Azuma Makoto en niet van zijn collega Shunsuke ShiinokI. Ik zat wel warm, heerlijke namen.

Na het toch wat gezapige Cruel Country verwachtte ik niet veel meer van Wilco, maar jeetje, dit neefje mag er zijn hoor! Met gemak de beste Wilco-worp sinds The Whole Love.

Deze bevalt tot nu toe al een heel stuk beter dan Cruel Country, die ik al vrij snel links liet liggen. Bevat net even wat meer pit en levendigheid. Deze zal ik wel wat vaker en langer blijven draaien.

“I’m cousin to the world. I don’t feel like I’m a blood relation, but maybe I’m a cousin by marriage.” - Jeff Tweedy

Wilco, het vlaggenschip van de alt-country en de indierock, is straks bijna 30 en, jongens, op wat een unieke discografie kan dit zestal inderdaad al terugkijken. Toch zijn Jeff Tweedy en zijn companen nog lang geen herkauwers, nog altijd is ook hun dertiende geen zwanenzang van opdrogende creativiteit of het slaafs volgen van modetrends. Geheel integendeel, want Wilco is een stel fijnbesnaarde lui die door en door muziek ademen en ook met 'Cousin', de nieuwste, weer een authentieke Wilco afleveren.

De uitgesproken country-hints van hun laatste onvolprezen inspiriratieboost 'Cruel Country' zijn hier ineens resoluut afwezig. Jeff Tweedy is immers een eigenzinnig man die zichzelf altijd wil uitdagen, die dus ook altijd nieuwe horizonten wil zien. Gaat het daarom op 'Cousin' nu de richting uit van art-pop en gaan daarmee her en der ook vlot de hoekjes eraf. Dit hoor je al direct het meest bij verrassende opener 'Infinite Surprise', de opvolger wel van het toen even onvoorziene 'At Least That's What You Said' van 'A Ghost Is Born'. Geflankeerd als met een op hol geslagen metronoom start het album galmend, warempel dan een wispelturig wervelende saxofoonpartij erbij en wat maffe fuzz van Nels Cline's gitaar tot tal van frivole en dissonante synthetische bijgeluidjes de hele mix mogen overweldigen.

Nja, baas Jeff Tweedy wilde duidelijk uit zijn comfortzone treden en heeft zich voor 'Cousin' zo te zien even op de achterbank gezet. De ervaren rotten van Wilco zagen zich daardoor voor het eerst voor het geheel van het 'Cousin'-project aan een externe producer toevertrouwd. Dit werd dan heel bewust een dame, jawel, de jonge onberispelijke Welshe singer-songwriter Cate Le Bon. Die mocht van Jeff met 'Cousin' ook helemaal haar eigen ding doen. Wilco's muziek had ze gelukkig al met de paplepel binnengekregen en ooit zelfs 'coverde ze 'Company in My Back' van 'A Ghost Is Born'. Een van haar beslissingen was om niet live in de The Loft-studio op te nemen, maar alle instrumenten zoveel mogelijk individueel in te blikken. Je hoort dit manusje-van-alles hier overigens zelf ook duchtig meemusiceren op piano, synthesizer, bas en in de backing vocals.

Het merendeel van het materiaal voor 'Cousin' bestond prematuur nu wel al van vóór de opname van 'Cruel Country'. De songs die de immer productieve Jeff Tweedy toen als altijd in alle eenzaamheid schreef klinken nu evenwel zonder meer sterk en meeslepend. Aantrekkelijke melodieën met een als vanouds korrelig koel zingende frontman die in zijn soms ondoorgrondelijke lyrics zijn huidige emotionele overpeinzingen over zichzelf en de staat van zijn 'cruel world' deelt. Wat dat betreft is er bijvoorbeeld de louterende pianosong 'Ten Dead'. Jeff' spuit er zijn woede over de eindeloze reeks zinloze schietpartijen in zijn land. Met gitaren huilend in de achtergrond groeit de song langzaam uit zijn aanvankelijke americana-feel. Samen met de repetitief jagende drums van Glenn Kotche rondt Nels Cline's gitaar finaal alles grillig mechanisch af, als besluit ie een dodenmis. En ja, na bloederig nieuws als dit gaat ook Jeff Tweedy weer gewoon te bed. Zelfs lynchpartijen worden tegenwoordig achtergrondgebeurtenissen, lijkt hij hier te willen zeggen. Wellicht is dit ook de stille boodschap van het hele 'Cousin'-album: mensen, je leeft steeds meer losgekoppeld van je leefomgeving. Wie weet vernemen we er binnenkort wel meer over in Jeff's nieuwe boek, 'World Within A Song' dat in november uitkomt. Misschien daar dan ook wel iets over 'Pittsburgh', song die al uit de 'Ode to Joy'-sessies komt. Jeff zingt er verrassend: "Ben altijd bang geweest om te zingen. Op de een of andere manier is dit alles wat ik doe, hoe vreemd dat ook lijkt. Ik heb mijn dromen overleefd."

De dartele eerste single, het traditioneel klinkend 'Evicted', kennen we al, het blijft een feest van sprankelende gitaar-arpeggio's.
'A Bowl and a Pudding' met zijn breeduit gitaargepingel lijkt iets seventies à la Leo Kottke of Nick Drake. De song 'Cousin' daar in het midden wordt lekker pittig door die doorslaande drums en flitsende gitaren die  rond de zang schieten. 'Soldier Child' is dan weer een lange ritmisch akoestische gitaarstreling die eindigt in een afsluitend donkere gitaarsolo van een als altijd weer schitterende Nels Cline. Het album besluit vintage Wilco met een stuwend rockhoogtepunt in triomferende galop. 'Meant to Be' is volelektrisch aangedreven, met een opgewekte melodie en scherpzinnige riffs.

Wilco pleegt op dit 'Cousin' dan wel geen revolutie, maar het klinkt dus toch wel anders. Samen met Cate Le Bon, in wie melancholische Jeff Tweedy blijkbaar toch vlot een gelijkgestemde ingetogen ziel heeft gevonden, wordt er vernuftig en professioneel geëxperimenteerd met onvoorspelbare nieuwe vormen. Met haar perspectief en frisse ideeën over het materiaal werd een heel scala aan instrumentatie en geluidjes op aanvankelijk schijnbaar simpele liedjes losgelaten en dit maakt ze daardoor zeker een stuk gelaagder, kleurrijker. Neem zo 'Sunligh Ends', de intieme ballad waarin de dansende gitaren en percussie elektronisch bewerkt werden en zo een wazig echoënd synthtonenkleed aangemeten kreeg. Of een mineurtint in 'Levee' met zijn dromerige akkoordenprogressies. Het levert sowieso een aangenaam, interessant, zacht deinend, sfeervol herfstalbum op met heel veel ingetogenheid, ziel en muzikantschap. Benieuwd nu wel hoe onze Wilco-vrienden die Le Bon-aanpak straks ook op het podium zullen weten te stroomlijnen.

Met zijn bij vlagen weirde sound op 'Cousin' komt Wilco al bij al het best in de buurt van de baanbrekende klassieker 'Yankee Hotel Foxtrot'. Eigenlijk zegt dit op zich al genoeg over de klasse van het huidige Wilco anno 2023. Zelfs zovele jaren later worden ze bij iedere nieuwe release een grootsere band. Na dit 'Cousin' wordt het dus evengoed uitkijken naar het Deluxe-album, waar gegarandeerd al die even rigoureus afgewerkte songs die 'Cousin' niet haalden ook wel het levenslicht zullen mogen zien.

Deze nieuwe Wilco nu een paar keer beluisterd. Ik weet niet zo goed wat ik er nu van vind.

Ik ben al vanaf het begin fan van Wilco. Aanvankelijk vond ik het geweldig dat Wilco met Yankee Hotel Foxtrot een richting uitging waar wat meer geëxperimenteerd werd. Maar toen ik vorig jaar - bij het verschenen van Cruel World - het hele oeuvre weer eens opnieuw ging beluisteren merkte ik dat mijn enthousiasme over de albums van de 'experimentele' Wilco was afgenomen. En dat ik de wat traditionelere albums (Being There, Summerteeth, Sky Blue Sky en zeker Cruel World) toch gewoon het beste vind. Omdat op deze albums meer de kwaliteit van de songs meer centraal vind staan. En wat minder de sfeer die rond die songs wordt gecreëerd.

En dat brengt mij bij Cousin, en waarom ik het wat lastig vind om me daar een oordeel over te vormen. Niet wat betreft de wat traditionelere songs zoals onder andere Ten Dead en Levee. Maar de bijgeluiden en sonische sculpturen en synthdrums op sommige songs bevallen mij dan weer wat minder. Hierdoor raak ik een beetje het 'zicht' op de songs kwijt. Maar ja, misschien moet ik ze toch nog wat vaker beluisteren.

Tenslotte nog dit: per toeval draaide ik na mijn laatste luisterbeurt weer eens een keer Revolver van The Beatles. Op dit album experimenteerden ze er erg flink op ls. Maar het valt me nu dus des te meer op ondanks al dat geëxperimenteer de kracht van de songs centraal blijft staan.

Ambachtelijke songs schrijven, dat kan Jeff Tweedy. En zijn band Wilco is dan steeds weer in staat om daar een eigenzinnig randje aan toe te voegen. Een enkele keer zo eigenzinnig dat de song van de rails dreigt te lopen, maar dan weer keurig naar het juiste spoor wordt gedirigeerd. De catalogus wordt steeds indrukwekkender: een reeks albums waar het speelplezier vanaf spat en waarin Wilco een superieure muzikaliteit demonstreert. Uit Chicago: Wilco!

Altijd een sympathieke groep gevonden, alleen een heel album luisteren is te veel hetzelfde. Daarom selecteer ik voor mijzelf hun beste per plaat voor de gewenste variatie.

A bowl and a pudding had zomaar van radiohead kunnen zijn.

Soldier Child is voor mij toch het prijsbeest op deze prachtplaat. Heerlijk gitaartje ook weer in de outro.

Zoals al aangegeven in mijn reviewtje hierboven is vandaag dus Jeff's boek 'World Within a Song uit. Daarin beschrijft hij aan de hand van vijftig songs wat zijn lichaam hem bij een liedje vertelt en passeert zo onvermijdelijk hoe hijzelf daarbij in het leven staat. Zo begon zijn muzikale geboorte lang geleden, haha, bij "Smoke on the fuckin' water" van Deep Purple... Het schrijven is aldus Tweedy even uitdagend als het maken van zijn laatste plaat 'Cousin', waar hij om de boel op te schudden welbewust jonge snaak Cate Le Bon achter de knoppen zette. Wil ik onder de kerstboom deze.