D.C. Maxwell - Lone Rider (2023)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: D.C. Maxwell - Lone Rider - dekrentenuitdepop.blogspot.com

D.C. Maxwell - Lone Rider
De Nieuw-Zeelandse muzikant D.C. Maxwell debuteert deze week met Lone Rider, dat direct bij eerste beluistering een onuitwisbare indruk maakt en vervolgens alleen maar indrukwekkender en memorabeler wordt

D.C. Maxwell uit het Nieuw-Zeelandse Auckland zat een paar jaar geleden nog in een punkband, maar daar is niets meer van te horen op zijn solodebuut Lone Rider. Het album is bij vlagen zeer vol en wat theatraal ingekleurd met flink wat strijkers, maar bevat ook een aantal meer ingetogen momenten, waarin een bijzondere twist nooit ver weg is. Ook de zang van D.C. Maxwell bevat hier en daar het nodige drama, maar de stem van de muzikant uit Auckland tilt het album ook mijlenver op. Dan doen ook de songs op Lone Rider, want wat zit hier veel in en wat beschikken ze over veel groeipotentie. Absoluut een album met jaarlijstjespotentie deze parel van de andere kant van de wereld.

Sinds enkele jaren volg ik ook de Nieuw-Zeelandse muziekscene op de voet en dat levert af en toe geweldige albums op en meestal gaat het om albums die aan deze kant van de wereld maar weinig aandacht krijgen. De laatste maanden viel de oogst uit Nieuw-Zeeland wat tegen, maar deze week verscheen er eindelijk weer een album dat een hele goede kans gaat maken om hoog te eindigen in mijn jaarlijstje over een maand of vier.

Het gaat om Lone Rider van de Nieuw-Zeelandse muzikant D.C. Maxwell. De muzikant uit Auckland maakte in het verleden deel uit van de emopunkband Roidz, die ook in de Verenigde Staten succesvol was, maar met Lone Rider slaat D.C. Maxwell een totaal andere weg in. De Nieuw-Zeelandse muzikant noemt zelf onder andere Scott Walker, Lee Hazlewood en Nick Cave als inspiratiebronnen, maar als ik luister naar Lone Rider dringt vooral de naam van Marc Almond zich op.

Vergeleken met Marc Almond zingt D.C. Maxwell met net wat minder pathos, maar ook de zang van de Nieuw-Zeelandse muzikant is zeer expressief en hier en daar voorzien van het nodige drama. Ik vind Marc Almond een groot zanger en ook van de stem van D.C. Maxwell ben ik zeer onder de indruk. De Nieuw-Zeelandse muzikant vertelt op zijn debuutalbum een aantal aardedonkere verhalen, waarvan er een aantal zeer persoonlijk zijn, en hij doet dit met veel gevoel en expressie.

Alleen door de zang, die ook nog raakt aan die van de briljante Gavin Friday, vind ik Lone Rider al een geweldig album, maar het debuutalbum van de muzikant uit Auckland heeft veel meer te bieden. In vocaal opzicht heb ik zoals gezegd vooral associaties met het rijke oeuvre van Marc Almond en ook in muzikaal opzicht draagt de Britse muzikant relevant vergelijkingsmateriaal aan. Veel songs op Lone Rider zijn immers behoorlijk uitbundig en soms wat theatraal ingekleurd met flink wat strijkers.

Nu vind ik dit soort muziek al snel over the top, maar dat is het debuutalbum van D.C. Maxwell zeker niet. Hier en daar zwellen de strijkers stevig aan en doen ook de blazers een flinke duit in het zakje, maar tegenover de wat steviger aangezette klanken staan ook voldoende ingetogen tot zeer ingetogen passages. Zeker wanneer de songs van D.C. Maxwell wat minder uitbundig zijn ingekleurd en hij ook wat minder expressief zingt, klinkt Lone Ride opeens als een vergeten singer-songwriter klassieker uit de jaren 70 en ook in dit genre weet de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter zich makkelijk te onderscheiden.

Dat doet D.C. Maxwell ook zeker met de songs op Lone Rider, want de tien songs op het album zijn van een opvallend hoog niveau. D.C. Maxwell is op zijn eerste album goed voor songs die je onmiddellijk nieuwsgierig maken, die zich vervolgens snel opdringen en die ook nog eens interessanter worden wanneer je ze vaker hoort. In muzikaal opzicht zijn er steeds weer interessante wendingen en fraaie echo’s uit het verleden, maar ook in tekstueel opzicht is Lone Rider een fascinerend album, dat vaak goed is voor een traan, maar soms ook voor een lach.

Muziek uit Nieuw-Zeeland trekt in Nederland zeker niet vanzelfsprekend de aandacht, maar Lone Rider van D.C. Maxwell is een ontstellend goed album, dat ook hier moet worden bedolven onder de positieve woorden. Ik ben na een paar dagen zelf compleet verslingerd aan dit fascinerende album, maar Lone Rider groeit ook nog wel even door de komende tijd. Erwin Zijleman

De zomer loopt ten einde en dat betekent dat het weer nieuwe, interessante releases regent.

Ik geef graag tips en ontvang ze ook graag, zeker als het releases zijn die normaal wel onder de radar blijven zoals deze van de Nieuw-Zeelandse D.C. Maxwell: Lone Rider. Voormalig frontman van de punkband Roidz, voor mij ook een band die geen bellen doet rinkelen en een genre waar ik niet heel goed bekend mee ben.
Dan is het goed dat erwinz die bellen doet rinkelen, waarvoor dank.

Want dat dit een terechte tip is moge duidelijk zijn!

Laat ik gelijk de door hem aangehaalde namen eens benoemen: Marc Almond (ben je bij mij aan het juiste adres). Ik hoor het er niet in (soms een lichte echo zoals in The Leading Man, een nummer dat in 2013 al werd uitgebracht als single). Gavin Friday..... ja, die voel ik al beter. Ik moet soms ook denken aan Pulp, Soulsavers en consorten. Zelf haalt Maxwell (of zijn promoters) namen als Nick Cave, Scott Walker en Lee Hazlewood aan. Leuk voor op je cv, maar heel erg overtuigend vind ik de vergelijkingen niet. Maar goed, is dat niet altijd zo met muziek? Wat de één hoort, hoort de ander niet. Ik denk dat Orville Peck liefhebbers hier ook wel iets mee kunnen. en bij Faultline denk ik aan onze eigen Rotterdamse trots The Bullfight.

Wat horen we sowieso wel: rijk georkestreerde nummers met strijkers en blazers. Een snufje country hier en daar, en als er af en toe ook koortjes opduiken kan je mij een zeer tevreden man noemen en verklaart dat gelijk mijn enthousiasme.

Levendige verhalen verpakt in goed in elkaar zittende nummers die onmiddellijk weten te pakken en voorzien zijn van een prachtige muzikale kleur. Juist dat verhalende is een sterke kant op dit album, en dat zegt iets als ik, als niet zo'n groot teksten man, daar voor valt. Hier is absoluut een groter publiek voor.

Ik sowieso en wellicht ook de volgende users: musicfriek, henrie9, Fathead, Chameleon Day, Juul1998B, bommel, DjFrankie, muziekobsessie, cosmic kid, west, Lura, Edamboy, Tha)Sven, deric raven, Culture VBJ, LucM, luigifort, Broem, en dj24 (nu al mijn excuses aan de users die straks roepen dat ik hun ook had kunnen taggen).

Kan je nog een persoonlijk hoogtepuntje van het album noemen aERo? Jazeker! Ik zwijmel wel op nummers als Waiting for My Man to Come, het neigt naar kitsch, maar weet er toch vandaan te blijven. Dat trompetje, die strijkers, de dweperige zang!!!

Enfin, luister en oordeel zelf: Lone Rider | D.C. Maxwell - dcmaxwell.bandcamp.com

En hoe klein kan de wereld zijn, ook al praat je in dit geval over de andere kant van de wereld. Daniel (D.C. Maxwell) reageert op een tag en was benieuwd hoe zijn muziek ineens hier in Nederland terechtkomt. Nou dat kan Erwin nog beter uitleggen denk ik en MusicMeter kan soms groots werken weten we inmiddels

Ik hoop dat meer mensen de weg naar dit album weten te vinden.

Ik beloof dat ik dit binnen een week zal luisteren want van vergelijkingen met orville peck enz word ik wel wild
School staat om de deur en ik wil dit album niet even snel snel luisteren maar echt de tijd voor nemen hehe.
Thanks voor de aanbeveling! aERodynamIC

Eerste luisterbeurt zit erop. Ik ben gematigd positief. Het zijn licht alternatieve country nummers met de stem die er goed bij past. De stem is licht overdreven en gevoelig/breekbaar. Het album luistert ook goed weg. ik kan alleen niet echt een nummer eruit halen die er echt uit springt. Het is allemaal redelijk/goed.
Voorlopig begin ik met een voorzichtige 3,5*

Wouw wat een plaat! Blaast mij echt omver. Alleen al dat koor in het openingsnummer hoe krachtig is dat. Daarbij vergelijken staat dEUS ver in de schaduw. Die tekst van "faultine" heel gedurfd maar niet banaal en dat is knap beetje Bullfight bloederig indeed haha. Ik ben jullie Erwin en Eric erg dankbaar voor de tip van dit moois wat voorlopig niet uit mijn speler en auto komt! Alternatief of country.... nee er bestaan maar 2 genres bij mij goede muziek en slechte muziek. En ik hoor hier behoorlijk veel originaliteit en talent een niet veel vookomende combi. Tel daarbij op dat er een indrukwekkend instrumentarium wordt gebruikt en the sky is the limit.
Ik verbaas me wel dat dit nivo in eigen beheer uitkomt dat kan toch gewoon niet! Ik ga gelijk labels tippen

Ik wist het muziekobsessie, dit is helemaal jouw ding

Heeft wel een paar luisterbeurten nodig, maar dan ontluikt een mooie groeidiamant.
Het klopt allemaal, mooie nummers, goede begeleiding en een prachtige stem.
Dankje erwinz en [user]aERodynamic

Absoluut. Het blijft hangen en wordt steeds een beetje mooier.

Hier mogen meer mensen achteraan lijkt me zo.

Mooie stem, lijkt ook wel wat op landgenoot Marlon Williams wiens muziek hier ook nooit ver weg is. Silence in the Sky is echt wel een wereldsong trouwens.