Myrkur - Spine (2023)

Dit is een van de platen van dit jaar waar ik erg naar uitgekeken heb en net de eerste luistersessie gehad. Beetje wennen nog, maar ik denk dat ik hier weer veel plezier aan ga beleven. Het dromerige van Folkesange is gebleven en hier en daar een wat stevigere noot. Grote kans dat dit album mijn jaarlijst gaat halen.

Door de vorige plaat was ik echt voorbereid op iets totaal anders dan Black Metal, en het is notabene een black metal band/artiest. Leuk het weer terug te horen maar, dan moet ik wel weer even schakelen in mijn hoofd. Dus deze plaat gaat nog wat meer luistersessies krijgen.

Omdat Spine net zo kort duurt als een elpee van Van Halen, kon ik hem binnen mijn agenda gemakkelijk nog twee rondjes extra laten draaien. Want boy, die had ik wel nodig om het even te laten bezinken. Myrkur is natuurlijk nooit echt blackmetalding geweest en die folky trekjes die erin zaten, kwamen op Folkessange helemaal tot zijn recht. Daarmee verwachtte ik niet de synthese die op Spine gepresenteerd wordt. Als een soort Wende Snijder verlegt Amalie Bruun de koers door wat nieuwe elementen toe te voegen aan datgene wat er al was. Nu weet ik dat Bruun ooit begon met gezapige popmuziek en juist dat treffen we hier weer aan op Spine.

Gelukkig wel wat minder gezapig dan haar eerste schreden in het artiestenwereldje. Neem een nummer als Mothlike. Dat wordt gedreven door een uptempo poppy kickdrumbeat met een ietwat ongemakkelijke timing om het interessant te maken en te houden. De ijle zang van Bruun maakt er iets sprookjesachtigs van. En die poppy ondertoon komen we op de andere nummers in meer of mindere mate ook wel tegen. Net zo goed als andere dingen.

In de onderkoelde ballade die My Blood Is Gold heet, horen we prachtige neerslachtige akkoorden waaroverheen Bruun haar betoverende vocalen legt. Heel even moest ik denken aan de ambiente uitspattingen van My Dying Bride. (For My Fallen Angels, Sear Me MCMXCIII, Evinta) Die zijn net zo dromerig en bedrukt.

Op het titelnummer wordt de Clannadkaart getrokken en een beetje aangekleed met enkele in een moeras ondergedompelde metalakkoorden. Akkoorden die op het navolgende Valkyriernes Sang naar de oppervlakte worden getrokken en met knuppelende blastbeats de steppe over gejaagd worden. Maar ook hier ligt weer een aparte wending op de loer: namelijk de voorzichtige eigenwijze folkmelodie die net doet alsof dat hele metalgeraamte er niet is. En toch past het als een mantel.

Blazing Sky vind ik net als Like Humans weer wat gewoontjes. Al zijn beide nummers mooi en gedetailleerd aangekleed zodat het ook weer niet vervelend wordt. Devil In The Details is weer een spannende ballade waarin de aankleding een sterk samenspel vertoon met de zang van Bruun. De zinderende climax is nietsontziend en toch heel passend. Het afsluitende slaapliedje Menneskebarn is dan weer wat obligaat al houdt het voorzichtig doorschemerende, donkere strijkwerk me toch bij de les.

Zo weet Myrkur me wel te verrassen met Spine. Ik trok eerder al de parallel met Ulver. Zo avantgardistisch is het allemaal (nog) niet, maar het gemak waarmee allerlei stijlen passend gemaakt worden, zien we bij de Noren ook wel terug. En de wijze waarop de zangeres zelf het cement is, doet mij denken aan hoe Wende Snijders op voortreffelijke wijze van alles en nog wat erbij pakt om maar op zoveel mogelijk manieren te kunnen betoveren. Dit alles zeg ik in de wetenschap dat Myrkur ondanks die vergelijkingen gewoon als Myrkur klinkt.

Spine is een zeer intrigerend plaatje geworden en ik open vanwege de obligaterikken die er tussen zitten vooralsnog met vier sterren.

Weer een prachtig album. Mooie stemmen met rock elementen, hier een geslaagde combi.

Hij groeit langzaam maar zeker, maar zo goed als Folkesange zie ik dit album niet worden...